Miraculum FanFiction: Zagadka Chloe B. - cz. 1

-
To był naprawdę piękny dzień. Nawet pogoda sprzyjała dzisiaj Chloe Bourgeois. Słońce nie ośmieliłoby się schować za chmury w jej urodziny. O, co to to nie!
Tego dnia Chloe poza wspaniałymi prezentami od swojego ukochanego taty otrzymała specjalny list. Został on dostarczony osobiście przez posłańca na ręce jubilatki. Chloe tylko rzuciła okiem na kopertę i nagle poczuła, że musi przeczytać go w samotności. Przeprosiła tatę i lokaja i wybiegła do swojego pokoju. Koperta była zaadresowana pismem matki.
Przez całą drogę do pokoju trzymała list w objęciach. Co w nim było? Czy mama przysłała go specjalnie dzisiaj? Czy to znaczy, że jest w Paryżu? Niecierpliwie rozerwała kopertę zaraz po zamknięciu drzwi do pokoju. Oparła się o nie i zaczęła czytać.

„Kochana Chloe!
Jeśli czytasz ten list, to znaczy, że jednak odważyłam się zrobić ten krok ku przepaści, na który nie mogłam zdecydować się od lat.
Musisz wiedzieć, że nie jest mi łatwo podjąć tę decyzję. Właściwie… Wciąż się waham… Musisz wiedzieć, że bardzo Cię kocham, choć może nie potrafiłam tego okazywać tak, jak na to zasługiwałaś. Nie mogę jednak pozwolić, by stało się ze mną to samo, co z moją najdroższą przyjaciółką Emilie Agreste. Kiedyś to zrozumiesz, kochanie. Mój wolny duch nie pasuje do ram, które narzucił mi Twój ojciec i normy społeczne. Tak wiele oczekiwań wobec żony człowieka na tak eksponowanym stanowisku. Gdzie w tym wszystkim miejsce dla mnie? Mnie jako mnie?
Nie wiem, dokąd zaprowadzi mnie ta ścieżka, którą zdecydowałam się podążyć. Nie mogę Cię narażać na niewygody tak niepewnego bytu. Nie mogę… Ty zasługujesz na to, by wszystkiego mieć pod dostatkiem. A ja nie mogę Ci tego zapewnić.
Mam nadzieję, że znalazłaś kogoś, z kim połączyła Cię więź przyjaźni równie mocna, jak mnie i Emilie. Taka przyjaźń to skarb na całe życie. Miałyśmy nawet marzenie, że być może kiedyś połączą nas więzi rodzinne – jak urodziłaś się Ty i jej synek, Adrien. Śmiałyśmy się nawet, że może zaręczymy Was w kołyskach, jak to bywało dawno temu na dworach królewskich. Ale lepiej, kochanie, żebyś sama znalazła miłość. I obyś była szczęśliwa!
Kocham Cię,
Mama
P.S. Masz otrzymać ten list w swoje piętnaste urodziny. W tym cudownym dniu życzę Ci Córeczko wszystkiego dobrego. Bądź dobra dla innych, a oni będą dobrzy dla Ciebie.”

Tylko tyle i aż tyle. Chloe stała oparta o drzwi swojego pokoju, a po jej policzkach płynęły łzy.

---
Następna część  ->  Zagadka Chloe B. cz. 2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 5

-
Adrien uśmiechnął się szeroko do żony i rozpoczął swoją wersję historii: - Dawno, dawno temu była sobie prześliczna dziewczyna o imieniu Marinette. Miała najpiękniejsze na świecie fiołkowe oczy i uroczy uśmiech, od którego chłopcom mieszało się w głowach. – Marinette zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Musiała dawać przykład dzieciom. – Marinette była cichym bohaterem lokalnej szkolnej społeczności. Zupełnie bezinteresownie pomagała wszystkim kolegom w klasie, nawet jeśli kogoś nie lubiła. - Niech zgadnę, ciocia Chloe… - mruknął Hugo, a Marinette posłała Adrienowi spojrzenie, w którym rozbawienie mieszało się z przerażeniem. Intuicja ich najstarszego syna była mocno niepokojąca. - Hugo, nie przerywamy. - Przepraszam tato… - szepnął synek i przytulił się mocniej do mamy. - Pewnego dnia nad Paryżem zawisło niebezpieczeństwo. – wrócił do opowieści Adrien. – Człowiek o niezwykłych mocach zaczął zastraszać mieszkańców miasta, zsyłając na nich superzłoczyńców. Nazywał
Czytaj więcej