Szalik dla Dwojga - Cz. 17

-
- Hej, dzieciaku! – Plagg po raz dziesiąty przeleciał Adrienowi przed oczami, próbując go obudzić z letargu. Bez skutku.
Chłopak siedział od godziny wpatrzony w swoją bransoletkę szczęścia, którą otrzymał jakiś czas temu od Marinette. I myślał.
- Marinette ma jutro urodziny… - mruknął nieobecnym tonem.
- No i? – spytał Plagg, uśmiechając się z przekąsem.
- Myślę nad prezentem dla niej.
- Zdecydowałbyś się!
- Słucham?
- No, zamawiasz prezenty dla Biedronki, dla Marinette… Weź się na którąś zdecyduj!
- Ech, chyba się już nie doczekam na ten szal dla Biedronki. Zresztą… - urwał nagle, a Plagg zastrzygł uszami i podleciał bliżej do chłopaka.
- Zresztą co? – podchwycił.
- Sam nie wiem, czy chcę dawać ten szal Biedronce… - westchnął Adrien, a Plagg na wszelki wypadek napchał camemberta do pyszczka, żeby przypadkiem nie wyrwało mu się oczywiste „Nareszcie!”
- To co dasz Marinette na urodziny? – wymamrotało kwami po chwili.
- Chciałbym jej dać coś od siebie. Ale czy bransoletka szczęścia nie jest zbyt… ee… mało wyszukana?
- Ja tam się nie znam… - Plagg wzruszył ramionami. – Ty znasz lepiej tę dziewczynę.
- Nie wiem, czy będę potrafił zrobić tak ładną bransoletkę, jak ona.
- Na pewno doceni gest, że zrobiłeś ją samodzielnie – pocieszyło go kwami.
- Jeszcze muszę wymyśleć jeszcze drugi prezent dla niej. No wiesz, który będę mógł jej dać jako Czarny Kot.
- A tej bransoletki nie możesz jej dać jako Czarny Kot?
- No przecież się wtedy wyda, kim jestem! – przypomniał Adrien. – Już i tak prawie się wygadałem, kiedy spytałem ją o te zdjęcia.
- Znaczy?
- No, ostatnio. Kiedy przyszedłem i zauważyłem, że posprzątała moje zdjęcia.
- Znaczy „zajęcia”? – wtrącił Plagg, ale Adrien go zignorował.
- Wyrwało mi się wtedy pytanie, czy już się nie interesuje modą. A przecież mówiła to mnie jako Adrienowi! Na szczęście się nie połapała.
- Trafił swój na swego… - mruknął Plagg i przewrócił oczyma.
- No nic. – Adrien nawet nie zwrócił uwagi na słowa kwami. – Coś wymyślę. Najpierw muszę zrobić tę bransoletkę przed jutrzejszym przyjęciem niespodzianką.
- Nie przeszkadzaj sobie, dzieciaku. Ja poczekam…
- Na co?
- Eee… - zmieszał się Plagg. – Aż skończysz…
- Ty wciąż coś przede mną ukrywasz – odkrył Adrien.
- Skup się na prezencie! – przypomniało kwami i uciekło w serowy azyl. Jakie to szczęście, że ten chłopak nie znosił camemberta!
- Odkryję kiedyś twój sekret, Plagg… - szepnął Adrien i odwrócił się w stronę biurka.
Bransoletka. Dla Marinette. To był teraz priorytet.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 16  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 18

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej