Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 7

-
Wreszcie wydostali się na zewnątrz. Adrien zaciągnął się świeżym powietrzem, o ile powietrze w środku miasta można nazwać świeżym. Ale u Marinette na balkonie było tyle kwiatów, że można było zapomnieć, że jest się w centrum Paryża. Jakby tak zamknąć oczy, można by sobie wyobrazić piękny ogród poza miastem.
- Od razu lepiej, prawda? – spytała cicho Marinette, spoglądając na niego z ciekawością.
- Tak. – szepnął, uśmiechając się do niej.
- Siadaj, proszę. – wskazała mu drewnianą skrzynię, która wyłożona poduchami pełniła funkcję ławki. – I częstuj się. Moi rodzice są mistrzami w swojej dziedzinie.
- Dobrze, że nie ma tu ani Natalii, ani mojego ojca. Pewnie dostałbym zakaz spróbowania czegokolwiek.
- W takim razie dobrze, że ich tu nie ma. Ja sama wszystkiego nie zjem, bo inaczej nie zmieszczę się we własne spodnie. Musiałabym znowu latać po mieście w piżamie. – zażartowała, a on od razu się zarumienił.
Kiedy usiadła obok niego na ławeczce, jego rumieniec jeszcze się pogłębił, ale ona tego nie zauważyła, bo zatopiona była we własnych myślach. Przez chwilę zastanawiał się, co ją tak pochłonęło bez reszty, ale kiedy się odezwała, już nie musiał zgadywać. Myślała o tym samym, co on – o Tamtym Dniu.
- Nie mogę uwierzyć, że spędziłam z tobą pół dnia i to ubrana w piżamę. – szepnęła.
- Teraz to bardzo sławna piżama. – wymamrotał.
- No tak! – roześmiała się, a z niego momentalnie zeszło napięcie.
- Możesz teraz zaprojektować całą linię piżam. – zasugerował. – Stworzyłaś w modzie nowy trend.
- Myślę, że rozejdą się na pniu. – roześmiała się Marinette. – Nie masz pojęcia, ilu ludzi chce mnie teraz mieć w znajomych na portalach społecznościowych.
- Masz swoje pięć minut.
- Chyba sobie żartujesz? – spojrzała na niego dziwnie. – Przecież to jest okropne!
- Okropne?
- Chcą mnie mieć w swoich znajomych, bo znam ciebie. Czy raczej jestem twoją dziewczyną. Znaczy się, według nich, oczywiście!
Zarumieniła się przy tym i odwróciła wzrok. Ale tym razem Adrien nie czuł potrzeby zaoponowania, sprostowania, czy choćby przeproszenia jej za to. W sumie… W sumie nie miałby nic przeciwko, żeby Marinette jednak była jego dziewczyną. Właściwie to w obecnej sytuacji byłoby wręcz bardzo pożądanym rozwiązaniem.
- Rzecz jasna znaleźli się też jacyś zboczeńcy. – dodała Marinette po chwili.
- Że co proszę?! – aż poderwał się z ławki.
- No wiesz… Jacyś napaleńcy, którym zaczęły chodzić po głowie jakieś głupoty. – wyjaśniła zakłopotana. Adrien przysiągł sobie, że nigdy, przenigdy jej nie powie, co jemu samemu zaczęło chodzić po głowie przez tę jej piżamę. Usiadł obok niej z powrotem.
- Dlaczego od razu zakładasz, że to napaleńcy? – spytał cicho, znów z tą dziwną chrypką, która brała się nie wiadomo skąd. – Może po prostu im się spodobałaś?
- Jakbyś widział, co pisali, inaczej byś mówił. Zaraz ci pokażę te ich obleśne teksty, co by chcieli z tą moją piżamą zrobić. – mruknęła i sięgnęła po telefon.
- Nie. Lepiej nie. – odpowiedział szybko, chwytając ją za rękę.
Nie chciał widzieć tych komentarzy. Nie chciał wiedzieć, co inni chłopcy o niej pisali czy myśleli. W czym byli od niego gorsi? No może tylko w tym, że napisali jej wprost to, co im chodziło po głowie. Czy o nim też by tak pomyślała, gdyby jej powiedział szczerze, jakie emocje w nim obudziła? Jakie uczucia?

---
Tamten Dzień cz. 6  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 8

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej