Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 5

-
Marinette obudziła się następnego dnia lekko oszołomiona. Wydarzenia dnia wczorajszego mieszały jej się z szalonymi snami, które śniły jej się przez całą noc. W pierwszej chwili nie umiała odróżnić jawy od snu. Świadomość wracała jej opornie. Zaraz, zaraz… Czy ona… Czy ona czasem nie całowała się wczoraj z Czarnym Kotem na dachu katedry Notre Dame?
- Tak, Marinette… - potwierdziła jej Tikki, spokojnie zajadająca ciasteczko i przyglądająca się budzącej się dziewczynie.
- O nnnieeee… - jęknęła Marinette i naciągnęła kołdrę na głowę.
- O taaak… - uśmiechnęła się Tikki. – Nie spodziewałam się tego po tobie…
- Tikki… Przestań… Jak ja mogłam się tak zachować?! Przecież… Przecież ja kocham Adriena!
- Hmmm…
- Co miało znaczyć to „hmmm”? – Marinette odrzuciła kołdrę i spojrzała groźnie na Tikki.
- No, pomyśl tylko, Marinette… - ta roześmiała się w odpowiedzi, zupełnie nieprzejęta spojrzeniem dziewczyny. – Czy gdybyś nic nie czuła do Czarnego Kota, zdjęłabyś z niego zaklęcie? I całowałabyś się z nim tak długo, tak intensywnie i tak… magicznie… - ostatnie słowo Tikki powiedziała z namysłem, przyglądając się reakcji dziewczyny.
- To straszne, że ty wszystko wiesz… - wyznała Marinette, wstając z łóżka. – Jesteś gorsza od sumienia… Sumienie można zagłuszyć… - dodała pod nosem i zaczęła się ubierać.
Tikki tylko zachichotała i skończywszy jeść, pofrunęła do torebki Marinette. Chwilę później obie były gotowe do wyjścia. Czas był ku temu najwyższy, bo za pięć minut miały zacząć się lekcje. Marinette nie miała więc czasu zastanawiać się dłużej nad swoimi postępkami z dnia poprzedniego ani też nad uczuciami do Czarnego Kota.
Wpadła zdyszana do klasy tuż przed dzwonkiem na lekcję. Rzuciła plecak na podłogę obok ławki i usiadła ciężko obok swojej przyjaciółki, Alyi.
- No, co tam, dziewczyno? – przywitała się Alya. – Dobrze spałaś?
- Co? – Marinette momentalnie się zarumieniła. – Ach, tak, tak… Bardzo dobrze! – przytaknęła szybko.
- Nie miałaś koszmarów?
- Koszmarów? Czemu miałabym mieć koszmary?
- No… Wiesz… Skopałaś wczoraj walentynki… - przypomniała Alya szeptem.
- Taak… W sumie… - odpowiedziała nieobecnym tonem Marinette, skupiona nagle na Adrienie, który pojawił się w drzwiach.
- O wilku mowa… - szepnęła Alya i spojrzała szybko na przyjaciółkę. Ta jednak – o dziwo! – siedziała spokojnie. No, lekko zarumieniona, ale spokojna.
- Cześć, Alya! Cześć, Marinette! – przywitał się Adrien z szerokim uśmiechem.
- Cześć, dziewczyny! – dodał Nino, który wszedł do klasy za przyjacielem.
- Cześć, chłopcy! – odpowiedziała mu Marinette podobnym tonem.
- Cześć! – odpowiedziała Alya, wciąż zaintrygowana zmianą zaobserwowaną u przyjaciółki. – Jak ci się udały walentynki, Adrien?
- Mnie nie spytasz? – odezwał się Nino i nachylił nad Alyą.
- A jest coś, o czym jeszcze nie wiem? – odpowiedziała mu i mrugnęła do niego.
Uśmiechnął się szeroko i odmrugnął do niej. Marinette obserwowała to z lekkim rozbawieniem i ogromnym zaciekawieniem. Nie sądziła, że tych dwoje grawituje ku sobie. Alya nic wczoraj nie mówiła o swoich planach walentynkowych. Wręcz przeciwnie – skupiła się na akcji „Walentynka dla Adriena”. A tymczasem… Będą musiały o tym poważnie porozmawiać.
- No, a ty? – Alya zwróciła się do Adriena. – Przyznaj się, ile dostałeś walentynek!
- Nawet nie liczyłem. – wzruszył ramionami. – Większości nawet nie czytałem.
- Klęska urodzaju? – mrugnął porozumiewawczo Nino.
- Raczej pozory. – odpowiedział Adrien.
- Pozory? – podchwyciła Alya.
- Większość tych dziewczyn nawet mnie nie zna. Jak więc mogą być we mnie zakochane? – myślał na głos, zupełnie nieświadomy poruszenia, jakie jego słowa wywołały u obu przysłuchujących się koleżanek.
- To trochę słabo… - wtrącił Nino.
- Trochę. – przytaknął Adrien.
- To niezbyt udały ci się walentynki… - podsumował przyjaciel.
- Eee… - zmieszał się Adrien i strasznie zarumienił. – Trochę tam się udały…
Marinette wymieniła szybkie spojrzenia z Alyą. Nic z tego nie rozumiały. Nino też miał nieco zdezorientowaną minę. Co miał znaczyć ten rumieniec Adriena w zestawieniu z tym, co powiedział wcześniej?

---
Pocałunek cz. 4  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 6

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej