Miraculum FanFiction: Wyjątkowe walentynki - cz.1

-
NIEDZIELA – 11.02.

- Alya! Ratuj! To się nie uda! – Marinette załamywała ręce, biegając po całym pokoju w panice.
- Marinette… - westchnęła jej przyjaciółka. – Musisz się opanować!
- Zupełnie nie rozumiem, dlaczego dałam ci się na to namówić!
- Przecież do niczego cię nie zmuszam! – odpowiedziała Alya. – To była tylko luźna propozycja.
- Nie zmuszasz? – Marinette aż się zatrzymała na środku pokoju i spojrzała osłupiała na przyjaciółkę. – Ciągnęłaś mnie za rękę tak mocno, że będę miała siniaki na nadgarstku do końca życia!
- Nie przesadzaj! – roześmiała się Alya. – To była super okazja, żebyś wreszcie normalnie porozmawiała z Adrienem. Nino dał mi cynk, że są w parku. I naprawdę wystarczyło tylko tam pójść jak człowiek i zagadnąć chłopaka, o którym marzysz od pół roku.
- Właśnie, jak człowiek! – podchwyciła oskarżycielsko Marinette. – A nie jak owca ciągnięta na rzeź!
- No to mogłaś iść jak człowiek. – odcięła się Alya.
- Mogłaś mnie nie zmuszać! – przypomniała Marinette z wyrzutem.
- Do niczego cię nie zmuszałam! – broniła się Alya.
- Nie chciałam, żeby on sobie pomyślał, że poprosiłam ciebie, żebyś zorganizowała to spotkanie. Boże, to by było nie do zniesienia! Jeszcze tego brakuje, żeby się domyślił…
- Marinette! – Alya przywołała przyjaciółkę do porządku. – Są dwie możliwości. Albo Adrien jest głupi i jeszcze się nie domyślił. Albo już dawno się domyślił. W pierwszym przypadku radzę szybko o nim zapomnieć, bo z głupkiem wytrzymasz maksymalnie tydzień, a potem go zabijesz. Nie! Raczej zmusisz mnie do pomocy przy morderstwie. I pójdziemy siedzieć obie, bo niejaki Gabriel Agreste nie odpuści morderczyniom jego ukochanego jedynaka.
- No, z tym ukochanym to chyba trochę przesadziłaś… - wtrąciła żartem Marinette. – Z tego, co słyszałyśmy, jest raczej zwolennikiem zimnego chowu.
- O, humor ci wraca! – zauważyła Alya, po czym wróciła do swojego wywodu: – No, a jeśli nie jest głupi, to się domyślił już dawno, więc możesz spokojnie przedsięwziąć jakieś kroki!
- Nie denerwuj mnie nawet!
- I po humorze… - zachichotała przyjaciółka.
- Alya, jeśli on wie czy tam się domyśla… - jęknęła Marinette. – To nie sądzisz, że już dawno zrobiłby pierwszy krok?
- Może jest nieśmiały? – zasugerowała Alya.
- Nie żartuj sobie! – prychnęła Marinette. – Jest znanym modelem! Od miesięcy nie może się opędzić od wielbicielek. Jakim cudem miałby być nieśmiały?
- Nie wiem… Ale z tego, co mówił mi Nino… To jest to całkiem możliwe.
- Wątpię.
- Mówię ci, Marinette! Zrób pierwszy krok!
- W życiu!
- Wyślij mu walentynkę!
- Nie ma mowy!
- To się nie podpisuj. – zaproponowała Alya. – Zostaw mu tylko jakąś poszlakę. Niech cię szuka, jak książę szukał Kopciuszka.
- Ciebie naprawdę pogięło. – Marinette zmierzyła przyjaciółkę ostrym spojrzeniem.
- Przemyśl to, kochana. – Alya położyła dłoń na ramieniu Marinette i spojrzała jej poważnie w oczy. – Do walentynek są jeszcze trzy dni. Masz czas na podjęcie decyzji. To stanowczo trwa za długo. Zakochałaś się pół roku temu. Albo się odkochasz, albo coś wreszcie z tym zrobisz! Bo się wykończysz! Obiecaj mi, że to przemyślisz!
- Dobra. Obiecuję to przemyśleć. Ale nie obiecuję, że coś zrobię w tym kierunku!
- Dzięki. – Alya się uśmiechnęła. – A teraz wybacz, mam randkę!
Marinette przewróciła oczami. Ach, ta Alya!
- No to leć… - westchnęła na pożegnanie.
Po chwili została sama… Z milionem myśli w głowie.

---
Następna część  ->  Wyjątkowe walentynki cz. 2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej