Miraculum FanFiction: Wyjątkowe walentynki - cz.2

-
PONIEDZIAŁEK – 12.02.

Kiedy zadzwonił budzik, Marinette miała ochotę naciągnąć kołdrę na głowę i udawać, że jej nie ma. Może nie świadczyło to zbytnio o jej dojrzałości, ale przecież miała dopiero czternaście lat! Kto wymaga od czternastolatki dojrzałego zachowania? Hmm… Choćby jej rodzice… Marinette westchnęła z rezygnacją i jednak wstała z łóżka.

Wczorajszy dzień był koszmarny. A dzisiaj będzie jeszcze gorzej! Dzisiaj stanie oko w oko z Adrienem. Po tej wczorajszej kompromitacji… Bo to była kompromitacja, cokolwiek by o tym powiedziała Alya. Marinette sobie to wczoraj dokładnie przeanalizowała. Punkt po punkcie.

Podstawowym błędem było zgodzenie się na pójście do parku z Alyą. Tym bardziej, że przyjaciółka jej powiedziała, kogo mogą tam spotkać. A raczej – kogo na pewno tam spotkają. Została tam zaciągnięta na siłę i postawiona przed Adrienem, który zmieszał się tak bardzo, że Marinette aż żal było patrzeć. No tak… Pewnie takich jak ona to miał już powyżej uszu! Ta kompromitująca chwila trwała i trwała. W końcu Marinette tego nie wytrzymała i po prostu uciekła do domu. A Alya pobiegła za nią, zostawiając zdumionych chłopaków. To znaczy… Tego już Marinette nie była w stanie stwierdzić naocznie, bo już dawno jej tam nie było. Ale dzisiaj w szkole… Na pewno poniesie konsekwencje swojej ucieczki. To znaczy, będzie jeszcze bardziej niezręcznie niż do tej pory.

Do klasy weszła po cichu, starając się wtopić w tłum, tło, a najlepiej zapaść się pod ziemię. Tylko co jej z tego miało przyjść, skoro Adrien siedział dokładnie przed nią?

Usiadła na swoim miejscu i zaczęła przeglądać notatki z poprzedniej lekcji francuskiego. Czytała je już po raz dziesiąty, kiedy wreszcie w pierwszej ławce coś się ruszyło. Pojawił się Adrien, a Marinette – mimo że znała już notatki na pamięć – zaczęła je studiować z wyjątkową uwagą.
- Cześć, Marinette… - usłyszała nad głową.
- Yhm… Cz-cześć… - mruknęła, nie podnosząc wzroku.
W odpowiedzi usłyszała ciche westchnienie, ale w ogóle się tym nie przejęła. Jeśli chciał rozmawiać o jej wczorajszym zachowaniu, to robienie tego na forum całej klasy było ponad jej siły. Tym bardziej, że w ławce obok siedziała głodna sensacji Chloe Bourgeois, która zrobiłaby wszystko, żeby tylko upokorzyć Marinette. Niedoczekanie!

* * *

- Co w ciebie dzisiaj wstąpiło?! – Alya zaatakowała przyjaciółkę zaraz po lekcjach.
- Nie wiem, o czym mówisz… - mruknęła Marinette, kuląc się na łóżku z poduszką w objęciach.
- Zachowałaś się jak ostatnia franca! Żeby nie powiedzieć zołza! Jak mogłaś tak potraktować Adriena?!
- Ja go w ogóle nie potraktowałam.
- Ostentacyjnie go olałaś, dziewczyno! – Alya była bezlitosna. – To było bardzo niemiłe.
- Ja… nie chciałam… być niemiła… - wyjąkała Marinette. – Ale… Po wczorajszym… Ja kompletnie nie wiedziałam, jak się zachować.
- Więc wybrałaś najgorzej, jak się dało. Wiesz, co on sobie mógł o tobie pomyśleć?!
- Jak to tak przedstawiasz, to faktycznie zaczynam sobie to wyobrażać. To kompletna katastrofa.
- No, raczej!
- I co teraz? – spytała bezradnie Marinette.
- Płacz nad rozlanym mlekiem! – Alya musiała być naprawdę zła na przyjaciółkę, skoro nie pospieszyła z dobrą radą.
- Alya…
- Napisz mu tę cholerną walentynkę! To twoja ostatnia szansa. Nie widziałaś dzisiaj jego miny! Wyglądał jak zbity pies. Niesłusznie zbity…
- Nie dobijaj mnie już.
- Zasłużyłaś. Boże, Marinette! Przecież ty nie jesteś taka!
- Wiem… To wszystko przez te walentynki…
- Musisz się ogarnąć. – westchnęła Alya. – Wziąć w garść. On musi cię poznać taką, jaka jesteś naprawdę, a nie tę neurotyczną idiotkę, którą się ostatnio stałaś.
- Nazwałaś mnie neurotyczną idiotką? – Marinette aż usiadła z wrażenia.
- Trzeba tobą mocno potrząsnąć! – Alya skrzyżowała ramiona i spojrzała ciężko na przyjaciółkę. – Jesteś cudowną, przemiłą i serdeczną dziewczyną. I naprawdę jesteście z Adrienem dla siebie stworzeni. Ale nie możesz zachowywać się jak jakaś potłuczona, ilekroć on jest w pobliżu! Kiedy wystartowałaś w wyborach na przewodniczącą klasy, to pokazałaś się z jak najlepszej strony. Naprawdę zaimponowałaś kilku osobom. I jedną z nich był Adrien. Wiem to na pewno, bo Nino mi powtórzył, co mu powiedział Adrien o wrażeniu, które na nim zrobiłaś. No, a potem wzięłaś udział w konkursie na projekt melonika. I też mu zaimponowałaś tym, jak obroniłaś się przed oskarżeniem o plagiat i udowodniłaś swoje prawa autorskie do projektu. Myślałam, że już wychodzisz na prostą. Że już będzie z górki. A ty zaczęłaś te dziwne cyrki!
- To przez te walentynki… - szepnęła Marinette, zaskoczona wywodem przyjaciółki.
- Weź się dziewczyno w garść i zrób coś z tym. Gość praktycznie jest twój. Wystarczy tylko sięgnąć po swoje! – zachęcała Alya.
- Dobra. – postanowiła nagle Marinette. – Dam mu walentynkę. Ale tak jak radziłaś wczoraj, nie podpiszę jej. Niech się domyśli.
- Ale… zostawisz jakąś poszlakę? – spytała podejrzliwie Alya.
- Nawet mam pomysł, jaką… - uśmiechnęła się tajemniczo Marinette.

---

Wyjątkowe walentynki cz. 1  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Wyjątkowe walentynki cz. 3

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej