Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 1

-
Był leniwy niedzielny poranek. Słońce jakimś cudem przedarło się przez rolety i zaświeciło Marinette prosto w oczy. Zacisnęła powieki i przewróciła się na bok. Od razu lepiej. Uchyliła powieki i napotkała roześmiany wzrok Adriena.
- Dzień dobry, Moja Pani. – przywitał się z tym swoim kocim uśmiechem.
- Mógłbyś nie odbijać promieni słonecznych? – spytała, uśmiechając się do niego w odpowiedzi.
- Staram się. Ale zakazałaś mi się przefarbować. – przypomniał jej.
- Ktoś by się w końcu zorientował, że latasz po mieście jako Czarny Kot. – odparła.
- Ale pomyśl tylko, wyglądałbym zabójczo jako czarnowłosy Czarny Kot.
- Uważaj, bo popadniesz w narcyzm. – przestrzegła go. – Będziesz ślęczał godzinami przed lustrem, zakochany w samym sobie.
- W życiu! – zapewnił ją. – Jestem i zawsze będę zakochany tylko w tobie.
- Jeszcze ci nie przeszło?
- No wiesz? – udał oburzenie i przyciągnął ją do siebie.
Już miał ją pocałować, kiedy dobiegł ich cichy głosik spod drzwi:
- Mamusiu?
Marinette zachichotała na widok miny Adriena.
- Jak one to robią? – spytał szeptem.
- To się nazywa radar, Kotku. – odszepnęła i pogładziła go po policzku. – No, co tam Emmo? – spytała głośniej, podnosząc się na łokciu.
- Mogę do was przyjść?
- No pewnie, Promyczku. – zgodziła się natychmiast Marinette, a Adrien tylko westchnął. Ale zaraz się uśmiechnął na widok zielonookiego czteroletniego blondaska wskakującego na ich łóżko. Jego wierna żeńska kopia. I także odbijała promienie słoneczne.
- Bo Hugo mówi, że nie jesteś Biedronką! – poskarżyła się natychmiast Emma.
- A skąd mu to przyszło do głowy? – zdziwiła się Marinette.
- Sama mi mówiłaś, że jak ktoś zapyta, to mam powiedzieć, że nie jesteś. – burknął od progu sześcioletni chłopczyk. On dla odmiany miał czarne włoski po mamie, ale oczy miał równie zielone jak tata i siostra.
- Ale nie miałam na myśli rodziny! – roześmiała się Marinette.
- Czyli jak dziadek Gabriel spyta, to mogę powiedzieć? – Hugo spytał, mrużąc oczy, a rodzice wymienili szybkie spojrzenia.
- Hugo… - zaczął groźnie Adrien, ale Marinette uciszyła go wzrokiem.
- Chodź no tu, skarbie! – zawołała syna. – Miałam na myśli naszą najbliższą rodzinę. Mnie, tatę i twoje rodzeństwo. Rozumiesz?
- Chyba że tak. – kiwnął głową Hugo i skorzystał z okazji, żeby przytulić się do mamy. Miał już sześć lat, więc nie wypadało zbyt często tulić się do mamy. Był przecież prawie dorosły! Ale z drugiej strony tata też był dorosły, a tulił się do mamy bardzo często. Więc jak to jest z tym przytulaniem? Zanotował sobie w głowie, że będzie musiał poruszyć ten temat podczas męskiej rozmowy z tatą.
- Mogłem przemyśleć kwestię dzieci… - mruknął Adrien, zerkając na Marinette, do której z jednej strony przytulał się Hugo, a z drugiej Emma.
- Taaa, jasne. Już widzę, jak cofasz się w czasie. – roześmiała się Marinette całując główki swoich dzieci.
- Przyniosę ci Louisa. – westchnął Adrien, wstając z łóżka. – Skoro masz jeszcze miejsce na brzuchu.
- Dam radę, Kotku! – uśmiechnęła się do niego w odpowiedzi.

---
Następna część  ->  Długo i szczęśliwie cz.2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej