To tylko pozory - cz.8

-
(8) - Kluczowy problem

- No i jak ci poszło? – zapytał Nino, rozsiadając się na kanapie z kubłem popcornu. – Opowiadaj!
- Ty tak na poważnie? – skrzywił się Adrien, widząc chytry uśmieszek na twarzy przyjaciela.
- No, zapowiada się fascynująca opowieść. Nie było cię dobre kilka godzin. Już miałem jechać szukać twoich zwłok w jakimś ciemnym zaułku.
Adrien przewrócił oczyma. W tej pełnej paradoksów sytuacji tylko Nino sprawiał wrażenie kogoś, kto ma dziką uciechę z obserwowania rozwoju wypadków. Aż miał ochotę zepsuć mu tę zabawę.
- Chyba muszę cię zwolnić – mruknął. – Jako ochroniarz jesteś do niczego.
- Odszczekasz to jeszcze! – zaśmiał się Nino, zjadając całą garść popcornu.
- No cóż… W najbliższych dniach będziesz miał okazję się wykazać.
- Naprawdę? Masz jakieś plany?
- Nie ja. Plagg wszystko zaplanował.
- Ach, czyli robię za przyzwoitkę? – domyślił się Nino.
- Za ochroniarza – poprawił go Adrien.
- Jak zwał, tak zwał. Chociaż, kiedy sobie pomyślę, jak zachowujesz się przy dziewczynach, to może rzeczywiście będziesz potrzebował raczej ochroniarza, a nie przyzwoitki…
- Nino, odczepiłbyś się może wreszcie?!
- Dobra, to mów, jaka ona jest! – Nino zrezygnował z dalszego drażnienia się z przyjacielem.
Adrien rzucił mu krótkie spojrzenie, ale odwrócił wzrok na widok znaczącego uśmieszku na twarzy ochroniarza. To było zbyt wiele do zniesienia – szczególnie w sytuacji, kiedy sam nie do końca uporał się z własną opinią na temat Marinette Dupain-Cheng.
- Jest jeszcze ładniejsza w rzeczywistości… - westchnął wreszcie i zrezygnowany klapnął na kanapie. Sięgnął po popcorn, ale przyjaciel natychmiast odsunął niezdrową przekąskę na bezpieczną odległość.
- Nie wolno! Twój ojciec mnie zabije, jeśli zjesz choć jedną garść.
Adrien spojrzał na niego nieżyczliwie. Wszędzie zakazy, nakazy i cerbery!
- Czy to jakiś problem, że jest taka ładna? – zagadnął po chwili Nino.
- Ogromny problem! Kluczowy! – wybuchnął nagle pretensją Adrien. – Czy ja naprawdę nie mogłem jej spotkać gdzieś przypadkiem?!
I schował głowę w dłoniach. Nino zupełnie osłupiał.
- No i teraz cię, chłopie, zupełnie nie rozumiem!
- Jest śliczna, inteligentna i z poczuciem humoru. Żebyś ty słyszał, jak błyskotliwie poradziła sobie z Plaggiem. Czy ty wiesz, że udało jej się wynegocjować z nim trzy dodatkowe dni na przygotowania?
- Eee, z Plaggiem? – spytał z powątpiewaniem Nino. – Z tym Plaggiem?
- Aha, właśnie z tym Plaggiem.
- Noo… Toś wpadł jak śliwka w kompot.
- Jest idealna… - westchnął Adrien. – Cholera!
- No… Ale w czym problem?
- W tym, że to wszystko jest udawane! I że ona z jakiegoś powodu się na to zgodziła, ale nie powiedziała, z jakiego. Wiem tylko tyle, że nie z powodu chęci wybicia się na moim nazwisku.
- Skąd masz tę pewność? – spytał Nino, żując kolejne porcje popcornu, czym doprowadzał przyjaciela do szału.
- Powiedziała mi.
- Skoro jest taka błyskotliwa, mogła cię po prostu okłamać.
- Nie. Na pewno nie. Tego nie da się udawać.
- Wszystko da się udawać, chłopie.
- To było szczere. Wiem na pewno – upierał się Adrien.
- Przyjrzę się jej jutro i sam ocenię – stwierdził Nino. – No, to co ustaliliście?
- Jutro wyjeżdżamy poza Paryż. Padło na Auvers sur Oise.
- Pogięło was?
- Mała miejscowość, ale blisko Paryża. Na upartego mamy gotową wymówkę, że pojechaliśmy oglądać dzieła impresjonistów.
- I co wy tam chcecie oglądać? Grób van Gogha, czy co? Według mnie mniejszą sensację byście wzbudzili, gdybyście razem zwiedzali Luwr! W takim Auvers sur Oise zaraz wszyscy was obskoczą!
- Nie przesadzaj! Ja nie jestem aż tak znany poza Paryżem. A Marinette jest dopiero wschodzącą gwiazdą, więc też może pozostać anonimowa.
- Marinette?
- No, Marinette. LadyBug to jej pseudonim.
- Domyśliłem się, że nie imię.
- Jutro mamy spędzić ze sobą cały dzień i wymyślić historię naszego poznania się, randkowania i takich tam. Plagg naciskał, żebyśmy wszystko dopracowali w najdrobniejszych szczegółach, bo jeśli się wysypiemy, to zaliczymy wpadkę stulecia.
- No, nie przesadzaj. Ani z ciebie Książę Harry, ani z niej Meghan Markle… Nikt aż tak się nie przejmie waszym umawianiem się. Co najwyżej ojciec zamknie cię w pokoju do czasu ślubu z burmistrzówną. Czyli na jakieś dwa tygodnie, bo burmistrz na pewno przyspieszy procedury, byleby zadowolić córeczkę.
- Nino, odwal się. Wolałbym, żeby Chloé nie śniła mi się po nocy…
- Już ja wiem, kogo byś wolał oglądać w snach…
- I pomyśleć, że kilka dni temu miałeś mnie za geja… - Adrien westchnął teatralnie, czym zasłużył sobie na obrzucenie garścią popcornu.
- Nie powiedziałem, kogo wolałbyś oglądać. Ale miło wiedzieć, o kim pomyślałeś!
- Grabisz sobie… Lepiej się przygotuj do jutrzejszej wycieczki. Masz wyglądać jak mój kumpel, a nie jak ochroniarz. I dobrze by było, żebyś się trochę podszkolił w kwestii historii sztuki. Aha, a jakby mój ojciec pytał, gdzie jedziemy, to masz powiedzieć, że sprawdzamy plener pod kolejną sesję zdjęciową. Już Plagg zadba o to, żeby tata dostał jakieś lewe plany.
- Oszukiwanie ludzi zaczyna ci wchodzić w krew, Agreste… - mruknął Nino, niechętnie podnosząc się z kanapy. – Nieodrodny syn swojego ojca.
- Odszczekasz to jeszcze! – odgryzł się Adrien słowami przyjaciela.
- Za karę zabieram ci popcorn! – Nino zaśmiał się tylko i odwróciwszy się na pięcie, wyszedł z pokoju, zostawiając Adriena samego sobie, z pełną swobodą myślenia o dziewczynie, która okazała się zbyt idealna na udawane randkowanie…

––
To tylko pozory – cz.7  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  To tylko pozory – cz.9

Czytaj opowiadanie „To tylko pozory” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej