Szalik dla Dwojga - Cz. 20

-
Pamięci Williama Goldmana (1931 – 2018)

- M-Marinette? Jesteś? – tymi słowy Czarny Kot zapukał do klapy w podłodze balkonu.
- Jestem, jestem! Wchodź! – dobiegło stłumione zaproszenie z dołu.
Po chwili wylądował przy kanapie, na której siedziała Marinette. Była owinięta kocem i wpatrywała się w ekran telewizora.
- Siadaj i nic nie gadaj – mruknęła niewyraźnie.
Przysiadł niezręcznie obok niej, nagle zakłopotany. Nie spodziewał się, że Marinette będzie oglądała film. I to w dodatku jakiś romantyczny, przynajmniej tak mu się wydało na widok okładki z jakąś parą.
- Co to?
- „Narzeczona dla księcia”.
- Poważnie, Księżniczko? – wyszczerzył się w uśmiechu.
- Och, Kocie. Błagam… - Przewróciła oczyma. – Kolejny klasyk od rodziców. Dopiero zaczęłam, więc jeśli nie masz nic przeciwko, to zapraszam.
- Ee… Jasne. Czemu nie?
- Popcorn? – spytała Marinette, przysuwając miskę do niego.
Szybko przeliczył kalorie i stwierdził, że trochę nielegalnej przekąski go nie zabije.
- Chętnie.
- To wyłóż się wygodnie i lecimy.
Rozsiadł się posłusznie i po chwili dał się wciągnąć w film. Może i był to stary film, ale miał w sobie coś magicznego, może to były te krajobrazy, może dowcip, może sceny walki, może hipnotyzująca muzyka… Ani się obejrzał, a jakimś niepojętym sposobem znalazł się pod kocem, z Marinette opartą na swoim ramieniu. Jeszcze w ostatnich przebłyskach świadomości odłożył miskę po popcornie na podłogę. I odpłynął w świat marzeń.
Obudził się około północy. W pierwszej chwili nie wiedział, gdzie się znajduje i dlaczego wciąż jest Czarnym Kotem. Zaraz potem dotarło do niego, że Marinette śpi przytulona do niego z głową złożoną na jego piersi. Jego ręka obejmowała ją w pasie, a dłoń spoczywała na jej biodrze. Zarumienił się. A potem nagle przyszła mu do głowy ochota, żeby przesunąć tę dłoń wzdłuż jej boku. Aż wstrzymał oddech zdumiony tą myślą. I to wstrzymanie oddechu obudziło Marinette.
Poruszyła się. Otworzyła leniwie oczy i też wstrzymała oddech zdumiona, kiedy zorientowała się, że leży na nim. Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy, lekko zarumieniona.
- Która godzina…? – szepnęła nieco zdezorientowana co do pory dnia czy nocy.
- Wkrótce północ, Księżniczko. – odszepnął i wtedy jego ręka nieświadomie wykonała ten ruch, o którym myślał przed chwilą.
Zmieszał się okropnie i już miał za to przeprosić, kiedy Marinette uśmiechnęła się słodko do niego i… go pocałowała. W same usta.

---
Szalik dla Dwojga - cz. 19  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Szalik dla Dwojga - cz. 21

Czytaj opowiadanie „Szalik dla Dwojga” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej