Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 6

-

Marinette nie mogła skupić się na wykładzie profesor Mendelejew. Zachodziła w głowę, co też musiało się przydarzyć wczoraj Adrienowi, skoro wywołało to taki rumieniec na jego twarzy. Zazwyczaj Adrien był opanowany. Czy to możliwe, że w tej stercie walentynek znalazł jakąś wartą uwagi? Czy znalazł kartkę od niej? Czy ją też zaliczył do tych „pozornych” wielbicielek, które go nie znają tak naprawdę, a zatem nie mogą go kochać?
W tym wszystkim jeszcze plątał jej się po głowie Czarny Kot. Jak to możliwe, że rano wysłała walentynkę Adrienowi, a wieczorem całowała się z kimś innym? W dodatku musiała przyznać przed samą sobą, choć nie przyszło jej to łatwo! – że Czarny Kot miał rację. To rzeczywiście były magiczne pocałunki. I Tikki też miała rację, mówiąc jej, że nie byłyby takie magiczne, gdyby nie czuła czegoś do Czarnego Kota. Jak ona w ogóle miała to wszystko ogarnąć i zrozumieć?
Najlepiej byłoby o wszystkim zapomnieć i wrócić do porządku dziennego. Jednak… Nie potrafiła wyrzucić z pamięci tych pocałunków. I tego uczucia, jakie w niej obudziły. Nieświadomie westchnęła. I to tak, że siedzącemu przed nią Adrienowi aż poruszyły się włosy. Wszyscy na nią spojrzeli, a profesor Mendelejew groźnie zmarszczyła brwi. Ręka Adriena powędrowała na kark i chłopak rozmasował miejsce, w które niechcący dmuchnęła. Ale nie miała czasu się nad tym zastanawiać, bo nauczycielka właśnie ją przywołała do porządku:
- Marinette Dupain-Cheng! Widzę, że wciąż jesteś w nastroju walentynkowym!
- P-przepraszam, ppani profesor. – wydukała Marinette, starając się zignorować złośliwy chichot Chloe Bourgeois.
- Żeby skierować twoje myśli na właściwe tory, proponuję przygotować na następną lekcję referat poświęcony zasadom. Zasadom, panno Dupain-Cheng! Może cię to czegoś nauczy.
- O-oczywiście… - wyjąkała Marinette, która pragnęła teraz zapaść się pod ziemię. Powinna podziękować Czarnemu Kotu za wpędzenie jej w tę niezręczną sytuację. Oczywiście, że to była jego wina!
- No! – pani Mendelejew wydawała się być usatysfakcjonowana skruchą uczennicy. – Ale nie będę taka okrutna i pozwolę ci przygotować ten referat w parze. Powiedzmy, niech to będzie… - tu zawiesiła głos, a Marinette w duchu powtarzała w kółko „Byle nie Chloe, byle nie Chloe…” – Och, to będzie doskonałe. Akurat w klimacie walentynkowym… Adrien Agreste! Pomożesz Marinette!
- No, szczyt wszystkiego! – prychnęła Chloe na całą salę.
- Panno Bourgeois! – uniosła się profesor Mendelejew. – Widzę, że chciałabyś przygotować następny referat! Kwasy czekają w kolejce!
Alya prawie wybuchnęła śmiechem. Marinette też pewnie by zachichotała, gdyby nie przeżywała upokorzenia sprzed pięciu minut.
- Czy i tobie mam znaleźć walentynkowego partnera? – dodała jadowicie nauczycielka, na co Chloe kurczowo złapała się Sabriny, swojej przyjaciółki i koleżanki od wspólnego odrabiania lekcji. To znaczy od odrabiania lekcji za siebie.
- N-nie, pani profesor. – szepnęła skruszona. Tej nauczycielce nie ośmieliłaby się pogrozić telefonem do tatusia.
- Och, jestem dzisiaj w dobrotliwym nastroju. Więc Chloe… Zrobisz ten referat z Nathanielem. To będzie ciekawe zobaczyć efekty pracy waszej dwójki… - uśmiechnęła się złośliwie.
Chloe zgrzytnęła zębami. Och, ten rudowłosy Nathaniel! Nie znosiła go. W dodatku do niczego się nie nadawał na lekcjach chemii. Nie zrobi za nią tego referatu!
Zaterkotał dzwonek i wszyscy odetchnęli z ulgą. Marinette w geście rozpaczy położyła się na ławce i osłoniła głowę ramionami. Jakby miała mało zmartwień!

---
Pocałunek cz. 5  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 7 (wkrótce)

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej