Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 5

-
Marinette obudziła się następnego dnia lekko oszołomiona. Wydarzenia dnia wczorajszego mieszały jej się z szalonymi snami, które śniły jej się przez całą noc. W pierwszej chwili nie umiała odróżnić jawy od snu. Świadomość wracała jej opornie. Zaraz, zaraz… Czy ona… Czy ona czasem nie całowała się wczoraj z Czarnym Kotem na dachu katedry Notre Dame?
- Tak, Marinette… - potwierdziła jej Tikki, spokojnie zajadająca ciasteczko i przyglądająca się budzącej się dziewczynie.
- O nnnieeee… - jęknęła Marinette i naciągnęła kołdrę na głowę.
- O taaak… - uśmiechnęła się Tikki. – Nie spodziewałam się tego po tobie…
- Tikki… Przestań… Jak ja mogłam się tak zachować?! Przecież… Przecież ja kocham Adriena!
- Hmmm…
- Co miało znaczyć to „hmmm”? – Marinette odrzuciła kołdrę i spojrzała groźnie na Tikki.
- No, pomyśl tylko, Marinette… - ta roześmiała się w odpowiedzi, zupełnie nieprzejęta spojrzeniem dziewczyny. – Czy gdybyś nic nie czuła do Czarnego Kota, zdjęłabyś z niego zaklęcie? I całowałabyś się z nim tak długo, tak intensywnie i tak… magicznie… - ostatnie słowo Tikki powiedziała z namysłem, przyglądając się reakcji dziewczyny.
- To straszne, że ty wszystko wiesz… - wyznała Marinette, wstając z łóżka. – Jesteś gorsza od sumienia… Sumienie można zagłuszyć… - dodała pod nosem i zaczęła się ubierać.
Tikki tylko zachichotała i skończywszy jeść, pofrunęła do torebki Marinette. Chwilę później obie były gotowe do wyjścia. Czas był ku temu najwyższy, bo za pięć minut miały zacząć się lekcje. Marinette nie miała więc czasu zastanawiać się dłużej nad swoimi postępkami z dnia poprzedniego ani też nad uczuciami do Czarnego Kota.
Wpadła zdyszana do klasy tuż przed dzwonkiem na lekcję. Rzuciła plecak na podłogę obok ławki i usiadła ciężko obok swojej przyjaciółki, Alyi.
- No, co tam, dziewczyno? – przywitała się Alya. – Dobrze spałaś?
- Co? – Marinette momentalnie się zarumieniła. – Ach, tak, tak… Bardzo dobrze! – przytaknęła szybko.
- Nie miałaś koszmarów?
- Koszmarów? Czemu miałabym mieć koszmary?
- No… Wiesz… Skopałaś wczoraj walentynki… - przypomniała Alya szeptem.
- Taak… W sumie… - odpowiedziała nieobecnym tonem Marinette, skupiona nagle na Adrienie, który pojawił się w drzwiach.
- O wilku mowa… - szepnęła Alya i spojrzała szybko na przyjaciółkę. Ta jednak – o dziwo! – siedziała spokojnie. No, lekko zarumieniona, ale spokojna.
- Cześć, Alya! Cześć, Marinette! – przywitał się Adrien z szerokim uśmiechem.
- Cześć, dziewczyny! – dodał Nino, który wszedł do klasy za przyjacielem.
- Cześć, chłopcy! – odpowiedziała mu Marinette podobnym tonem.
- Cześć! – odpowiedziała Alya, wciąż zaintrygowana zmianą zaobserwowaną u przyjaciółki. – Jak ci się udały walentynki, Adrien?
- Mnie nie spytasz? – odezwał się Nino i nachylił nad Alyą.
- A jest coś, o czym jeszcze nie wiem? – odpowiedziała mu i mrugnęła do niego.
Uśmiechnął się szeroko i odmrugnął do niej. Marinette obserwowała to z lekkim rozbawieniem i ogromnym zaciekawieniem. Nie sądziła, że tych dwoje grawituje ku sobie. Alya nic wczoraj nie mówiła o swoich planach walentynkowych. Wręcz przeciwnie – skupiła się na akcji „Walentynka dla Adriena”. A tymczasem… Będą musiały o tym poważnie porozmawiać.
- No, a ty? – Alya zwróciła się do Adriena. – Przyznaj się, ile dostałeś walentynek!
- Nawet nie liczyłem. – wzruszył ramionami. – Większości nawet nie czytałem.
- Klęska urodzaju? – mrugnął porozumiewawczo Nino.
- Raczej pozory. – odpowiedział Adrien.
- Pozory? – podchwyciła Alya.
- Większość tych dziewczyn nawet mnie nie zna. Jak więc mogą być we mnie zakochane? – myślał na głos, zupełnie nieświadomy poruszenia, jakie jego słowa wywołały u obu przysłuchujących się koleżanek.
- To trochę słabo… - wtrącił Nino.
- Trochę. – przytaknął Adrien.
- To niezbyt udały ci się walentynki… - podsumował przyjaciel.
- Eee… - zmieszał się Adrien i strasznie zarumienił. – Trochę tam się udały…
Marinette wymieniła szybkie spojrzenia z Alyą. Nic z tego nie rozumiały. Nino też miał nieco zdezorientowaną minę. Co miał znaczyć ten rumieniec Adriena w zestawieniu z tym, co powiedział wcześniej?

