Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 6

-
- Zupełnie nie mam pomysłu jak się do tego zabrać. – westchnęła Marinette, patrząc na Adriena bezradnie.
Było sobotnie popołudnie i siedzieli właśnie w pokoju Marinette, próbując zmierzyć się z zadaniem postawionym im przez Pannę Bustier. Wczoraj na lekcji nauczycielka podzieliła ich na pary i każdej z nich wylosowała temat inscenizacji, którą mieli przygotować na przyszły tydzień. Marinette i Adrien wylosowali „Romea i Julię” Szekspira, co oczywiście wywołało powszechną wesołość w klasie. No, może poza prychnięciem pełnym irytacji wydanym przez Chloe, która nie tylko była zła o wirtualny związek Adriena i Marinette, ale jeszcze w dodatku dostał jej się do pary Nathaniel Kurtzberg, którego ona wprost nie znosiła. I chyba z wzajemnością.
- Trzeba wybrać jakąś scenę. – mruknął Adrien.
Nie czuł się zbyt komfortowo w pokoju Marinette. Było tu tak jakoś intymnie. Był otoczony jej drobiazgami, jej ubraniami, jej zapachami… Od tamtego feralnego snu minęły trzy dni, a on przez te trzy dni odchodził od zmysłów, bo nagle okazało się, że Marinette po prostu zawróciła mu w głowie. W dodatku nic nie robiąc, nie dając mu żadnej zachęty, wręcz przeciwnie – zachowując się przy nim zupełnie swobodnie!
- Pewnie wszyscy będą się spodziewali sceny balkonowej. – wzruszyła ramionami Marinette. – To chyba najsłynniejsza scena.
- Widzę, że nie jesteś co do niej przekonana. – uśmiechnął się dzielnie, przezwyciężając skrępowanie.
- No wiesz… Nie obraź się, ale nie przejdzie mi przez gardło wyznawanie ci uczuć przed całą klasą. – szepnęła, czerwieniąc się okropnie.
On też natychmiast się zarumienił. Mimo że minęły trzy dni, nie wrócili do rozmowy o tym, co mu się wymsknęło przed lekcjami w środę. „Freudowska pomyłka” – powiedziała Alya wtedy. I Adrien musiał jej przyznać rację. Bał się, że Marinette poruszy ten temat kiedyś, ale do tej pory sprawiała wrażenie, jakby sprawa po prostu nie istniała. Nie wiedział, czy zignorowała to jego potknięcie, bo nie miało dla niej znaczenia, czy też może po prostu dawała mu czas, żeby sam wyjaśnił tę kwestię.
- Może byście coś przekąsili? – odezwała się mama Marinette, która pojawiła się znienacka w klapie w podłodze. – Coś wam chyba nie idzie, kochanie? – zwróciła się do córki.
- Przepalone obwody, mamo… - mruknęła Marinette i podeszła do mamy po talerz z przekąskami.
- Na pewno wam się uda. Doładujcie baterie i do roboty.
- Dzięki, mamo.
- Dziękuję, pani Cheng. – wtrącił Adrien.
Marinette wzięła talerz od mamy i powoli odwróciła się do Adriena. Nagle wpadła na pomysł.
- A gdybyśmy tak zmienili otoczenie? – zaproponowała. – Może i nie odegramy sceny balkonowej, ale wiesz… ja tu mam balkon na górze. Przewietrzymy się, to może wpadniemy na lepsze pomysły.
- Balkon? – powtórzył zakłopotany. No pewnie, że miała tu balkon! Osobiście na nim już był parę razy! Jako Czarny Kot, oczywiście.
- No, chodź! – podeszła do niego i wzięła go za rękę.
Adrienowi krew zaczęła pulsować w skroniach. Weszli na antresolę. Adrien starał się nie widzieć ani jej łóżka… Ani tym bardziej złożonej w kostkę piżamy. Cholerna piżama! Prześladowała go od trzech dni i już miał nadzieję, że wspomnienia zbledną, a tu powróciły jak żywe! Nie patrzeć, nie patrzeć, nie patrzeć! Tylko gdzie on miał patrzeć, skoro właśnie wchodziła przed nim po drabinie? Zaraz, zaraz… Czy ona miała poduszkę w kształcie kota?! Zerknął szybko przez ramię. Miała. Zrobiło mu się gorąco.

---
Tamten Dzień cz. 5  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 7 

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej