Szalik dla Dwojga - Cz. 19

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Rewersor".

Właśnie ziścił się jej koszmar! Biedronka zawsze była sprawna i sprytna, a od kiedy swoim zaklęciem trafił ją Rewersor, stała się bardziej niezdarna od samej siebie w wydaniu cywilnym. Potykała się o własne nogi. I jeszcze musiała się zajmować wystraszonym Czarnym Kotem. Który był taki rozkosznie przerażony, że miała ochotę raczej mocno go przytulić niż walczyć z superzłoczyńcą. To jej nie pomagało w skupieniu się na misji. W dodatku Czarny Kot cały czas nawijał o znalezieniu Marinette, a ona przecież nie mogła mu powiedzieć, że z dziewczyną wszystko w porządku. Poza tym, że straciła swoje umiejętności. A przynajmniej ich część.
Dobrze, że nie straciła głowy. I że miała przyjaciół, na których mogła liczyć. To dzięki nim udało się pokonać Rewersora, ona odzyskała swobodę ruchu, a Czarny Kot przestał bać się własnego cienia. Choć… Musiała to przyznać – miało to swój urok…
Westchnęła ciężko. Może nie ma co czekać na ten szal, którego chyba już nigdy nie skończy? Może trzeba po prostu…
Spojrzała na niego z ukosa. Wciąż był jej partnerem. A jednak była boleśnie świadoma, że od jakiegoś czasu nie była w stanie nadal traktować go tylko jak partnera. Od kiedy zaczęli spędzać niemal każdy wieczór razem, grając, gadając, śmiejąc się wzajemnie ze swoich dowcipów, Marinette coraz częściej łapała się na myśli, że zakochuje się w Czarnym Kocie. A po dzisiejszej walce nie potrafiła myśleć o niczym innym, jak o tym, żeby go pocałować.
- Pamiętasz, Kocie, obiecałam ci kiedyś całusa? – zagadnęła go zdawkowym tonem.
Czarny Kot spojrzał na nią zaskoczony. Przez chwilę wpatrywał się w nią, a potem nagle odwrócił wzrok. Biedronka zmieszała się nieco, nie wiedząc, co ma o tym sądzić.
- Biedronko… Muszę ci coś powiedzieć – mruknął po chwili Czarny Kot. – Nie bądź na mnie zła. Ale… Ja…
- Tak?
- Nie myśl, że to dlatego, że straciłem cierpliwość czy nadzieję. Albo że zdradziłem twoje zaufanie. Albo że kierowała mną złość.
- Po prostu to wykrztuś, Kocie! – zirytowała się Biedronka.
- Zakochałem się.
- Och, Kocie… - Westchnęła, ale tym razem jakoś miękko, a nie jak do tej pory z irytacją.
- Jest… Jest taka jedna dziewczyna. Nie myśl, że cię zdradziłem, czy coś. Ale… Ostatnio… Dużo czasu ze sobą spędzamy i ona naprawdę jest cudowna. Jest jakby tobą, tylko w cywilnym wydaniu. Nie wiem, czy wiesz, co chcę ci powiedzieć… - zamilkł nagle zakłopotany.
Oczy jej rozbłysły szczęściem i ze wszystkich sił przytuliła się do niego.
- Tak się cieszę, Kocie… - szepnęła.
A on już do reszty przestał rozumieć cokolwiek.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 18  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 20 

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej