Szalik dla Dwojga - Cz. 15

-
Marinette miała wrażenie, jakby się znalazła na uczuciowym rollercoasterze. W ciągu ostatnich dwóch tygodni przeżyła więcej zwrotów akcji niż w ciągu całego życia. Najpierw Adrien złamał jej serce wyznaniami pod adresem Kagami, potem Luka okazał jej zainteresowanie, po czym pozwolił jej gonić za własnym szczęściem, które się jej wymykało. A potem nastąpiła publiczna katastrofa, po której wszyscy się dowiedzieli o jej uczuciach do Adriena – włącznie z Adrienem, który najwyraźniej wiele sobie z tego nie robił, bo utrzymali czysto przyjacielskie relacje. No i pojawił się Czarny Kot…
Nie, żeby go nie znała. W końcu był jej partnerem od półtora roku, od kiedy walczyli ze złoczyńcami nasyłanymi przez Władcę Ciem. Ale… Takiego Czarnego Kota, jakiego miała okazję poznać jako Marinette, nie znała do tej pory. Zupełnie jakby jej cywilnej postaci był w stanie pokazać głębię swojej osobowości. Nie puszył się przed nią jak przed Biedronką, nie popisywał, nie podrywał jej. Był po prostu normalnym chłopcem. Pomijając drobny szczegół bycia superbohaterem, oczywiście…
I stopniowo przekonywała się, że ten chłopiec coraz bardziej jej się podoba – jego poczucie humoru, kiedy nie ocieka tymi nieznośnymi kocimi żartami, jego błyskotliwy umysł, którego nie przesłaniają flirty z Biedronką… No i okazało się, że całkiem sporo ich łączy. Nie tylko szal dla superbohaterki.
Och! Szal! Zupełnie o nim zapomniała! Minęły już dwa tygodnie, a ona nie tknęła roboty od tamtego feralnego dnia. Wieczory spędzała z Czarnym Kotem, grając w starą grę komputerową, a jedyną aktywnością, na którą starczyło jej determinacji, było w ostatnim czasie wysprzątanie pokoju ze zdjęć Adriena. Zostawiła sobie tylko jedną pamiątkę – zdjęcie z Disneylandu, na którym są całą czwórką przyjaciół, a Adrien jest na nim po prostu sobą, a nie sławnym modelem.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, jak to wygląda? – zapytała ją Tikki poważnym tonem.
- Co jak wygląda? – nie zrozumiała Marinette, stojąc przy biurku i mnąc w palcach szmaragdową apaszkę.
- Twoje podświadome odkładanie tej roboty na później.
- Myślisz, że robię to podświadomie? – zdziwiła się dziewczyna.
- A robisz świadomie?! – wykrzyknęło kwami.
- Niewykluczone, Tikki. Niewykluczone… - Marinette uśmiechnęła się tajemniczo.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 14  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 16

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej