Miraculum FanFiction: Luka - cz. 18

-
W sali panował jeszcze gwar, co oznaczało, że nauczycielka jeszcze nie przyszła. Na widok Marinette i Adriena wszystkie rozmowy ucichły. Oboje zmieszali się trochę. Ale cóż… Przecież wiedzieli, że tak to będzie wyglądać. W końcu Adrien był najpopularniejszym chłopakiem w szkole. Wiadomo było, że jeśli zacznie chodzić z jakąś dziewczyną, to będzie to wydarzenie dnia, a może nawet sezonu. Ich zakłopotanie jeszcze bardziej się pogłębiło, kiedy zobaczyli, że Alya i Nino zostawili im miejsce w pierwszej ławce, a sami usiedli w drugiej.
- Nie przesadzacie trochę? – zapytał ich Adrien.
- Ani trochę, stary. – odpowiedział z szerokim uśmiechem Nino.
- Od dawna już chcieliśmy razem usiąść, ale to było niemożliwe z powodu czyjegoś zachowania. – dodała Alya.
- Co masz na myśli? – Marinette groźnie zmarszczyła brwi.
- A jak ci się wydaje? – uśmiechnęła się znacząco Alya. – Wyobraź sobie, że w piątek rano miałabyś usiąść w jednej ławce z Adrienem. Jakie dźwięki wydałabyś z siebie?
- Alya, Alya… - mruknął z udawanym niesmakiem Adrien. – Co to za złośliwości?
- Nie, Adrien. Ona ma rację… - szepnęła Marinette. – Jeszcze w zeszły piątek zachowałabym okropnie, gdyby Alya i Nino siedli razem, zostawiając nam pierwszą ławkę. Pewnie bym wolała zapaść się pod ziemię. Albo zaczęłabym się jąkać, jak zawsze do tej pory. Albo chichotać, jak jakaś potłuczona.
- Właśnie. – przyznała Alya. – Ale dzisiaj myślę, że już jesteście gotowi grzecznie usiąść razem, żebyśmy mogli wreszcie siedzieć z Nino.
- Czyli nie zrobiliście tego z tak zupełnie szlachetnych pobudek, jak nam się zdawało? – uśmiechnął się Adrien, siadając w ławce.
Marinette przysiadła obok niego, jednak nieco zakłopotana. Z ławki obok dobiegło ich zirytowane prychnięcie. Chloe uparcie udawała, że nie chce ich znać, choć co chwilę zerkała w ich stronę. Na to wszystko wreszcie weszła nauczycielka, która przeprosiła za spóźnienie, zerknęła ze zdziwieniem na roszady w pierwszych dwóch ławkach, po czym doszła do logicznego wniosku, że młodość rządzi się swoimi prawami, i zaczęła lekcję.
Marinette przez cały dzień w szkole czuła się jak we śnie. Ale nie była pewna, czy to jest miły sen, czy jednak jakiś koszmar. Nigdy nie lubiła być w centrum uwagi, a tu przez cały czas ktoś do nich podchodził, coś gadał, żartował, gratulował albo jej, albo Adrienowi. Właściwie przez cały dzień nie mogli się opędzić od ludzi. Nie mieli w ogóle nawet chwili na pobycie na osobności. A jak inni uczniowie dawali im wreszcie spokój, to podchodzili Alya i Nino i dopytywali o szczegóły z piątku, weekendowe randki i plany na najbliższą przyszłość. A oni naprawdę chcieli zostać sami choćby na chwilę. Oboje czuli potrzebę pogadania o tym, co się dzisiaj wokół nich działo. Skala zainteresowania trochę ich przerosła.
- Macie jakieś plany? – zagadnęła ich Alya po ostatnim dzwonku.
Spojrzeli na siebie pytająco. Nawet nie znaleźli chwili, żeby cokolwiek ustalić. Rano zajęci byli szkicownikiem, potem zrobiło się wokół nich zamieszanie, a potem ciągle ktoś się koło nich kręcił.
- Miałem nadzieję, że uda mi się przedstawić dzisiaj Marinette mojemu tacie. – wymyślił na poczekaniu Adrien. Marinette spojrzała na niego, a w jej wzroku dostrzegł przerażenie.
- Przecież już ją poznał. – zdziwiła się Alya. – No, pamiętasz… Przy konkursie.
- Ale teraz ją pozna jako moją dziewczynę. To może być trochę… hm… stresujące. Dla nas obojga… - mruknął, ściskając mocniej rękę Marinette.
- Nie boisz się, że twój stary będzie miał jakieś uwagi co do wyboru? – wtrącił się Nino, jak zwykle nazywając sprawy po imieniu.
- Nawet jeśli, to raczej nie wpłynie na stan rzeczy. – odpowiedział Adrien zdecydowanym tonem.
- No to powodzenia. – Nino klepnął go w łopatki. – Mam nadzieję, że zobaczymy cię jutro żywego w szkole.
- Bardzo śmieszne… - Adriena jakoś nie rozbawił ten żart.
- Powodzenia, Marinette. – szepnęła Alya i odciągnęła Nino od przyjaciół. Nie pomagał, a gołym okiem było widać, że oboje są mocno zestresowani perspektywą spotkania z Gabrielem Agrestem.
- Poważnie, zamierzasz mnie dzisiaj przedstawić tacie? – spytała Marinette łamiącym głosem. – Czy to była tylko wymówka, żeby sobie poszli? – dodała z nadzieją.
- Chciałbym mieć to za sobą. Tym bardziej, że Chloe naprawdę może namieszać. Wolę, żeby dowiedział się ode mnie. O ile już nie wie. No wiesz… Od Natalii…
- Ja się naprawdę obawiam, że będzie rozczarowany twoim wyborem. – szepnęła ze smutkiem.
- Cii… Nie będzie. Zaufaj mi. On nie jest taki zły.
- Poza tym, że terroryzuje Paryż od roku… - mruknęła pod nosem.
- Marinette… - westchnął Adrien. – To nie jest łatwy temat dla mnie.
- Wiem. Przepraszam… - uśmiechnęła się do niego ciepło. – Postaram się ograniczyć. Idziemy? – zmieniła temat.
- Raczej jedziemy. – odpowiedział jej z krzywym uśmiechem. – Nie pamiętasz, że szofer mnie pilnuje?
- Zapomniałam, moje ty biedactwo ze złotej klatki.
- No, to miejmy to za sobą. – westchnął z determinacją Adrien, ściskając jej dłoń. Jakoś mu to dodawało odwagi.
Szofer nawet nie mrugnął, widząc, że Adrien wsiada w towarzystwie koleżanki. Ani kiedy siedzące w tyle dzieciaki wzięły się za ręce. Adrien miał wielką ochotę pocałować Marinette, bo przez cały dzień w szkole nie miał nawet okazji do tego, co po całym weekendzie pełnym takich okazji było dla niego istną torturą. A jednak czuł się skrępowany w obecności szofera. I wiedział, że Marinette też czuje się nieswojo w tym samochodzie.

---
Luka cz. 17  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 19

Czytaj opowiadanie "Luka" od początku


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej