Szalik dla Dwojga - Cz. 18

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Befana"...

- Kocie, ratuj! – krzyknęła Marinette, ukryta za stołem.
A Czarnemu Kotu serce stanęło. Wiedział, że musi ją ratować przed zakumanizowaną babcią. Ale z drugiej strony sam był w niezłych opałach. Nie chciał być zamieniony w bryłkę węgla ani w bezwolnego anioła. Wreszcie uwolnił się od ścigających go aniołów Befany i przybiegł do Marinette.
- Przepraszam, że musiałaś czekać… - szepnął i chwycił ją szybko na ręce.
Objęła go za szyję, a jemu niebezpiecznie zakręciło się w głowie. Nie jest dobrze. Jest nawet bardzo niedobrze! To w ogóle nie powinno mieć miejsca! Siłą woli zmusił się do wymyślenia dla niej jakiejś bezpiecznej kryjówki.
- Dlaczego twoja babcia się na ciebie zezłościła? – spytał, biegnąc po dachach w stronę Wieży Eiffla.
- Chyba spędziłam z nią zbyt mało czasu… - wymamrotała smutno gdzieś w okolicy jego piersi. Dobrze, że biegł tak szybko, bo przynajmniej łomotanie jego serca było usprawiedliwione.
- Nie martw się, odzyskasz swoją babcię – obiecał, stawiając ją na platformie. – Ach, zapomniałbym. Wszystkiego najlepszego, Księżniczko!
- Dziękuję, Czarny Kocie… - odpowiedziała miękko i uśmiechnęła się do niego ciepło.
Serce na moment mu stopniało na widok tego uśmiechu, ale szybko przywołał się do porządku – w końcu miał misję do wykonania. Wiedział, że musi się skupić na zadaniu. Tym bardziej, że Befana była bardzo inteligentnym przeciwnikiem. Szybko się połapała, gdzie Czarny Kot mógł ukryć jej wnuczkę. W dodatku po krótkiej walce Biedronka prawie się poddała i kazała mu zaprowadzić Befanę do miejsca, w którym ukrył Marinette.
Nie był w stanie się do tego zmusić. Ale jeśli dobrze zrozumiał mrugnięcie Biedronki – a rozumieli się przecież bez słów! – miała jakiś plan. Poprowadził zatem Befanę w stronę schowka, czując jak krew pulsuje mu w skroniach. Oby jej tam nie było. Oby jej tam nie było…
Schowek był pusty – nie licząc oczywistych szczotek i środków czystości. Marinette musiała ukryć się gdzie indziej. W życiu nie czuł takiej ulgi! Nie miał pojęcia, gdzie podziała się dziewczyna, ale przynajmniej udało się zmylić Befanę, a Biedronce dać czas na zrealizowanie planu, dzięki któremu po raz kolejny ostatecznie pokonali przeciwniczkę.
Można było spokojnie wrócić na imprezę urodzinową Marinette.
Adrien czuł, jak serce mu wali w piersi, kiedy sięgał ponownie po pudełko z prezentem. Wstrzymał oddech, patrząc na jej reakcję. Och, była zdziwiona. Czyli talizman jednak okazał się za mało wyszukanym prezentem!
- Ja zawsze noszę przy sobie talizman od ciebie. I przynosi mi szczęście – wyjaśnił.
Właściwie to już mu przyniósł szczęście. To znaczy, nie do końca był pewien czy jego uczucia są odwzajemnione, ale przynajmniej była mu przychylna. O ile dobrze odczytywał sygnały wysyłane mu przez Marinette.
- Postanowiłem więc zrobić talizman dla ciebie… - dodał nieśmiało, nie doczekawszy się jej reakcji.
- Dzię… Dziękuję – szepnęła i zarumieniła się.
Sam nie wiedział czy oczekiwał właśnie takiej reakcji, czy może jakiejś innej. Ale po sposobie, w jaki chwyciła bransoletkę, mógł się domyślić, że jednak jej się ten prezent spodobał. Dało mu to niejako sygnał, że jako Czarny Kot powinien dać jej prezent równie osobisty, jak ten talizman. Tylko co jeszcze mógłby jej dać własnoręcznie wykonanego, prosto od serca?
Nieco strapiony dotarł późnym wieczorem na balkon Marinette. Nie miał nic. Poza zerwanym z ogrodu kwiatkiem. Nawet nie była to róża. Aż uśmiechnął się smutno pod nosem. Róża już chyba zawsze będzie mu się kojarzyła z Biedronką. I złamanym sercem. A stokrotka?
- Czarny Kocie? – dobiegło zdumione pytanie od strony klapy w podłodze.
- Cześć, Księżniczko. Nie chciałem ci przeszkadzać w urodzinowej kolacji.
- Już po kolacji, Kocie. Późno się zrobiło…
- Wiem, ja tylko na chwilę – usprawiedliwił się.
Podeszła do niego i spojrzała pytająco.
- Nie mam dla ciebie żadnego prezentu, Księżniczko… - szepnął smutno, wręczając jej stokrotkę.
- Uratowałeś mnie dzisiaj. Czy może być lepszy prezent? – uśmiechnęła się do niego i pogłaskała go po policzku. – Dziękuję ci, Kocie.
I pocałowała go w policzek. A on nagle się zarumienił.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 17  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 19

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej