Szalik dla Dwojga - Cz. 20

-
Pamięci Williama Goldmana (1931 – 2018)

- M-Marinette? Jesteś? – tymi słowy Czarny Kot zapukał do klapy w podłodze balkonu.
- Jestem, jestem! Wchodź! – dobiegło stłumione zaproszenie z dołu.
Po chwili wylądował przy kanapie, na której siedziała Marinette. Była owinięta kocem i wpatrywała się w ekran telewizora.
- Siadaj i nic nie gadaj – mruknęła niewyraźnie.
Przysiadł niezręcznie obok niej, nagle zakłopotany. Nie spodziewał się, że Marinette będzie oglądała film. I to w dodatku jakiś romantyczny, przynajmniej tak mu się wydało na widok okładki z jakąś parą.
- Co to?
- „Narzeczona dla księcia”.
- Poważnie, Księżniczko? – wyszczerzył się w uśmiechu.
- Och, Kocie. Błagam… - Przewróciła oczyma. – Kolejny klasyk od rodziców. Dopiero zaczęłam, więc jeśli nie masz nic przeciwko, to zapraszam.
- Ee… Jasne. Czemu nie?
- Popcorn? – spytała Marinette, przysuwając miskę do niego.
Szybko przeliczył kalorie i stwierdził, że trochę nielegalnej przekąski go nie zabije.
- Chętnie.
- To wyłóż się wygodnie i lecimy.
Rozsiadł się posłusznie i po chwili dał się wciągnąć w film. Może i był to stary film, ale miał w sobie coś magicznego, może to były te krajobrazy, może dowcip, może sceny walki, może hipnotyzująca muzyka… Ani się obejrzał, a jakimś niepojętym sposobem znalazł się pod kocem, z Marinette opartą na swoim ramieniu. Jeszcze w ostatnich przebłyskach świadomości odłożył miskę po popcornie na podłogę. I odpłynął w świat marzeń.
Obudził się około północy. W pierwszej chwili nie wiedział, gdzie się znajduje i dlaczego wciąż jest Czarnym Kotem. Zaraz potem dotarło do niego, że Marinette śpi przytulona do niego z głową złożoną na jego piersi. Jego ręka obejmowała ją w pasie, a dłoń spoczywała na jej biodrze. Zarumienił się. A potem nagle przyszła mu do głowy ochota, żeby przesunąć tę dłoń wzdłuż jej boku. Aż wstrzymał oddech zdumiony tą myślą. I to wstrzymanie oddechu obudziło Marinette.
Poruszyła się. Otworzyła leniwie oczy i też wstrzymała oddech zdumiona, kiedy zorientowała się, że leży na nim. Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy, lekko zarumieniona.
- Która godzina…? – szepnęła nieco zdezorientowana co do pory dnia czy nocy.
- Wkrótce północ, Księżniczko. – odszepnął i wtedy jego ręka nieświadomie wykonała ten ruch, o którym myślał przed chwilą.
Zmieszał się okropnie i już miał za to przeprosić, kiedy Marinette uśmiechnęła się słodko do niego i… go pocałowała. W same usta.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 19  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 21

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 5

-
Adrien uśmiechnął się szeroko do żony i rozpoczął swoją wersję historii: - Dawno, dawno temu była sobie prześliczna dziewczyna o imieniu Marinette. Miała najpiękniejsze na świecie fiołkowe oczy i uroczy uśmiech, od którego chłopcom mieszało się w głowach. – Marinette zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Musiała dawać przykład dzieciom. – Marinette była cichym bohaterem lokalnej szkolnej społeczności. Zupełnie bezinteresownie pomagała wszystkim kolegom w klasie, nawet jeśli kogoś nie lubiła. - Niech zgadnę, ciocia Chloe… - mruknął Hugo, a Marinette posłała Adrienowi spojrzenie, w którym rozbawienie mieszało się z przerażeniem. Intuicja ich najstarszego syna była mocno niepokojąca. - Hugo, nie przerywamy. - Przepraszam tato… - szepnął synek i przytulił się mocniej do mamy. - Pewnego dnia nad Paryżem zawisło niebezpieczeństwo. – wrócił do opowieści Adrien. – Człowiek o niezwykłych mocach zaczął zastraszać mieszkańców miasta, zsyłając na nich superzłoczyńców. Nazywał
Czytaj więcej