Szalik dla Dwojga - cz. 1

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Zombuziara" i "Mrożownik"...

“Dostaniesz swojego buziaka, Kocie…” – tak powiedziała. Był tego absolutnie pewien. Nie śniło mu się to. Słyszał to doskonale, mimo że był pod wpływem całusa Zombuziary. Kiedyś, dawno temu był już pod wpływem czaru rzuconego przez super-złoczyńcę. Ale w przeciwieństwie do czaru Mrocznego Amora, zombuziaki nie powodowały zaniku pamięci. Szkoda… Oznaczało to bowiem, że Adrien pamiętał też wszystkie pocałunki, które zostawił na policzkach Chloe. Otrząsnął się z obrzydzeniem. To było jak całowanie siostry. Ohyda…
Wzdrygnął się na samo wspomnienie.
- Coś cię trapi, dzieciaku? – spytał Plagg z przekąsem, jak zwykle z ukochanym serem w objęciach.
- Czasami wolałbym nie pamiętać wszystkiego… - westchnął Adrien.
- Taa, doskonale cię rozumiem – zgodziło się kwami. – To całowanie jest wyjątkowo obrzydliwe.
- Nie zawsze, Plagg.
- Podobało ci się całowanie z Chloe? – wykrztusił Plagg.
- A nie. Z Chloe to nie.
- Całowałeś się z kimś jeszcze?
- No... Nie... Ale... – Adrien urwał nagle i zarumienił się.
Ale słyszał obietnicę. I kompletnie nie wiedział, jak ma ją zinterpretować. Może Biedronka tylko grała na czas, żeby odciągnąć jego uwagę? A może… Może jednak… Pamiętał doskonale ten moment, kiedy powstrzymał tłum całuśnych zombie, byleby tylko Biedronka zdążyła uratować ich wszystkich. Wróciła wtedy do niego na moment i delikatnie dotknęła jego policzka. I spojrzała na niego naprawdę czule. Jakby doceniała jego poświęcenie i jakby… Jakby może coś czuła do niego? Coś więcej niż tylko przyjaźń?
Adrien westchnął rozmarzony.
- Wolałem, kiedy byłeś beznadziejnie zakochany – mruknął Plagg. – Przynajmniej karmiłeś mnie serem, żebym wysłuchiwał tych twoich rozterek i wyznań. A teraz umrę z głodu.
- Myślisz, że powinienem znowu spróbować? – podchwycił chłopak z nadzieją.
- Myślę, że powinieneś dać mi trochę sera – poprawiło go kwami.
- Nie samym serem żyje człowiek – odpowiedział mu Adrien, ale odruchowo sięgnął po śmierdzącego camemberta.
- Jak dobrze, że nie jestem człowiekiem… - mruknął Plagg, zapychając pyszczek przysmakiem.
- Zastanawiam się czasami, czy jest na świecie coś, co byś kochał bardziej od tego śmierdzącego świństwa – stwierdził kwaśno Adrien.
- Wypraszam sobie! – Kwami zmrużyło oczy i przycisnęło camemberta do policzka. – Nic nie słyszałeś… - mruknęło do przytulanego przysmaku.
- Czy ty gadasz do sera?
- Czy ty gadasz do siebie? – odciął się Plagg. – Albo do zdjęć pewnych Biedronek?
- Nie pewnych Biedronek, tylko do konkretnej jednej, jedynej Biedronki. Zresztą… I tak nie zrozumiesz… Ty kochasz tylko swój ser.
- Nieprawda.
- Nieprawda? – zdziwił się Adrien. – Jest coś, co jeszcze kochasz?
- A nie. Z rzeczy, to rzeczywiście najbardziej kocham ser – mruknął Plagg i zajął się jedzeniem.
- Z rzeczy… - powtórzył wolno Adrien. – Z rzeczy… Czyli gdybym spytał: czy jest na świecie ktoś, kogo kochasz bardziej od tego sera…
- Nie rozmawiam z tobą! – uciął Plagg i odfrunął do łazienki.
- Kto to jest, Plagg? – Adrien z uporem denerwującego nastolatka zaczął wiercić dziury w brzuchu swojego kwami.
- Nie igraj z kotem, Adrien – ostrzegło kwami.
- Adrien? Już nie „dzieciaku” jak zawsze? – Roześmiał się Adrien, czując, że przyłapał wreszcie Plagga na jakiejś słabości.
- Nie miałeś własnych problemów? – Plagg odfrunął w najodleglejszy kąt, byle dalej od chłopaka.
- Zmieniasz temat, Plagg… No, podziel się swoim sekretem.
- Którym?
- A masz ich więcej?
- Och, miliony… Ale lepiej dla ciebie będzie, jak nie będę się nimi z tobą dzielił.
- Co masz na myśli? – Adrien nagle się zaniepokoił.
- Nie mogę, dzieciaku – odparł Plagg, nagle poważniejąc. I tym samym wytrącił swojemu panu oręż z rąk. – Jeszcze nie przyszedł twój czas.
Adrien zmarszczył brwi. Jak to się stało, że ich żartobliwa przepychanka doprowadziła go do jakiegoś wielkiego sekretu? Potrafił drażnić się z sarkastycznym Plaggiem, rozzłoszczonym Plaggiem, rozbawionym Plaggiem. Kiedy jednak jego kwami stawało się poważne, Adrien wiedział, że stoi za tym coś bardzo ważnego.

---
Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz.2 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej