Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 3

-
Adrien zupełnie nie był przygotowany na spotkanie Marinette tamtego ranka. Wciąż znajdował się jakby pod wpływem tego snu, który przyśnił mu się tuż nad ranem. A im bardziej starał się go zapomnieć, tym bardziej zapadał mu w pamięć. Nie mógł pozbyć się tego dziwnego uczucia w brzuchu na samo wspomnienie trzymania Marinette w ramionach. To było straszne.
Samochód nieubłaganie zbliżał się do szkoły. Adrien – poza dziwną sensacją w brzuchu poczuł też ściśnięcie żołądka, które wybitnie świadczyło o stresie. Na nic było wmawianie sobie, że uległ sugestii snu. Obraz sprzed oczu nie znikał, a on sam czuł się, jakby zaraz miał zemdleć. Przywołał się do porządku. Takie zachowanie nie przystoi facetowi!
Och, przydałoby się teraz trochę pewności siebie Czarnego Kota! Gdyby tylko mógł się przemienić i ukryć Adriena na resztę dnia pod maską superbohatera! Nie musiałby stawiać czoła Marinette.
Zaraz, zaraz… Czy on właśnie nie tchórzył? No bo czego tu właściwie się bać? Marinette jest nadal jego przyjaciółką. Wczoraj uratowała mu skórę i to niejeden raz. Gdyby nie jej pomysły, połowa wczorajszych sensacji w ogóle by się nie wydarzyła. Zostałby po prostu stratowany przez fanów i zostałaby z niego tylko mokra, pachnąca najnowszymi perfumami plama.
Odetchnął kilka razy głęboko, żeby się opanować. „Myśl jak Czarny Kot. Myśl jak Czarny Kot!” – powtarzał sobie w myślach, podczas gdy kierowca zwalniał przed szkołą. – „Jesteś superbohaterem. A Marinette jest twoją przyjaciółką. Tylko przyjaciółką! Bardzo ładną przyjaciółką. Nie, nie, nie! Tylko przyjaciółką i na tym koniec myśli o niej!”
No to wysiadka.
Zgarnął torbę i z ciężkim westchnieniem wysiadł z samochodu.
I już po chwili wiedział, że trzeba było nie odwoływać się do pomocy Czarnego Kota. Jeśli liczył na jakąkolwiek cechę Czarnego Kota, to właśnie dostał to, czego nie chciał – jego pecha. Bo natknął się właśnie na tę osobę, której pragnął dzisiaj uniknąć – Marinette stała u stóp schodów i wyglądała, jakby wahała się przed zrobieniem pierwszego kroku. Czyżby czuła się tak jak on?
- Cześć! – przywitał się konspiracyjnym szeptem, stając tuż za nią.
Aż podskoczyła i odwróciła się gwałtownie w jego stronę. Na moment czas jakby stanął, a oni patrzeli w siebie zarumienieni.
- Cz-cześć… - wyjąkała zakłopotana.
- Zastanawiasz się, czy w ogóle tam wchodzić? – domyślił się.
- To będzie straszne. – uśmiechnęła się krzywo. – Patrzyłeś wczoraj na portale społecznościowe?
- Nie miałem okazji. – mruknął.
- No to twoje szczęście. – westchnęła. – Czasami ignorancja jest błogosławieństwem.
- Udało mi się wczoraj obejrzeć ten film. – wyznał nagle, zagłuszając dziwne emocje, które obudził ten jej półuśmiech. I dlaczego on nigdy wcześniej nie widział, że ma takie niesamowicie niebieskie oczy. „Nie, czekaj, wróć. Skup się. To tylko twoja przyjaciółka!”
- Och, naprawdę? – ucieszyła się i spojrzała na niego roziskrzonym wzrokiem. – Ale… jakim cudem?
- Eee… - stracił rezon. Dlaczego ona tak na niego patrzy? Niech nie patrzy! – Okazało się… eee… że mój tata wciąż go ma w swoim gabinecie. I obejrzeliśmy go razem. Masz pojęcie?!
- Och, Adrien! Naprawdę bardzo się cieszę! – powiedziała z entuzjazmem i na potwierdzenie tych słów chwyciła go za rękę i mocno ścisnęła.
- Hej, ludzieeee! – wrzasnął ktoś na szczycie schodów i Adrien odwrócił zafascynowany wzrok od Marinette. – Adrien ze swoją dziewczyną przyszeeeedł!
- O Boże… - szepnęła Marinette ze zgrozą i natychmiast puściła rękę Adriena. A przynajmniej próbowała puścić jego rękę, bo on wciąż trzymał ją mocno. Zupełnie nieświadomie, bo rozsądek by nakazywał udawanie, że nic się nie dzieje i nic ich nie łączy. Poza przyjaźnią. Nie, wróć! Przecież nie trzeba było tego udawać. Ich naprawdę nic nie łączyło poza przyjaźnią.
- Chodź. – powiedział spokojnie, dziwiąc się, skąd ten spokój w jego głosie. Wewnątrz emocje grały już na najcieńszych strunach, wprawiając go w stan bliski upojenia. – Miejmy to za sobą.

---
Tamten Dzień cz. 2  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 4 

Czytaj opowiadanie „Tamten Dzień” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej