Szalik dla Dwojga - Cz. 19

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Rewersor".

Właśnie ziścił się jej koszmar! Biedronka zawsze była sprawna i sprytna, a od kiedy swoim zaklęciem trafił ją Rewersor, stała się bardziej niezdarna od samej siebie w wydaniu cywilnym. Potykała się o własne nogi. I jeszcze musiała się zajmować wystraszonym Czarnym Kotem. Który był taki rozkosznie przerażony, że miała ochotę raczej mocno go przytulić niż walczyć z superzłoczyńcą. To jej nie pomagało w skupieniu się na misji. W dodatku Czarny Kot cały czas nawijał o znalezieniu Marinette, a ona przecież nie mogła mu powiedzieć, że z dziewczyną wszystko w porządku. Poza tym, że straciła swoje umiejętności. A przynajmniej ich część.
Dobrze, że nie straciła głowy. I że miała przyjaciół, na których mogła liczyć. To dzięki nim udało się pokonać Rewersora, ona odzyskała swobodę ruchu, a Czarny Kot przestał bać się własnego cienia. Choć… Musiała to przyznać – miało to swój urok…
Westchnęła ciężko. Może nie ma co czekać na ten szal, którego chyba już nigdy nie skończy? Może trzeba po prostu…
Spojrzała na niego z ukosa. Wciąż był jej partnerem. A jednak była boleśnie świadoma, że od jakiegoś czasu nie była w stanie nadal traktować go tylko jak partnera. Od kiedy zaczęli spędzać niemal każdy wieczór razem, grając, gadając, śmiejąc się wzajemnie ze swoich dowcipów, Marinette coraz częściej łapała się na myśli, że zakochuje się w Czarnym Kocie. A po dzisiejszej walce nie potrafiła myśleć o niczym innym, jak o tym, żeby go pocałować.
- Pamiętasz, Kocie, obiecałam ci kiedyś całusa? – zagadnęła go zdawkowym tonem.
Czarny Kot spojrzał na nią zaskoczony. Przez chwilę wpatrywał się w nią, a potem nagle odwrócił wzrok. Biedronka zmieszała się nieco, nie wiedząc, co ma o tym sądzić.
- Biedronko… Muszę ci coś powiedzieć – mruknął po chwili Czarny Kot. – Nie bądź na mnie zła. Ale… Ja…
- Tak?
- Nie myśl, że to dlatego, że straciłem cierpliwość czy nadzieję. Albo że zdradziłem twoje zaufanie. Albo że kierowała mną złość.
- Po prostu to wykrztuś, Kocie! – zirytowała się Biedronka.
- Zakochałem się.
- Och, Kocie… - Westchnęła, ale tym razem jakoś miękko, a nie jak do tej pory z irytacją.
- Jest… Jest taka jedna dziewczyna. Nie myśl, że cię zdradziłem, czy coś. Ale… Ostatnio… Dużo czasu ze sobą spędzamy i ona naprawdę jest cudowna. Jest jakby tobą, tylko w cywilnym wydaniu. Nie wiem, czy wiesz, co chcę ci powiedzieć… - zamilkł nagle zakłopotany.
Oczy jej rozbłysły szczęściem i ze wszystkich sił przytuliła się do niego.
- Tak się cieszę, Kocie… - szepnęła.
A on już do reszty przestał rozumieć cokolwiek.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 18  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 20 

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 5

-
Adrien uśmiechnął się szeroko do żony i rozpoczął swoją wersję historii: - Dawno, dawno temu była sobie prześliczna dziewczyna o imieniu Marinette. Miała najpiękniejsze na świecie fiołkowe oczy i uroczy uśmiech, od którego chłopcom mieszało się w głowach. – Marinette zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Musiała dawać przykład dzieciom. – Marinette była cichym bohaterem lokalnej szkolnej społeczności. Zupełnie bezinteresownie pomagała wszystkim kolegom w klasie, nawet jeśli kogoś nie lubiła. - Niech zgadnę, ciocia Chloe… - mruknął Hugo, a Marinette posłała Adrienowi spojrzenie, w którym rozbawienie mieszało się z przerażeniem. Intuicja ich najstarszego syna była mocno niepokojąca. - Hugo, nie przerywamy. - Przepraszam tato… - szepnął synek i przytulił się mocniej do mamy. - Pewnego dnia nad Paryżem zawisło niebezpieczeństwo. – wrócił do opowieści Adrien. – Człowiek o niezwykłych mocach zaczął zastraszać mieszkańców miasta, zsyłając na nich superzłoczyńców. Nazywał
Czytaj więcej