---
Pocałunek cz. 4  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 6

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Troublemaker cz. 6

-
Dzwonek na lekcję przerwał ich pocałunek. Uczniowie zaczęli zmierzać w kierunku klas. Marinette spojrzała na Adriena lekko nieprzytomnie. Dotknęła dłonią ust i nagle spłynęło na nią olśnienie. - Nie… - szepnęła przerażona. - Co się stało? – natychmiast wrócił na ziemię ze swojej chmurki radosnego niebytu. - To niemożliwe… - zaczęła uważnie studiować jego twarz. Kiedy jej wzrok zjechał na jego pierścień, Adrien już zrozumiał. O Boże… Rozpoznała go… Po pocałunku? - Wszystko ci wyjaśnię, Marinette… - zaczął. - O Boże… Muszę usiąść… - wyszeptała w lekkim szoku i osunęła się na podłogę. Natychmiast usiadł obok niej. Tak jakby miała mu się wymknąć, jeśli tego nie zrobi. Chwycił ją za rękę. - Marinette, ja ci to wszystko… - znów spróbował się wytłumaczyć, ale ona nagle zaczęła się śmiać. I to w głos. Czy tylko mu się wydawało, czy to był szczęśliwy śmiech? Spojrzał na nią nieśmiało. - Och, to by wiele wyjaśniało! – wykrztusiła z trudem opanowując śmiech. – A już się martwiłam
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 15

-
Adrien nigdy nie wyobrażał sobie, że jeszcze kiedykolwiek w życiu będzie miał ochotę chodzić po ścianach. Przez ostatnie kilka lat co wieczór zamykał się w pokoju i pisał te swoje kody, które na przeciętnego człowieka były po prostu ciągiem bezsensownych literek, on zaś oczami wyobraźni widział, w co te literki ostatecznie się przekształcą. Alya i Nino nie przeszkadzali mu w takim spędzaniu czasu, zresztą woleli w tym czasie zajmować się sobą… Ale tego sobotniego wieczora Adrien nie mógł się skupić na programowaniu. Szalał za to z niepokoju. Już drugi raz w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin łapał mdlejącą Marinette. W samym łapaniu nie było nic nieprzyjemnego, oczywiście. Jakby mu tylko pozwoliła, to nosiłby ją na rękach bez przerwy. Bardziej martwiło go to, że ona padała praktycznie bez życia, po czym zasypiała długim, niespokojnym snem, a jemu nie wypadało siedzieć przy niej bez końca. Bo… No właśnie… Nie wypadało mu… A poza tym… Poza tym wybiła ósma, a on czuł przemo
Czytaj więcej