Miraculum FanFiction: Zagadka Chloe B. - cz. 13

-
Chloe jeszcze nigdy nie czuła się tak zdenerwowana, jak w to piątkowe popołudnie. Za namową, a może dzięki jeszcze jakimś dodatkowym działaniom Jerome’a dzisiaj miała spotkać się ze swoją mamą. Nie do końca jeszcze rozumiała udział tego chłopaka w całej tej historii. Wciąż wydawało jej się dziwne, że mama wybrała jakiegoś gońca do znalezienia sobie drogi powrotu do Chloe. Próbowała kilkakrotnie podpytać Jerome’a o szczegóły, ale za każdym razem umiał wymigać się od odpowiedzi.

Wyjaśnienie tej zagadki zostawiła sobie na później. Teraz musiała zmierzyć się z własnymi demonami. Bo oto za chwilę miała spotkać się z mamą. Po latach. I jeszcze w tajemnicy przed tatusiem. Taki był warunek postawiony przez mamę.

- Nie wiem czy to dobry pomysł... – mruknęła w stronę Jerome’a, wycierając spocone dłonie w sweter.
- Wiesz, że twoja mama powiedziała dokładnie to samo przed chwilą? – roześmiał się. – No, chodź. Będzie dobrze...
- Skąd wiesz? – spytała szeptem.
- Mam dobre przeczucie. Uśmiechnij się, to nie wizyta u dentysty. – szepnął i dotknął jej policzka.

Chloe na chwilę straciła poczucie czasu i rzeczywistości. Zatonęła w jego granatowych oczach i właściwie... Właściwie… Właściwie to on by mógł…

- No, chodź… - uśmiechnął się i wziął ją za rękę.

Poszła za nim oszołomiona. Co się właściwie wydarzyło przed chwilą? I dlaczego tak bardzo jej się to spodobało? Zapomniała nawet o swoim zdenerwowaniu. Dopiero kiedy otworzył przed nią drzwi i zobaczyła swoją mamę, wrócił cały lęk przed spotkaniem z nią.

Stała przy oknie. Ubrana była w elegancki kostium – bardzo klasyczny: czarna kopertowa spódnica, biała bluzka, dopasowany żakiet. Bez zarzutu. Włosy upięte miała w kok. Oczy utkwione w Chloe pełne napięcia i oczekiwania.

Chloe poczuła, że uścisk dłoni Jerome’a słabnie. Jakby chciał ją zostawić sam na sam z mamą. Odruchowo ścisnęła mocniej jego rękę i spojrzała na niego błagalnie, żeby został. Uśmiechnął się do niej ciepło i uścisnął jej dłoń w odpowiedzi.
- Będzie dobrze, pamiętasz? – szepnął i mrugnął do niej.

I wyszedł.

---
Zagadka Chloe B. cz. 12  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Zagadka Chloe B. cz. 14


Czytaj opowiadanie "Zagadka Chloe B." od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 15

-
Adrien nigdy nie wyobrażał sobie, że jeszcze kiedykolwiek w życiu będzie miał ochotę chodzić po ścianach. Przez ostatnie kilka lat co wieczór zamykał się w pokoju i pisał te swoje kody, które na przeciętnego człowieka były po prostu ciągiem bezsensownych literek, on zaś oczami wyobraźni widział, w co te literki ostatecznie się przekształcą. Alya i Nino nie przeszkadzali mu w takim spędzaniu czasu, zresztą woleli w tym czasie zajmować się sobą… Ale tego sobotniego wieczora Adrien nie mógł się skupić na programowaniu. Szalał za to z niepokoju. Już drugi raz w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin łapał mdlejącą Marinette. W samym łapaniu nie było nic nieprzyjemnego, oczywiście. Jakby mu tylko pozwoliła, to nosiłby ją na rękach bez przerwy. Bardziej martwiło go to, że ona padała praktycznie bez życia, po czym zasypiała długim, niespokojnym snem, a jemu nie wypadało siedzieć przy niej bez końca. Bo… No właśnie… Nie wypadało mu… A poza tym… Poza tym wybiła ósma, a on czuł przemo
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej