Nieśmiało wychodzę z cienia

Marinette niecierpliwie wyczekiwała końca zajęć na uczelni. Do ostatnich minut wykładu siedziała jak na szpilkach, zerkając niecierpliwie na zegarek. Wciąż nie miała pojęcia, jak zagadnąć Adriena, ale najpierw musiała go w ogóle dopaść, co od rana stanowiło misję niemożliwą. Wykładowca wreszcie dał studentom sygnał do rozejścia się. Marinette zebrała szybko swoje rzeczy i wybiegła z sali, ignorując całkowicie swoją najlepszą – wręcz jedyną – koleżankę z grupy, V é ronique Lumi è re, która zastygła w połowie gestu machania ręką. Biegnąc do domu, Marinette układała w głowie hipotetyczne scenariusze, jak zacząć z Adrienem rozmowę o dołączeniu do grupy wsparcia. Ostatecznie doszła do wniosku, że na początek zaprosi go niezobowiązująco na wieczór, a dopiero po jakimś czasie razem z Czarnym Kotem wtajemniczą go, czemu te spotkania mają służyć. Plan był raczej mętny, ale i tak był lepszy od wszystkiego, co wymyśliła do tej pory. Wpadła do mieszkania zdyszana, bo trudno było nie złapać...

Następnego ranka Marinette wstała z postanowieniem, że postara się porozmawiać z Adrienem, choć nie miała nawet pomysłu, jak zagaić tę rozmowę. Przecież nie mogła tak po prostu podejść i strzelić propozycją, żeby przyszedł na wieczorne spotkanie grupy wsparcia. Minęło nieco czasu, od kiedy w czwórkę stanowili paczkę bliskich przyjaciół. Nie mogła przecież kontynuować w miejscu, w którym kiedyś skończyli. Szykując śniadanie, zastanawiała się, kiedy stali się sobie tak dalecy. Kiedyś byli przecież przyjaciółmi! Skoczyliby za sobą w ogień – on kilkukrotnie ochronił ją przed akumą lub atakiem superzłoczyńcy, ona nie pozostała mu dłużna, nawet jeśli nie była we wcieleniu superbohaterki. A potem wszystko się pochrzaniło. Potem. Znaczy kiedy? Marinette zastygła w połowie szykowania tostów francuskich i próbowała sobie przypomnieć moment, w którym Adrien odłączył się od ich radosnej grupki przyjaciół. To było parę lat temu i musiała nieco pogrzebać we wspomnieniach ze szkoły. Ze wszyst...

Marinette czuła się całkowicie wypompowana. To był długi i męczący dzień. Jakoś dowlekła się wreszcie do pokoju i padła na łóżko. - Żyjesz, Księżniczko? – rozległo się przy oknie, co postawiło dziewczynę natychmiast z powrotem do pionu. - Czarny Kocie? – odparła wątłym głosem, mrużąc oczy ze zmęczenia. – Nie umawialiśmy się przecież na dzisiaj. - Owszem, nie umawialiśmy się na spotkanie grupy wsparcia. Ale zapowiedziałem, że wpadnę zapytać, jak poszły oględziny twojego walącego się domu. - Ach, no tak… Rzeczywiście coś wspominałeś… - No to opowiadaj. Jak było? - Przede wszystkim pan Mattieu powiedział, że dobrze, że się wyprowadziłam, bo on nie dałby nawet centa na to, że budynek by wytrzymał jedną noc ze mną w środku. - Widzisz?! – Czarny Kot aż sapnął z satysfakcją, dając jej do zrozumienia, że miał rację, zabierając ją do Alyi. - Tak, Kocie… - Westchnęła z rezygnacją. – Pogratulować twojemu uporowi. I mojej intuicji… - dodała z lekkim uśmiechem. - Niech ci będzie...

- Gotowa na pierwsze spotkanie grupy wsparcia? – tymi słowami przywitał się Czarny Kot, siadając na parapecie Marinette następnego wieczoru. Pisnęła zaskoczona. Tym razem była już w piżamie i poczuła się bardzo niekomfortowo w jego towarzystwie – zupełnie jakby była nieubrana. Sięgnęła szybko po szal, który Alya jej pożyczyła dzisiejszego ranka, który był dość zimny jak na maj. Owinęła się nim jak kocem i ta dodatkowa warstwa ubrania pomogła jej odzyskać pewność siebie. - Kocie… - westchnęła. – Wpędzisz mnie w nerwicę! - Dlaczego? - Mam nadzieję, że nie podglądałeś, kiedy się przebierałam? – zmrużyła podejrzliwie oczy. - To byłoby niehonorowe zachowanie, Księżniczko! – obruszył się. - Owszem. – Przytaknęła. – Niemniej, nie odpowiedziałeś. - Ranisz mnie! Jak mogłaś pomyśleć, że zachowałbym się tak haniebnie?! – spytał, a gdy nie spuszczała z niego groźnego spojrzenia, dodał poważnym tonem: - Nie. Nie podglądałem cię. - To dobrze. Na przyszłość muszę pamiętać o roletach...