Miraculum Fanfiction: Róża - cz. 1

-
- Nic z tego nie rozumiem…
To były chyba pierwsze słowa, które Marinette wypowiedziała na głos od momentu niezwykłego pożegnania z Czarnym Kotem na balkonie sąsiadującym z jej własnym.
- A co chciałabyś zrozumieć? – pisnęła cicho Tikki, krążąc wokół głowy swojej pani.
- No… Wszystko… - westchnęła bezradnie Marinette.
Ten dzień był dla niej bardzo zaskakujący – choć nie w sensie, w jakim się spodziewała. Jeszcze wczoraj myślała o następnym dniu z niecierpliwością i oczekiwaniem. Umówili się przecież całą paczką, że pójdą na lody do André. Miała taką ogromną nadzieję, że Adrien do nich dołączy i może jej się uda zjeść z nim te magiczne lody zakochanych. Tymczasem Adrien się nie pojawił, a ona… Ona spędziła wieczór z Czarnym Kotem. I to odmienionym Czarnym Kotem. Zakochanym Czarnym Kotem. Zakochanym w niej. To znaczy w Biedronce. Czyli – jednak w niej…
A najdziwniejsze w tym było to, że taki zakochany Czarny Kot trochę jej się podobał… Oczywiście, nie tak jak Adrien! O, co to to nie! Ale… Cóż… Zaczynała go widzieć w innym świetle. I może nawet lepiej rozumieć jego uczucia.
- No, bo… - zaczęła Marinette i zaczerwieniła się.
Jakoś nie mogła się przemóc, żeby porozmawiać z Tikki o tych wszystkich uczuciach, które tamten pocałunek w niej obudził. A przecież nie był to nawet prawdziwy pocałunek! Ot, zwykły całus w policzek. Taki po przyjacielsku. A jednak, kiedy wspominała ten moment, to czuła taki dziwny ucisk w okolicy żołądka.
- Marinette, to żaden wstyd, że spodobał ci się Czarny Kot. – Tikki nazwała sprawy po imieniu.
- Co?! – wykrzyknęła zmieszana Marinette. – Jak? Nie, nie, no skądże znowu! Co też ci przyszło do głowy? Jakie spodobał?! W ogóle mi się nie podoba! Skąd taki pomysł?
Tikki zaczęła chichotać.
- Och, Marinette… - westchnęła.
- O co ci chodzi, Tikki?
- Zapomniałaś już, że jestem kwami? Możesz zaprzeczać do woli, ale ja i tak wiem.
- C-co wiesz? – zająknęła się Marinette.
- Wiem to, do czego nie chcesz się przyznać. – Tikki mrugnęła do dziewczyny, po czym odfrunęła do swojego legowiska.
- Czyli co? – dopytywała się Marinette, ale nie doczekała się odpowiedzi. Kwami postanowiło udawać, że w sekundę zapadło w kamienny sen.
O co mogło chodzić Tikki? Dziewczyna westchnęła ciężko i wyszła na balkon. Musi o tym wszystkim pomyśleć sama. Tylko, że jej balkon to nie było dobre miejsce na rozmyślanie. Dzisiaj wieczorem tak wiele wydarzyło się właśnie tutaj. I na dachu obok. I sama nie wiedziała, które „wiele” było dla niej ważniejsze. Czy to, kiedy Czarny Kot szczerze jej wyznał swoje uczucia, a ona prawie opowiedziała mu o swoich problemach z Adrienem. Czy może to, kiedy Czarny Kot dawał jej różę i… i pocałował ją w policzek.
Zarumieniła się na samo wspomnienie. To było takie do niego niepodobne. I takie… miłe. Bo wtedy uszanował jej uczucia i wcale nie próbował jej przekonywać, że on jest w czymś lepszy od Adriena. Nie, po prostu się wycofał…
Westchnęła ciężko i spuściła głowę. Nie była w stanie uporządkować tego bałaganu myśli i emocji, które się w niej kłębiły. Tego było zbyt wiele. I naprawdę – kompletnie nic z tego nie rozumiała… Zrezygnowana wróciła do siebie do pokoju.
Nie zauważyła, że na balkonie obok został Czarny Kot. Zastygł w połowie sprzątania po niespodziance dla Biedronki. Ze zgaszoną świeczką w dłoniach wpatrywał się w miejsce, w którym przed chwilą stała Marinette…

---
Następna część  ->  Róża cz. 2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej