Szalik dla Dwojga - Cz. 17

-
- Hej, dzieciaku! – Plagg po raz dziesiąty przeleciał Adrienowi przed oczami, próbując go obudzić z letargu. Bez skutku.
Chłopak siedział od godziny wpatrzony w swoją bransoletkę szczęścia, którą otrzymał jakiś czas temu od Marinette. I myślał.
- Marinette ma jutro urodziny… - mruknął nieobecnym tonem.
- No i? – spytał Plagg, uśmiechając się z przekąsem.
- Myślę nad prezentem dla niej.
- Zdecydowałbyś się!
- Słucham?
- No, zamawiasz prezenty dla Biedronki, dla Marinette… Weź się na którąś zdecyduj!
- Ech, chyba się już nie doczekam na ten szal dla Biedronki. Zresztą… - urwał nagle, a Plagg zastrzygł uszami i podleciał bliżej do chłopaka.
- Zresztą co? – podchwycił.
- Sam nie wiem, czy chcę dawać ten szal Biedronce… - westchnął Adrien, a Plagg na wszelki wypadek napchał camemberta do pyszczka, żeby przypadkiem nie wyrwało mu się oczywiste „Nareszcie!”
- To co dasz Marinette na urodziny? – wymamrotało kwami po chwili.
- Chciałbym jej dać coś od siebie. Ale czy bransoletka szczęścia nie jest zbyt… ee… mało wyszukana?
- Ja tam się nie znam… - Plagg wzruszył ramionami. – Ty znasz lepiej tę dziewczynę.
- Nie wiem, czy będę potrafił zrobić tak ładną bransoletkę, jak ona.
- Na pewno doceni gest, że zrobiłeś ją samodzielnie – pocieszyło go kwami.
- Jeszcze muszę wymyśleć jeszcze drugi prezent dla niej. No wiesz, który będę mógł jej dać jako Czarny Kot.
- A tej bransoletki nie możesz jej dać jako Czarny Kot?
- No przecież się wtedy wyda, kim jestem! – przypomniał Adrien. – Już i tak prawie się wygadałem, kiedy spytałem ją o te zdjęcia.
- Znaczy?
- No, ostatnio. Kiedy przyszedłem i zauważyłem, że posprzątała moje zdjęcia.
- Znaczy „zajęcia”? – wtrącił Plagg, ale Adrien go zignorował.
- Wyrwało mi się wtedy pytanie, czy już się nie interesuje modą. A przecież mówiła to mnie jako Adrienowi! Na szczęście się nie połapała.
- Trafił swój na swego… - mruknął Plagg i przewrócił oczyma.
- No nic. – Adrien nawet nie zwrócił uwagi na słowa kwami. – Coś wymyślę. Najpierw muszę zrobić tę bransoletkę przed jutrzejszym przyjęciem niespodzianką.
- Nie przeszkadzaj sobie, dzieciaku. Ja poczekam…
- Na co?
- Eee… - zmieszał się Plagg. – Aż skończysz…
- Ty wciąż coś przede mną ukrywasz – odkrył Adrien.
- Skup się na prezencie! – przypomniało kwami i uciekło w serowy azyl. Jakie to szczęście, że ten chłopak nie znosił camemberta!
- Odkryję kiedyś twój sekret, Plagg… - szepnął Adrien i odwrócił się w stronę biurka.
Bransoletka. Dla Marinette. To był teraz priorytet.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 16  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 18

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej