To tylko pozory - cz.9

-
(9) - Pierwsza wycieczka

To była chyba najgorsza noc w życiu Marinette. Najpierw nie mogła się uspokoić po spotkaniu ze swoim domniemanym chłopakiem. Zawiodły kolejno wszystkie znane jej metody relaksacyjne: herbata, ulubiona muzyka oraz medytacja. Ostatecznie położyła się spać wyczerpana fizycznie i psychicznie, ale i tak nie mogła zmrużyć oka, bo szalone myśli nieustająco atakowały jej mózg, uniemożliwiając zaśnięcie.
Obraz Adriena nie znikał sprzed jej oczu – ani jego ciepłe spojrzenie, ani miły uśmiech… Naprawdę sprawiał wrażenie sympatycznego faceta. Jednak na samą myśl o spędzeniu z nim całego jutrzejszego dnia żołądek zawiązywał się w supeł. Nigdy nie miała aż takich objawów tremy – nawet przed pierwszym koncertem na prawdziwym stadionie nie zdarzyło jej się trzykrotnie zwrócić kolacji. Zdecydowanie nie było dobrze…
Rano wstała skonana, niewyspana i blada. Kiedy zobaczyła swoje odbicie w lustrze, westchnęła z rozpaczą. Wyglądała koszmarnie! Tych cieni pod oczami nie przykryłby żaden korektor! Mimo to podjęła choć próbę ukrycia ich pod makijażem. Wlała w siebie filiżankę mocnego espresso i wyszła przed dom z entuzjazmem godnym skazańca.
- Dzień dobry, Moja Pani! – przywitał się szarmancko Adrien, który stał oparty o samochód zaparkowany na chodniku.
- Moja Pani? – parsknęła śmiechem, choć jeszcze pięć sekund wcześniej wolała umrzeć niż wyjść z domu.
- W końcu jesteś Panią Biedronką. Bądź więc Moją Panią. Pół nocy myślałem o jakimś uroczym przezwisku dla ciebie, więc proszę nie odbieraj mi tej satysfakcji!
- Pół nocy nad tym myślałeś i przychodzisz do mnie z czymś takim? – uśmiechnęła się ironicznie.
- Może źle to zaakcentowałem – próbował się bronić. - Poczekaj. Spróbuję jeszcze raz – zaproponował, odrywając się od samochodu. Podszedł do niej blisko i wziąwszy ją za rękę, powiedział niskim głosem: - Dzień dobry, Moja Pani…
- Ooo… - wyrwało jej się, bo nagle te słowa nabrały mocy.
- Taa, odkrył nagle talent do flirtowania… - odezwał się kwaśno Nino, który wysiadł z samochodu lekko zniesmaczony.
- Aa! – pisnęła dla odmiany Marinette, całkowicie zaskoczona widokiem obcego faceta.
- Błyskotliwa, hę? – mruknął ochroniarz do Adriena i przewrócił oczyma. – Nino Lahiffe – przedstawił się.
- Marinette Dupain-Cheng.
Uścisnęła przy tym wyciągniętą dłoń. Szybko i energicznie, czym bardziej przekonała do siebie przyjaciela Adriena niż wcześniejszymi półsłówkami. Nino aż zerknął zaskoczony na własną dłoń. To był naprawdę dobry uścisk.
- Oficjalnie jestem ochroniarzem Adriena. Ale na potrzeby tej waszej mistyfikacji robię dzisiaj za waszego kumpla… - Po tych słowach zerknął na przyjaciela, jakby się chciał upewnić, że dobrze zrozumiał założenia dzisiejszego wyjazdu. Kiedy Adrien kiwnął głową, Nino dodał: - Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, że to będzie mocno krępujące doświadczenie. Nie tylko dla was. Jeśli mam być świadkiem takich tekstów, jak ten przed chwilą, to chyba wolę ogłuchnąć na resztę dnia.
- Nino, miarkuj się! – wrzucił ostrzegawczym tonem Adrien.
- Ja tylko mówię…
- Myślę, że dzisiejsza wycieczka będzie jednak najbardziej krępująca dla Marinette. Tak, że daruj sobie takie teksty. Zresztą, chyba płacę ci za to, żebyś był głuchy na zawołanie? – mrugnął porozumiewawczo na koniec.
- Jakbyś się prowadził, jak przystało na sławnego modela, to chociaż miałbym jakąś względną przyjemność z tej roboty… Ale z tobą to nawet życie potrafi zbrzydnąć… - mruczał Nino, wracając za kierownicę.
Marinette zachichotała. Zerknęła niepewnie na Adriena i spytała szeptem:
- On jest bardziej twoim ochroniarzem czy przyjacielem?
- Sam się zastanawiam… Ostatnio mój ojciec posądził nas nawet o związek… - wyrwało mu się.
- Ach, to dlatego… - zaczęła, po czym urwała zmieszana. Adrien uśmiechnął się pod nosem. Wciąż nie pamiętała o ich umowie, żeby nie brać do siebie wpadek.
- Plagg wpadł w popłoch, że tata w ramach zapewnienia sobie wnuków, ożeni mnie w ciągu najbliższego miesiąca.
- Plagg? – Marinette parsknęła śmiechem. – Czy może ty?
- Jak usłyszałem, z kim miałby mnie ożenić, to niezwłocznie przystałem na ten szalony plan z udawanym randkowaniem.
- Dobrze wiedzieć, jakie były twoje pobudki – przyznała i nagle stało się dla niej jasne, co znaczyły wczorajsze uwagi Plagga o braku czasu.
- A… - zaczął Adrien i Marinette spięła się w środku, że teraz on zapyta ją o jej pobudki.
- Wsiadacie czy nie? – wtrącił się zirytowany Nino, który wychylił się z samochodu. – Bo czas leci i przyjedziemy tam w samo południe. Akurat żeby więcej turystów was zobaczyło!
- Już idziemy, ty zrzędo… - mruknął Adrien, po czym otworzył drzwi przed Marinette. – Moja Pani, powóz zajechał…
- Mam na ciebie zacząć mówić Mój Książę, czy co? – zaśmiała się, wsiadając.
- Tylko, jeśli będę mógł zamienić określenie „Moja Pani” na „Księżniczko”… - odparł szarmancko i wsiadł obok niej.
- Wazeliniarz…
- Jezu, nie dożyję wieczoru… - mruknął Nino, po czym odpalił silnik.
Adrien wymienił z Marinette rozbawione spojrzenia. Zachichotali jak na komendę. Chociaż oboje obawiali się tej wycieczki, nagle poczuli się zupełnie swobodnie w swojej obecności. A dzień zaczął zapowiadać się całkiem interesująco…

––
To tylko pozory – cz.8  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  To tylko pozory – cz.10 

Czytaj opowiadanie „To tylko pozory” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej