To tylko pozory - cz.6

-
(6) - Gafa za gafą

- Herbata zatem! – Plagg klasnął w dłonie nagle zadowolony. – Już się robi!
I wyszedł, zostawiając zaskoczonych Adriena i Marinette oraz Tikki. Nagle menedżerka zerwała się na równe nogi i ruszyła do drzwi w pośpiechu, mówiąc:
- Zapomniałam mu powiedzieć, że ja piję tylko dietetyczną colę!
Adrien wymienił spojrzenia z Marinette. Na jej twarzy błąkał się tajemniczy uśmiech. Nie rozumiał do końca, co ją tak rozbawiło. I poczuł się jeszcze bardziej nieswojo. Spodziewał się nieśmiałej dziewczyny, a tymczasem posadzono go przy stole z pewną siebie młodą kobietą, która – jeśli trzeba – potrafi bronić swoich racji, nie bojąc się w ogóle gości pokroju Plagga. A trzeba przyznać, że jego agent bardziej z wyglądu kojarzył się z ojcem chrzestnym niż chuderlawym modelem na emeryturze.
- Myślisz, że zrobili to specjalnie? – spytał cicho, nieświadomie nachylając się w jej stronę.
- Och, jestem o tym przekonana! – odpowiedziała lekko. – Tikki nie znosi dietetycznej coli.
Roześmiali się oboje.
- Zacznijmy może jeszcze raz… - zaproponował nagle. – Jestem Adrien. Adrien Agreste.
- Marinette Dupain-Cheng – przedstawiła się, podając mu dłoń.
- Nie LadyBug?
- To mój pseudonim artystyczny. Na co dzień jestem Marinette.
- Miło mi cię poznać. Mimo wszystko…
- Mimo wszystko? – podchwyciła.
- No, chyba nie powiesz mi, że poznaliśmy się w normalnych okolicznościach! – parsknął śmiechem, wreszcie czując się odrobinę swobodniej.
- Ach, no masz rację! – Przytaknęła z półuśmiechem. – To jeszcze gorsze niż poznanie się przez portal randkowy…
- Wiesz, mogli jeszcze wpaść na pomysł, że poznamy się dopiero przed ołtarzem…
- Boże! Mam nadzieję, że nie każą nam wziąć ślubu! – wykrzyknęła Marinette i dopiero wtedy zorientowała się, że Adrien żartował. Roześmiała się nerwowo. – Przepraszam… - szepnęła.
- Chyba czeka nas trochę takich nieporozumień – stwierdził. – To chyba całkiem naturalne, kiedy ludzie nie znają się jeszcze za dobrze. Możemy się umówić, że nie będziemy tego brać do siebie, jeśli nam się coś wymsknie?
- Dziękuję. – Uśmiechnęła się z ulgą. – To by bardzo ułatwiło sprawę.
- Na pewno ograniczy niezręczności, których i tak mamy pod dostatkiem.
- Wciąż nie wierzę, że dałam się na to namówić… - Westchnęła.
- Mnie to mówisz…
- To nie był twój pomysł? – zdziwiła się, a na widok jego zaskoczonej miny szybko dodała: - Przepraszam…
- Mieliśmy nie brać do siebie takich uwag, więc nie masz za co przepraszać. I nie. To nie był mój pomysł. Naprawdę myślisz, że uciekłbym się do mistyfikacji, żeby mieć dziewczynę?
- Skąd mam wiedzieć? Kompletnie cię nie znam. Jeszcze pół godziny temu byłam przekonana, że jesteś gejem… - mruknęła, po czym zasłoniła dłonią usta, jakby to miało pomóc w cofnięciu wypowiedzianych już słów, i zerknęła na niego zakłopotana. – Strasznie cię przepraszam!
Ale Adrien roześmiał się tylko.
- Miałaś nie przepraszać! Czyli zgodziłaś się, bo wydałem ci się bezpieczny?
Zarumieniła się. Po pierwsze – było jej trochę wstyd, że to było aż tak oczywiste. Po drugie – miał rację i wiedział o tym. Po trzecie – wyglądało na to, że jest inteligentny. Niedobrze… Sympatyczny, przystojny i inteligentny… Będzie trudniej niż sądziła…
- Naprawdę myślisz, że zgodziłabym się na mistyfikację, żeby tylko pokazać się z fajnym chłopakiem na mieście? – odcięła się mimo zakłopotania, specjalnie używając jego słów.
- Ja też kompletnie cię nie znam – odparł. – Ktoś mógłby pomyśleć, że spróbujesz się wybić na moim nazwisku…
Skrzywiła się. Tak, tego się obawiała. I to próbowała wytłumaczyć Tikki, kiedy mówiła, że nie chce robić kariery w ten sposób. Więc on tak o niej myślał?
- Hej, przepraszam… - szepnął i delikatnie dotknął jej dłoni. Aż podskoczyła. – Mieliśmy nie brać do siebie takich wpadek… Pamiętasz?
- Pod warunkiem, że nie nazywasz po imieniu moich najgorszych koszmarów.
- Ach, więc to jest twój największy koszmar? – zdumiał się. – Dobrze wiedzieć. Ja tak nie myślę, Marinette. Pamiętaj o tym.
- Ale ludzie tak pomyślą…
- Skąd wiesz?
- Zachowujemy się jak para obcych sobie ludzi, a będziemy twierdzić, że strasznie jesteśmy w sobie zakochani. To jak ci się wydaje, nie pomyślą sobie ludzie, że to wszystko jest udawane, a ja robię karierę na twoim nazwisku?
- Nie martw się na zapas. – Uśmiechnął się do niej pokrzepiająco. – Jestem pewien, że coś wymyślimy. Może nauczymy się zachowywać, jak para nieobcych sobie ludzi? Nie jestem chyba aż tak odpychający?
Rzuciła mu spłoszone spojrzenie, a on nie mógł powstrzymać uśmiechu. Jednak nie była tak pewna siebie, jak mu się wydawało na początku. Może to i dobrze. Bał się trochę, że taka przebojowa dziewczyna zawróciłaby mu w głowie, a potem podeptałaby jego sterane serce i poszła dalej. Tymczasem okazało się, że LadyBug, która porywa na koncertach tłumy, jest w istocie nieśmiałą i skromną Marinette, która nie ma nic wspólnego z drapieżną celebrytką, która będzie się wybijać na nazwisku popularnego modela. Mógł odetchnąć z ulgą.
Ale czy na pewno?

––
To tylko pozory – cz.5  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  To tylko pozory – cz.7 (jutro o 18:00)

Czytaj opowiadanie „To tylko pozory” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej