Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 4

W niepojęty sposób jej ręce pojawiły się na jego szyi, a jej dłonie zanurzyły się w jego włosach. On zaś objął ją jeszcze mocniej. I tak trwali w pocałunku.

- I co teraz powiesz? Dalej będziesz zaprzeczać?

Spojrzała na niego nieprzytomnie. Zrobił to tylko po to, żeby coś jej udowodnić? Poczuła złość. I rozczarowanie. Bo przez chwilę… przez chwilę naprawdę czuła się szczęśliwa. A on to wszystko zepsuł. Odsunęła się od niego na odległość ręki i spojrzała na niego zmrużonymi oczami.

- Jedyne, co udało ci się udowodnić, to to, że dobrze całujesz. – wycedziła. – Pewnie masz wprawę.

- Nie, Biedronko! – zaprzeczył od razu, chwytając ją za rękę. – Naprawdę nie chciałem.

- Ja w ogóle nie rozumiem, co się z tobą dzieje! – wyrwała dłoń i skrzyżowała ramiona na piersiach.

- To dlatego, że od samego rana próbuję ci coś powiedzieć. – znów zrobił krok w jej stronę, ale wciąż patrzyła na niego nieprzyjaźnie.

- Same miłe rzeczy mi mówisz od rana. – mruknęła.

- Przepraszam cię za to. To wszystko przez tę strzałę. Nawet nie wiesz, jak się czuję z tą świadomością, co dzisiaj wygadywałem.

- Bardzo cię współczuję. – mruknęła sarkastycznie.

- Biedronko… - szepnął i spojrzał na nią błagalnie.

- No dobrze… - westchnęła. – To co mi chciałeś powiedzieć?

- Kiedy nie mogę teraz, jak tak wyglądasz.

- Jak?

- Jakbyś w ogóle mnie nie lubiła.

- Och, bo z ciebie czasem taki osioł jest! – zirytowała się.

- Przepraszam… - szepnął i znów na nią spojrzał z takim żalem, że natychmiast rozluźniła ręce.

- No dobrze… - westchnęła ponownie pojednawczym tonem. – Po prostu powiedz to, co chciałeś powiedzieć.

- Kiedy zrujnowałaś dogodny moment… - odpowiedział.

- No to jak tam wolisz! – rzuciła i już się odwróciła, żeby odejść, kiedy w ostatniej chwili chwycił ją za rękę i przyciągnął ją do siebie w akcie desperacji.

Spojrzała na niego pytająco.

- Kocham cię, Biedronko. – powiedział.

- Że co? – wykrztusiła. Nie była to reakcja, na jaką liczył.

- Powiedziałem, że cię kocham, Biedronko.

- Ale… czemu? – spytała ze zdziwieniem.

Uśmiechnął się pod nosem. Ona naprawdę nie wiedziała, jaka jest wspaniała? Ale jej wzrok wydawał się szczerze zdumiony. Westchnął. No jak on ma jej w kilku słowach opisać, jaka jest cudowna?

- Sam nie wiem, od czego zacząć. – odpowiedział z szerokim uśmiechem. – Jesteś taka dzielna, błyskotliwa i sprytna. No i masz najpiękniejsze oczy na świecie.

Zarumieniła się. Nie tyle słowa, ile ton, jakim zostały wypowiedziane, wywołały w niej taką mieszankę emocji, że przez chwilę nie umiała tego ogarnąć. W dodatku, kiedy Czarny Kot to mówił, to patrzył na nią takim wzrokiem, że… Zamknęła oczy.

- Tak też jest ładnie… - szepnął i wydawało się jej, że znów powiedział to z uśmiechem.

A zaraz potem znów poczuła na ustach jego pocałunek. I znów jej ręce powędrowały w kierunku jego szyi. Zanurzyła dłonie w jego włosach i przyciągnęła go do siebie, a on objął ją jeszcze mocniej.

Kiedy po chwili oderwali się od siebie, spojrzeli na siebie zdumieni. Ten pocałunek to było coś… Naprawdę coś takiego, co nawet trudno było opisać.

- Mówię ci, Biedronko. – szepnął Czarny Kot, wpatrując się w jej oczy. – Tylko pocałunki prawdziwej miłości są magiczne. Nie wiem, jak ty, ale ja tę magię czuję.

- Ja też… - odszepnęła zdumiona, a potem objęła go za szyję i pocałowała. Pomyśli o tym później.

---

Pocałunek cz. 3  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 5 (wkrótce)

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku