Miraculum FanFiction: Tamten Dzień - cz. 2

-
Adrien obudził się rano w tym samym nastroju, w jakim zasypiał – ogarnięty euforią wynikającą z faktu, że był zakochany z wzajemnością. Na chwilę przymknął jeszcze oczy, żeby dospać ten cudowny sen, który przyśnił mu się tuż nad ranem. Sen, w którym tulił do siebie Biedronkę ubraną w tę swoją obcisłą piżamę… 
Otworzył oczy i potwornie się zaczerwienił. Nie, nie, nie! Ten sen nie miał miejsca! Potrząsnął głową, żeby pozbyć się sprzed oczu tego widoku. Nie, tylko nie Marinette! Nie w tej swojej piżamie. W której wyglądała tak… pociągająco. Nie, nie, nie! On wcale tego właśnie nie pomyślał! To wszystko przez ten sen! A we śnie wszystko mu się pomieszało, bo dzień był pełen wrażeń i jego mózg po prostu zrobił z nich koktajl. Lub raczej totalny bigos. 
Zerwał się z łóżka, ale wspomnienia poprzedniego dnia wróciły do niego ze zdwojoną siłą. I to te, które wczoraj pominął przy rozpamiętywaniu wydarzeń, które miały miejsce. Widział Marinette w piżamie. Przytulał się do Marinette w piżamie. Praktycznie rzucił się na Marinette w piżamie. O Boże… on na niej leżał… Jak była w piżamie… 
Twarz mu płonęła, jak sobie to wszystko przypominał. Kiedy spojrzał w lustro w łazience, miał wrażenie, że jest koloru purpurowego. Przemknęło mu przez myśl, że jeśli zacznie ją myć, woda zamieni się w parę. Oblał się strumieniem zimnej wody. 
Jak on dzisiaj spojrzy w oczy Marinette? Oparł się ciężko o umywalkę i spuścił głowę. Woda skapywała z jego włosów, które z rozpędu też zmoczył. 
- No co tam, dzieciaku? – zagadnął go Plagg, który już wchłonął poranną porcję sera. 
- Nawet nie pytaj… - jęknął Adrien, wciąż pochylony nad umywalką. 
- Dotarło do ciebie, że Biedronka jednak cię nie kocha? – spytał Plagg z nadzieją, że uda się odkręcić to, na co przez przypadek naprowadził wczoraj Adriena. 
- Co? – Adrien poderwał głowę i spojrzał pytająco na swoje kwami. 
- Nic, nic. Tak sobie tylko… - mamrotał Plagg. 
- Chodzi o Marinette. – wyznał Adrien. 
- Marinette? A cóż tam znowu z Marinette? 
- No… Wydaje mi się, że wczoraj przekroczyłem pewne granice dopuszczalnego zachowania się. 
- Zabrzmiało to co najmniej jak fragment podręcznika dla uczniów pensji sprzed stu lat. – mruknął Plagg. – Chyba ci się pogorszyło. 
- No bo… - zaczął Adrien, po czym urwał zakłopotany i znów się zaczerwienił. – Nie zrozumiesz… 
- Z całą pewnością. A nawet nie będę próbował. – zapewniło go kwami i odleciało z powrotem do pokoju. Byleby dalej od problemów nastolatków. 
Adrien znów spojrzał sobie w oczy odbijające się w lustrze. Będzie musiał dzisiaj stawić czoło Marinette. Będzie musiał udawać, że wczoraj nie zaszło nic nadzwyczajnego. Tak. Trzeba udawać, że wszystko było w porządku, że nie zauważył tej jej nieszczęsnej piżamy, ani że mu się w tej piżamie podobała. 
Jęknął głośno. Nie podobała mu się. Marinette wcale mu się nie spodobała w tej piżamie! Ona jest tylko jego przyjaciółką. On jest dla niej tylko przyjacielem. Przecież… przecież gdyby był dla niej kimś więcej, to nie paradowałaby przy nim w piżamie, tylko by uciekła czym prędzej do domu się przebrać, prawda? 

---
Tamten Dzień cz. 1  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->   Tamten Dzień cz. 3 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej