Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette.
Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota.
- A niby to czemu?
- No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża.
- Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot.
Spojrzała na niego ironicznie.
- Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”.
- Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie.
- Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem.
- Gratuluję. – Ukłonił jej się i mrugnął. – Z nimi jest trochę jak ze mną i z Biedronką – mruknął pod nosem.
- Co?! – pisnęła Marinette i spojrzała na niego z przerażeniem.
- No, ja tak jakby za nią latam i staję na głowie, a ona i tak uparcie mi powtarza, że kocha jakiegoś tam chłopaka. Zupełnie jak z tą twoją Izabelą.
- No wiesz co?! – krzyknęła oburzona i aż się odsunęła od komputera. Patrzyła na niego roziskrzonym wzrokiem i wypiekami na twarzy. Oj, musiała być wściekła.
Nagle do Czarnego Kota dotarło, co powiedział. A reakcja Marinette bardzo go zaskoczyła. Zupełnie jakby… Zupełnie jakby… Aż bał się pójść w tę stronę. Czy to by znaczyło, że ona się nim… zainteresowała? Nie, na pewno nie. Przecież pomaga mu w zdobyciu uczuć Biedronki!
Tylko, że od jakiegoś czasu w ogóle nie rozmawiali o prezencie dla jego partnerki. Od wielu dni grali w HOMM5, przekomarzali się, zżywali się ze sobą. A szal leżał na stoliku obok nieruszony i żadne z nich nawet nie spoglądało w tamtą stronę.
- Że niby ty to Raelag, a Biedronka to Izabela? – spytała cicho Marinette, po dobrej chwili wpatrywania się w Czarnego Kota.
- Zapomnij o tym, co powiedziałem, Księżniczko – szepnął.
- Naprawdę tak myślisz?
- Proszę, zapomnij. Tak mi się tylko wyrwało.
- Jasne, Kocie – mruknęła i przysunęła się z powrotem do biurka. – W takim razie bardzo mi jest przykro, ale twoja Biedronka jest równie głupia, jak Izabela.
- Już ci mówiłem, że to nie jest moja Biedronka.
- Z tego co pamiętam, jest plan, żeby zmienić ten stan rzeczy – odparła z przekąsem i mrugnęła do niego, a on już zupełnie się pogubił.
- Czekaj, że co?
- No, szalik. Pamiętasz jeszcze? – zaśmiała się.
- Nie, to wcześniej. Powiedziałaś, że Biedronka jest równie głupia, jak Izabela – przypomniał. – Co miałaś na myśli?
- Och, Kocie… Sam porównałeś się do Raelaga. I przyznałeś, że stajesz na głowie, żeby Biedronka cię wreszcie dostrzegła. To znaczy, żeby dostrzegła w tobie chłopca, bo myślę, że nie mogłaby cię nie zauważyć, skoro ciągle razem walczycie ze złem. Przez analogię, skoro Izabela jest ślepa i głupia, to Biedronka też musi być. Co by oznaczało, że w końcu może obie przejrzą na oczy. Bardzo jestem ciekawa, jak potoczy się fabuła w grze.
- To jeszcze Biedronka musiałaby grać w HOMM5 i znać analogię.
Marinette zachichotała w odpowiedzi.
„Człowieku małej wiary…” – pomyślała.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 15  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 17

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej