Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 1

-
Adrien rzucił się na łóżko z rozpaczą. Nie mógł uwierzyć, że tak zepsuł cały misterny plan! Tyle się przygotowywał, zbierał w sobie, przerabiał różne scenariusze… I wszystko na nic. Plagg już go uświadomił, co nawygadywał Biedronce. Biedronce, której chciał dzisiaj wreszcie wyznać swoje uczucia. Zamiast tego nawtykał jej, jak to strasznie jej nienawidzi!
- Nie przejmuj się tak, mały! – pocieszał go Plagg, ale nie zabrzmiało to zbyt szczerze. – Przecież ona wiedziała, że byłeś pod wpływem czaru.
- Mimo wszystko! – obruszył się Adrien. – Obraz mnie gadającego te przykre rzeczy już na zawsze zostanie w jej pamięci.
- Noo, nie przesadzaj… - mruknął Plagg, znudzony już rozpamiętywaniem całego tego zamieszania. – Nikt nie ma takiej świetnej pamięci. A poza tym popatrz, ile dostałeś walentynek!
- Nawet gdyby napisały do mnie wszystkie dziewczyny świata, to ja i tak oddałbym wszystkie te kartki za tę jedną, jedyną. Od niej…
- Wygadujesz obrzydliwie przesłodzone głupoty! – skrzywił się Plagg. – To chyba pokuta za moje dawne grzechy, że muszę tego wysłuchiwać! Dobrze chociaż, że masz dobrze zaopatrzoną lodówkę, bo chyba bym się pochlastał. – mruczał pod nosem, wertując kartki.
Tymczasem Adrien sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie docierało do niego ani jedno słowo jego kwami. Zignorował też podrzucane do niego na łóżko walentynki. Większość pachniała obrzydliwie jakimiś perfumami. Biedronka nigdy nie używała takich ciężkich perfum. Pachniała… Pachniała tak świeżo. Zawsze poruszała się z takim wdziękiem i roztaczała ten swój urok… A on jej tak naubliżał dzisiaj. Akurat dzisiaj, kiedy zamierzał wyznać jej swoje uczucia!
Westchnął ciężko i spojrzał na walentynkę, która spadła wprost na jego serce. Była to kartka w kształcie serca i nie była wyperfumowana. Odruchowo ją otworzył i przeczytał wiersz, który był jakby odpowiedzią na jego wiersz, który napisał dla Biedronki, ale ostatecznie go wyrzucił. Tymczasem tajemnicza nadawczyni jakimś sposobem odpowiedziała na ten wiersz. Tajemnicza – bo się nie podpisała. Plagg się skrzywił – no tak, to było zdecydowanie za dużo słodyczy dla niego. Adrien zaś lubił wierzyć w znaki, a tym znakiem stała się maleńka biedronka, która przysiadła na brzegu tej kartki. Czy to możliwe, że tę kartkę przysłała mu Biedronka?
Nie, to się nie może tak skończyć. On musi z nią dzisiaj porozmawiać! Musi ją jakoś odnaleźć! Ale jak? Jak znaleźć w Paryżu dziewczynę, która od wielu miesięcy skrywa się pod maską superbohaterki, a o której postaci cywilnej on nie wie kompletnie nic?
A może… Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl. Przecież mieli ze sobą kontakt jako superbohaterowie. Jeśli przemieni się w Czarnego Kota, istniał cień szansy, że gdzieś ją złapie. Co prawda musiałby to być cud, ale jeśli nie spróbuje, może żałować do końca życia. Albo przynajmniej do następnych walentynek. Rok to strasznie długo, a on miewał kłopoty z cierpliwością…
- Lepiej się posil, Plagg. Muszę dzisiaj jeszcze złapać Biedronkę. – oznajmił swojemu kwami.
- Że co?! – Plagg aż się zachłysnął i spojrzał z przerażaniem na Adriena.
- Muszę ją przeprosić za to wszystko, co dzisiaj jej powiedziałem. I muszę… Muszę jej wyznać to, co zaplanowałem.
- Nie, no… Naprawdę musimy przez to ponownie przechodzić? – skrzywił się Plagg.
- Musimy. – odpowiedział Adrien krótko zdecydowanym tonem, co zdziwiło nie tylko kwami, ale i jego samego.
Chwilę później wymknął się z domu jako Czarny Kot.

---
Następna część  ->  Pocałunek cz. 2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej