Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 4

-
W niepojęty sposób jej ręce pojawiły się na jego szyi, a jej dłonie zanurzyły się w jego włosach. On zaś objął ją jeszcze mocniej. I tak trwali w pocałunku.
- I co teraz powiesz? Dalej będziesz zaprzeczać?
Spojrzała na niego nieprzytomnie. Zrobił to tylko po to, żeby coś jej udowodnić? Poczuła złość. I rozczarowanie. Bo przez chwilę… przez chwilę naprawdę czuła się szczęśliwa. A on to wszystko zepsuł. Odsunęła się od niego na odległość ręki i spojrzała na niego zmrużonymi oczami.
- Jedyne, co udało ci się udowodnić, to to, że dobrze całujesz. – wycedziła. – Pewnie masz wprawę.
- Nie, Biedronko! – zaprzeczył od razu, chwytając ją za rękę. – Naprawdę nie chciałem.
- Ja w ogóle nie rozumiem, co się z tobą dzieje! – wyrwała dłoń i skrzyżowała ramiona na piersiach.
- To dlatego, że od samego rana próbuję ci coś powiedzieć. – znów zrobił krok w jej stronę, ale wciąż patrzyła na niego nieprzyjaźnie.
- Same miłe rzeczy mi mówisz od rana. – mruknęła.
- Przepraszam cię za to. To wszystko przez tę strzałę. Nawet nie wiesz, jak się czuję z tą świadomością, co dzisiaj wygadywałem.
- Bardzo cię współczuję. – mruknęła sarkastycznie.
- Biedronko… - szepnął i spojrzał na nią błagalnie.
- No dobrze… - westchnęła. – To co mi chciałeś powiedzieć?
- Kiedy nie mogę teraz, jak tak wyglądasz.
- Jak?
- Jakbyś w ogóle mnie nie lubiła.
- Och, bo z ciebie czasem taki osioł jest! – zirytowała się.
- Przepraszam… - szepnął i znów na nią spojrzał z takim żalem, że natychmiast rozluźniła ręce.
- No dobrze… - westchnęła ponownie pojednawczym tonem. – Po prostu powiedz to, co chciałeś powiedzieć.
- Kiedy zrujnowałaś dogodny moment… - odpowiedział.
- No to jak tam wolisz! – rzuciła i już się odwróciła, żeby odejść, kiedy w ostatniej chwili chwycił ją za rękę i przyciągnął ją do siebie w akcie desperacji.
Spojrzała na niego pytająco.
- Kocham cię, Biedronko. – powiedział.
- Że co? – wykrztusiła. Nie była to reakcja, na jaką liczył.
- Powiedziałem, że cię kocham, Biedronko.
- Ale… czemu? – spytała ze zdziwieniem.
Uśmiechnął się pod nosem. Ona naprawdę nie wiedziała, jaka jest wspaniała? Ale jej wzrok wydawał się szczerze zdumiony. Westchnął. No jak on ma jej w kilku słowach opisać, jaka jest cudowna?
- Sam nie wiem, od czego zacząć. – odpowiedział z szerokim uśmiechem. – Jesteś taka dzielna, błyskotliwa i sprytna. No i masz najpiękniejsze oczy na świecie.
Zarumieniła się. Nie tyle słowa, ile ton, jakim zostały wypowiedziane, wywołały w niej taką mieszankę emocji, że przez chwilę nie umiała tego ogarnąć. W dodatku, kiedy Czarny Kot to mówił, to patrzył na nią takim wzrokiem, że… Zamknęła oczy.
- Tak też jest ładnie… - szepnął i wydawało się jej, że znów powiedział to z uśmiechem.
A zaraz potem znów poczuła na ustach jego pocałunek. I znów jej ręce powędrowały w kierunku jego szyi. Zanurzyła dłonie w jego włosach i przyciągnęła go do siebie, a on objął ją jeszcze mocniej.
Kiedy po chwili oderwali się od siebie, spojrzeli na siebie zdumieni. Ten pocałunek to było coś… Naprawdę coś takiego, co nawet trudno było opisać.
- Mówię ci, Biedronko. – szepnął Czarny Kot, wpatrując się w jej oczy. – Tylko pocałunki prawdziwej miłości są magiczne. Nie wiem, jak ty, ale ja tę magię czuję.
- Ja też… - odszepnęła zdumiona, a potem objęła go za szyję i pocałowała. Pomyśli o tym później.


---

Pocałunek cz. 3  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 5 (wkrótce)

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej