Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 5

-
- Widzę, że jakoś to przeżyliście! – dołączyła do nich wkrótce Alya.
- Cześć, Alya! – przywitali się jednocześnie i cała trójka się roześmiała.
- Ta wasza zgodność jest nad wyraz podejrzana. – skomentowała Alya. – Gdyby nie to, że znam kulisy waszego wczorajszego szaleństwa, pomyślałabym, że rzeczywiście coś jest na rzeczy.
Jak na komendę oboje się zarumienili. Czy Alya robiła to specjalnie?
- Przestań shippować. – mruknęła niewyraźnie Marinette.
- Shippować? – podchwycił Adrien.
- No, shippować. – powtórzyła Marinette. – Łączyć w pary. Alya jest maniaczką shippowania.
- Tylko strasznie nieudolnie mi to idzie. – dodała Alya.
- Trzeba było nie skupiać się na beznadziejnych przypadkach. – mruknęła Marinette.
- No, fakt. Biedronka i Czarny Kot to niewypał.
- Dlaczego? – zdziwił się Adrien.
- Och, no dajcie spokój. Przecież to oczywiste, że Czarny Kot leci na ciebie, Marinette, a Biedronka na Adriena. – Alya przewróciła oczami.
- Że co?! – znów wykrzyknęli oboje, czerwieniąc się przy tym koszmarnie.
- Jak dzieci… - westchnęła Alya i wziąwszy głęboki oddech, zaczęła tłumaczyć. – Przypomnij sobie, Marinette swoje urodziny. To, ile Czarny Kot ryzykował, żeby cię uratować przed twoją babcią. Albo jak cię ochraniał na randce z Nathanielem.
- Z Ilustrachorem… - szepnęła Marinette, pragnąc zapaść się pod ziemię.
- Wszystko jedno… - Alya machnęła lekceważąco ręką. – A z kolei Biedronka… No sami sobie przypomnijcie wczorajszy lot Adriena. Jak ona go złapała! Aż miałam ciary! – nagle zreflektowała się i dodała szybko: - Sorki…
Gdyby można było się spalić ze wstydu, to przed Alyą znajdowałyby się teraz dwie kupki popiołu. Adrien przyswajał treści przekazane przez Alyę, szczególnie te dotyczące jego słabości do Marinette. Naprawdę to tak z boku wyglądało? Jakby na nią… za przeproszeniem… leciał? A to o Biedronce? No, ale w sumie Plagg powiedział praktycznie to samo, zanim ze wszystkiego zaczął się wycofywać.
- Ale wam dobrze… - Alya spróbowała rozładować atmosferę. – Leci na was para naszych superbohaterów. Ileż ja bym dała, żeby i dla mnie się znalazł jakiś superbohater.
- Udam, że tego nie słyszałem. – odezwał się nagle Nino, który właśnie do nich podszedł.
Do zarumienionych już Marinette i Adriena dołączyła z rumieńcem Alya.
- Przecież mogłam mówić o tobie! – wtrąciła szybko.
- Najpierw muszę sobie skombinować takie małe cacko. Jak to się nazywa? Miraculum, czy jakoś tak…
- Nie potrzebujesz miraculów, żebyś był super. – zaprzeczyła Alya.
- Niezła próba… - mruknął w odpowiedzi Nino, obejmując swoją dziewczynę. – Ale nie pójdzie ci tak łatwo.
- Długo potrwa moja pokuta? – uśmiechnęła się zalotnie Alya.
- Odpowiednio do przewinienia… - mruknął jej do ucha.
- Nie masz wrażenia, że stajemy się niepotrzebni w tej grupce? – spytał szeptem Adrien, a Marinette aż podskoczyła, zupełnie jak kilkanaście minut temu, kiedy spotkali się przed szkołą.
- Czekaj, czekaj. – Nino przerwał flirtowanie ze swoją dziewczyną i zwrócił się do przyjaciela: - To w końcu jesteście tą parą czy nie?
- Nie są. – odpowiedziała mu Alya, wyręczając Adriena.
- To ja już nic z tego nie rozumiem. – Nino wzruszył ramionami.
- Nie po raz pierwszy wirtualna fikcja wyprzedziła życie. – odpowiedział Adrien i dopiero zachłyśnięcie się Marinette i Alyi uświadomiło mu, co powiedział. Znów potwornie się zaczerwienił i dodał szybko: - Znaczy się, chciałem powiedzieć…
W tym momencie zabrzmiał dzwonek na lekcję. Adrien sam nie był pewien, czy wybawił go on z kłopotliwej sytuacji, czy raczej wpakował go w jeszcze większe kłopoty, bo uniemożliwił mu sprostowanie tej niefortunnej uwagi. Kiedy usłyszał za plecami Alyę szepczącą do Nino „freudowska pomyłka”, już wiedział, że raczej wpadł w tarapaty. Co też mu przyszło do głowy, żeby gadać takie głupoty?!

---
Tamten Dzień cz. 4  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 6

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej