Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 4

-
To było straszne.
To było gorsze niż najgorsze koszmary.
Szli przez środek dziedzińca – wciąż trzymając się za ręce – jakby to był swoisty marsz wstydu. Wszyscy gapili się na nich, a oni mieli świadomość ogromnego nieporozumienia. To było takie strasznie niesprawiedliwe! Doświadczyć tego okropnego upokorzenia wynikającego z uwagi wszystkich dookoła, nie mając z tego nic, co jest częścią każdego szczęśliwego związku!
- O Boże. To zupełnie jak w tych snach, kiedy jesteś w publicznym miejscu zupełnie nagi i wszyscy się na ciebie gapią. – mruknęła Marinette, a Adrien aż zamknął oczy. Dlaczego ona mówi takie rzeczy?! Nie wystarczy jej piżama?
- Yhm. – mruknął niezrozumiale w odpowiedzi, ciesząc się, że dotarli na przeciwległy koniec dziedzińca.
- Miewasz takie sny w ogóle? – spytała, zupełnie nieświadoma, co dzieje się w jego głowie.
- Nie. – szepnął, zastanawiając się, skąd wzięła się ta dziwna chrypka w jego głosie.
- No to masz szczęście. – westchnęła, a on znów zamknął oczy. Lepiej, żeby nie wiedziała, jakie on miewa sny. A szczególnie, co śniło mu się ostatnio. – Myślę, że to wynika z pewności siebie. – dodała po chwili.
Oj, żeby ona tylko wiedziała, jak bardzo niepewnie on się czuł właśnie w tej chwili! Wręcz miał wrażenie, że gdyby nie ona, zapadłby się już dawno pod ziemię ze wstydu. Dawała mu oparcie tak samo, jak wczoraj. Szczególnie kiedy znalazła im kryjówkę w fontannie, czy zaproponowała przebierankę, żeby mogli obejrzeć film. O rany! Właśnie sobie uprzytomnił, że zostawił ją wczoraj w kinie i nawet za to nie przeprosił!
- Stało się coś? – spytała, obrzucając go uważnym spojrzeniem.
- Zostawiłem cię. – wyrwało mu się, zanim pomyślał.
- Jak to mnie zostawiłeś?
- No, wczoraj. W kinie. I nie przeprosiłem.
- Zostałeś porwany przez wielkiego goryla. Jak sobie wyobrażałeś przepraszanie mnie za to? – spytała z półuśmiechem. Tym półuśmiechem, który już dzisiaj raz wpędził go w zakłopotanie. Zdecydowanie ten półuśmiech był zbyt uroczy.
- Powinienem zadzwonić wczoraj wieczorem.
- Oglądałeś film z tatą. To zrozumiałe, że dużo się wczoraj wydarzyło. Poza tym, z tego co widziałam, zaliczyłeś też mały lot z wieżowca. – mrugnęła do niego. – Dużo jak na jeden dzień.
Chyba po raz pierwszy to ona zachowywała się swobodniej od niego. Adrien aż miał ochotę przetrzeć oczy ze zdumienia. Czy to była ta sama Marinette, którą znał już od półtora roku?
- Całe szczęście, że w ostatniej chwili złapała mnie Biedronka. Bo byłaby ze mnie mokra plama… - urwał nagle, żeby nie dodać „camembertu”.
- Całe szczęście, że w ostatniej chwili ten goryl… - Marinette zająknęła się na chwilę. - …ją wypuścił z tych swoich łapsk. Bo rzeczywiście byłaby z ciebie mokra plama.
Spojrzeli na siebie uważnie, jakby oboje pomyśleli o tym samym. Dlaczego Gorizilla puścił Biedronkę, żeby zdążyła uratować Adriena?

---
Tamten Dzień cz. 3  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 5

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej