Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 21

-
Po raz pierwszy od pół roku Adrien nie był w stanie zebrać się rano do szkoły. Przez niemal całą noc nie mógł zmrużyć oka, a kiedy już wreszcie zasnął, śniły mu się same koszmary, w których był rzucany przez Biedronkę, zamiennie z Marinette.
Ledwie żywy zwlekł się wreszcie na śniadanie, nie zwracając nawet uwagi na Plagga, który od wczorajszej rozmowy zachowywał się jak nie on. Zamiast rechotać złośliwie na widok umęczonego Adriena, kwami przyglądało mu się dziwnym wzrokiem – tak jakby zatroskanym…
- Przypominam ci, Adrien, że dzisiaj popołudniu masz sesję zdjęciową. – powiedziała zmęczonym tonem Natalia, podczas gdy on przeżuwał śniadanie, które dla niego nie miało w ogóle smaku.
- Dzisiaj? – zdziwił się.
Przecież dzisiaj był umówiony z Biedronką na randkę na dachu katedry Notre Dame! Jeśli się nie pojawi, ona jeszcze sobie pomyśli, że ją zlekceważył. Jak niby ma jej przekazać wiadomość, że go nie będzie? Byłoby prościej, gdyby znali swoje cywilne tożsamości. O ile miał rację wczoraj, to w sumie mógłby przekazać wiadomość Marinette. Ale co jej ma powiedzieć? Że Czarny Kot nie przyjdzie, bo Adrien ma sesję zdjęciową? Prawie parsknął śmiechem. To było idiotyczne!
Doszedł właśnie do wniosku, że jeśli Władca Ciem nie zadba dzisiaj o to, żeby spotkali się z Biedronką przed wieczorem, postara się jej zostawić wiadomość w jej telefonie. Jeśli będzie na niego czekać, na pewno sprawdzi ich miraculowy komunikator.
Jeden problem z głowy, kolejne jeszcze czekały na rozwiązanie.
Westchnął.
- Nie wyspałeś się. – Natalia obrzuciła go uważnym spojrzeniem. Nie było to pytanie, ona po prostu stwierdziła fakt.
- Nic mi nie będzie.
- Nie możesz tak wyglądać na sesji zdjęciowej. – pokręciła głową z naganą. – To nieprofesjonalne, Adrien. Znasz przecież grafik.
Spojrzał na nią z wyrzutem, ale się nie odezwał. Natalia miała rację – miał swoje obowiązki i powinien zachować się jak profesjonalista, a nie zakochany nastolatek. Tylko że od wczoraj to emocje, jakie przysługują zakochanym nastolatkom, wzięły górę nad zimnym profesjonalizmem, do którego zmuszał go ojciec i Natalia. Ale przecież nie będzie się wtajemniczał asystentki swojego ojca w swoje życie uczuciowe!
- Zaraz się tym zajmę. – Natalia zignorowała jego oburzone spojrzenie i zaczęła klikać w tablecie, z którym nie rozstawała się nawet na chwilę. Adrien wręcz podejrzewał, że ona śpi z tym urządzeniem.
Wrócił do śniadania. Nadal mu nie smakowało, ale zrezygnowany włączył autopilota i po prostu wegetował. Po chwili Natalia miała już dla niego nową rozpiskę.
- Przełożymy szermierkę na jutro. Wrócisz ze szkoły zaraz po lekcjach. Zaraz po lekcjach, Adrien! – powtórzyła ostro. – Nie ma włóczenia się z przyjaciółmi, zrozumiałeś? Wykorzystamy te dwie godziny na doprowadzenie cię do jako takiego stanu. Od siedemnastej masz sesję zdjęciową na tarasie widokowym Wieży Eiffla.
- Długo ona ma potrwać? – skrzywił się Adrien.
- Fotograf chce wykorzystać zimowy zachód słońca. Więc odpowiedź brzmi: do zmroku. – odparła chłodno Natalia.
Już wiedział, że nie ma szans spotkać się z Biedronką. Też umówili się na zachód słońca. Westchnął zrezygnowany. Dzisiaj się z nią nie zobaczy. Chyba że po zmroku…

---
Pocałunek cz. 20  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 22

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 15

-
Adrien nigdy nie wyobrażał sobie, że jeszcze kiedykolwiek w życiu będzie miał ochotę chodzić po ścianach. Przez ostatnie kilka lat co wieczór zamykał się w pokoju i pisał te swoje kody, które na przeciętnego człowieka były po prostu ciągiem bezsensownych literek, on zaś oczami wyobraźni widział, w co te literki ostatecznie się przekształcą. Alya i Nino nie przeszkadzali mu w takim spędzaniu czasu, zresztą woleli w tym czasie zajmować się sobą… Ale tego sobotniego wieczora Adrien nie mógł się skupić na programowaniu. Szalał za to z niepokoju. Już drugi raz w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin łapał mdlejącą Marinette. W samym łapaniu nie było nic nieprzyjemnego, oczywiście. Jakby mu tylko pozwoliła, to nosiłby ją na rękach bez przerwy. Bardziej martwiło go to, że ona padała praktycznie bez życia, po czym zasypiała długim, niespokojnym snem, a jemu nie wypadało siedzieć przy niej bez końca. Bo… No właśnie… Nie wypadało mu… A poza tym… Poza tym wybiła ósma, a on czuł przemo
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej