To tylko pozory - cz.1

-
(1) - Wymarzona okazja

- Ty chyba oszalałaś! – wykrzyknęła Marinette Dupain-Cheng, patrząc z przerażeniem na swoją menedżerkę. – Nie ma mowy!
- Ale dlaczego? – udała zdziwienie drobna brunetka o wielkich niewinnych oczach, które bynajmniej nie należały do niewinnej osóbki. – Przecież to wymarzona okazja dla ciebie.
- Wykluczone!
- Czy ja cię kiedykolwiek zawiodłam? Czy kiedykolwiek podjęłam złą decyzję? Czy kiedykolwiek…?
- Przestań, Tikki! – przerwała Marinette. – Obie wiemy, że nigdy mnie nie zawiodłaś. Ale to, co proponujesz, to…
- No co?
- To się nie mieści w głowie! – wykrzyknęła dziewczyna i chwyciła się za głowę.
- Nie rozumiem twoich obiekcji. – Tikki teatralnie załamała ręce. – Czy ty widziałaś jego zdjęcia? Przecież to chodzące ciacho!
- To sama się z nim umów!
- To nie ja mam sprzedawać płyty – odparła dyplomatycznie menedżerka. – To nie do mnie mają przychodzić ludzie na koncerty.
- To już cios poniżej pasa…
- A poza tym jestem dla niego o parę lat za stara – dodała po chwili Tikki. – Nikogo nie przekona umawianiem się z trzydziestką.
- Co mnie to obchodzi? – Marinette wzruszyła ramionami i podeszła do okna. – To jego problem, nie mój.
- Zrozum, Marinette… Sami do nas przyszli z propozycją. A taka okazja nie trafia się zbyt często. Zresztą, przypomnij sobie, co ci powiedziałam kilka lat temu, kiedy zaczynałaś karierę. Show-biznes jest okrutny. Można mieć mega talent i nigdy nie wybić się na rynku muzycznym. Prasa musi coś o tobie pisać, bo inaczej nie sprzedasz płyt. Tak to działa.
- Ale nie chcę robić kariery w ten sposób! – oburzyła się Marinette.
- Niby w jaki? – Tikki zmrużyła oczy. Już nie były takie niewinne.
- No, że będę nakręcać sprzedaż skandalami.
- Ja cię nie namawiam na skandale – zaoponowała menedżerka. – Ja tylko proszę, żebyś umówiła się z jednym znanym chłopakiem, który zresztą jeszcze nigdy publicznie nie pokazał się z dziewczyną, więc nie ma mowy o skandalu, że komuś go odbijasz. On też na tym skorzysta. To czysta umowa. Sytuacja win-win.
- Tikki, nie podoba mi się to.
- Mówiłam ci to już z tysiąc razy, więc powtórzę tysiąc pierwszy. Sam talent nie wystarczy. Czasami trzeba mieć trochę szczęścia. A czasami trzeba jeszcze temu szczęściu pomóc. Proszę cię tylko o jedną randkę – powiedziała z mocą Tikki, po czym dodała po chwili: - No, może kilka randek. Dopóki nie ruszymy w trasę koncertową. Ktoś musi te bilety kupić. Chciałabyś śpiewać do pustej sali?
- Och, już dobrze, dobrze! – zirytowała się Marinette.
Tikki przywołała wizję najgorszego koszmaru Marinette – pustej sali. Przecież ona śpiewała dla ludzi. Dzieliła się swoimi emocjami, wyrażając się w muzyce. Pusta sala oznaczałaby, że nie ma z kim dzielić tych emocji.
- Nie sposób cię powstrzymać, kiedy się nakręcisz… - mruknęła jeszcze pod nosem, składając ostatecznie broń.
Gdzieś na dnie serca poczuła jednak niepokojące ukłucie. Zupełnie, jakby właśnie podjęła najgorszą decyzję w życiu.

---
Następna część  ->  To tylko pozory - cz.2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej