Nieśmiało wychodzę z cienia

Marinette ledwie wysiedziała na zajęciach. Na szczęście Pierre de la Idiota był tak przejęty spotkaniem z superzłoczyńcą, że zapomniał być złośliwy. Wykrztusił z siebie nawet pochwałę pod adresem Marinette i jej najnowszego projektu, wprawiając ją w totalne zdumienie. Zresztą, cała grupa zachowywała się dość nietypowo, jakby wszyscy byli jeszcze pod wpływem szoku, jaki wywołała Futrzana Furia. Być może dla niektórych było to pierwsze zetknięcie z superzłoczyńcą, choć biorąc pod uwagę lata działalności Władcy Ciem, było to raczej mało prawdopodobne… Wreszcie zajęcia dobiegły końca i wszyscy byli wolni. Pierre uciekł z sali w pośpiechu, jakby się bał komentarzy pod adresem jego krótkiego epizodu bycia wieprzem. Marinette zaś wykorzystała tę okazję do tego, żeby pozbierać swoje rzeczy i jak najszybciej biec do domu. Spodziewała się dzisiaj odwiedzin Czarnego Kota. Postanowiła zostawić notkę na parapecie, na wypadek gdyby nie posłuchał jej rady i czekał na list. Trzeba było się pospies...

Marinette szła na zajęcia z Pierre’em de la Coste mocno zestresowana. Przez cały piątek rozgrzewało ją od środka wspomnienie tej krótkiej nocnej rozmowy z Adrienem, ze szczególnym uwzględnieniem samej jej końcówki, w której główną rolę odgrywał kubek z Kotem z Cheshire. Jednak przed zajęciami z projektowania nawet ono nie potrafiło stłumić lodowatego strachu przed nieobliczalnym nauczycielem. Gdy de la Coste pojawił się w drzwiach, żołądek Marinette wykonał podwójne salto, a dłonie same zacisnęły się w pięści. Całe szczęście, że swój projekt przezornie położyła wcześniej na stole, bo gdyby trzymała go w ręce, właśnie by uległ zniszczeniu. Zerknęła kontrolnie na swoją pracę i tym samym umknął jej moment, kiedy najbardziej zawistny i znienawidzony wykładowca na uczelni zamienił się w najzwyklejszą świnię! Zanim studenci zdążyli wyrazić ogólną radość z nowego wyglądu swojego nauczyciela, do sali ćwiczeniowej wpadła cudaczna futrzana istota z okrzykiem: - Masz za swoje, wieprzu! Może...

Przez kolejne trzy dni Marinette czuła się trochę jak we śnie. Nie była jednak do końca pewna, czy jej się ten sen podobał… Doskwierał jej brak Adriena w zasięgu wzroku. Zaszył się w swoim pokoju i żadne z przyjaciół nie widziało go na oczy przez całe dnie. W Marinette rosło poczucie winy przy jednoczesnym braku pomysłu na to, co mogłaby zrobić, żeby wyciągnąć go z jego kryjówki. Raz czy dwa razy podchwyciła zaniepokojone spojrzenie Alyi, ale przyjaciółka tylko raz spytała, czy czasami Marinette nie pokłóciła się o coś z Adrienem. Usłyszawszy gorące zaprzeczenie, Alya wycofała się i nie drążyła tematu. Ożywione szepty między nią a Nino świadczyły jednak o tym, że nadal martwiła się sytuacją, która zaistniała w ich mieszkaniu. Wyrzuty sumienia i tęsknota za Adrienem spowodowały, że Marinette szybko zapomniała o irytacji, którą odczuwała zaraz po odkryciu tożsamości Czarnego Kota. Teraz bardziej zajmowały ją domysły, dlaczego Adrien szukał kontaktu z nią w swoim superbohaterskim wc...

Tego nie przewidziała. To wszystko było… po prostu bez sensu! Marinette od godziny siedziała z listem w ręce, wpatrzona w ścianę, wciąż próbując ogarnąć to, co właśnie przeczytała. Jak on mógł wziąć na siebie całą winę?! Kiedy zobaczyła kopertę na swojej poduszce, przez jej głowę przeleciało chyba z milion myśli, co mogło być w środku. Ale żadna nie przygotowała jej na to, co chwilę później znalazła w liście od Czarnego Kota. W życiu by jej nie przyszło do głowy, że on poczuje się odpowiedzialny za jej uniki. I że pozwoli jej zdecydować, kiedy będzie gotowa się z nim spotkać. Najbardziej gryzła ją myśl o tym, że on mógł się zorientować, że Marinette odkryła jego tożsamość. Może ten list był czymś w rodzaju takiego testu? Wystarczy przecież, że jako Adrien zauważy, że unika też i jego. I już będzie wiedział, że ona wie. Chyba że już się domyślił… Marinette schowała twarz w dłoniach, a z jej ust wydobył się pomruk wyrażający irytację i zażenowanie jednocześnie. Była boleśnie świ...