Powiedziała TAK - cz. 1

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Mrożyciel"...
---

Dlaczego on zawsze musi być taki szlachetny?!
Luka westchnął mimowolnie, jakby chciał sam nad sobą pokiwać z politowaniem głową. Że też zachciało mu się nagle zgrywać rycerza! Trzeba było po prostu wziąć Marinette za rękę i bez zbędnych ceregieli odprowadzić do domu. Ale nie! On musiał jej poradzić, żeby leciała za Adrienem.
Swoją drogą, osioł z tego chłopaka. Jak można nie zauważyć, że taka super dziewczyna świata poza nim nie widzi?
Westchnął ponownie. Może i jazda pustym wagonem metra nie należała do najprzyjemniejszych, ale w sumie było mu to dzisiaj na rękę. Przynajmniej nikt go nie zaczepia. Mógł skupić się na tej melodii, która grała w jego sercu. Dzisiaj na lodowisku prawie wygadał się Marinette, że… Ech… Że zainspirowała go do napisania nowej piosenki. A potem wszystko stało się jasne i mógł sobie pogratulować, że jej tego nie powiedział. Nie mógł nie zauważyć ukradkowych spojrzeń, jakie Marinette rzucała w stronę Adriena. Nie mógł nie zauważyć, jaki ból sprawiało jej obserwowanie tych zaborczych zabiegów drapieżnej Kagami wokół tego chłopaka. Zastanawiał się tylko, dlaczego Marinette zgodziła się uczestniczyć w tym wydarzeniu. I dlaczego zaprosiła właśnie jego, żeby jej towarzyszył.
I choć był taki jeden moment, który dał mu nadzieję, że miałby jakieś szanse na zdobycie jej wzajemności, ich pożegnanie rozwiało wszelkie wątpliwości. Nie miał szans.
Mimo to uśmiechnął się do siebie – nikt nie zabierze mu już wspomnienia tej chwili, kiedy jednak nie potrafiła się zdecydować, czyją dłoń przyjąć. Może Marinette wydawało się, że trwało to tylko ułamek sekundy. Dla niego była to chwila bezcenna i zamierzał zachować ją w pamięci na zawsze.
- Mogę się przysiąść? – usłyszał nagle tuż nad sobą.
Wagon był pusty, a ktoś chciał usiąść obok niego?
Podniósł wzrok.
Marinette.
Ale… jak?
- Jasne! – opanował się szybko i uśmiechnął do niej ciepło.
- Dzięki… - szepnęła i przysiadła nieśmiało obok niego.
- Myślałem, że pojechałaś z Adrienem – wyrwało mu się.
Marinette zaczerwieniła się i spuściła wzrok.
- To by się nigdy nie udało – szepnęła.
- Dlaczego?
- Stchórzyłam – odpowiedziała krótko.
- Chcesz o tym opowiedzieć? – spytał, choć domyślał, się co Marinette odpowie. Czasami ta jego intuicja była jednak irytująca. Po co zadawać pytanie, kiedy zna się już odpowiedź? A jednak zaskoczyła go, mówiąc:
- Przepraszam, Luka…
- Ale… Za co? – spytał zdumiony.
- Za to, że cię nie posłuchałam. Zabrakło mi odwagi. Chyba. Nie wiem. To znaczy… Wiem, że miałeś rację. Wiem, że powinnam była z nim porozmawiać. Ale kiedy już go dogoniłam, uświadomiłam sobie, że nie ma sensu zadawać pytań, kiedy się zna odpowiedź.
Luka zaśmiał się cicho. Ileż razy jemu zdawało się tak myśleć, a jednak zadawał pytania i słuchał uważnie odpowiedzi. Marinette rzuciła mu spojrzenie, a on już wiedział, że zranił ją swoją reakcją. Poczuł się w obowiązku usprawiedliwić ten wybuch wesołości.
- Nie mogę się z tobą zgodzić, Marinette – powiedział, poważniejąc. – Ja lubię pytać, nawet jeśli znam odpowiedź. To buduje więzi z ludźmi. A poza tym czasami udaje im się mnie zaskoczyć i choćbym nie wiem, jak był pewien ich odpowiedzi, usłyszę coś, czego zupełnie się nie spodziewałem. A czego ty byłaś tak bardzo pewna, że nawet nie spróbowałaś zapytać Adriena?
- Że mnie odrzuci – wyznała szczerze, rumieniąc się.
- A odrzucił?
- N-no nie… Bo nie spytałam.
- Więc nadal będziesz się zastanawiać – odparł Luka. – To trochę jak z plastrem. Trzeba go zerwać, żeby zobaczyć, czy rana już się zagoiła. A może pod tym plastrem wdało się zakażenie? A może masz już tam strupa i wszystko idzie ku dobremu? Nie dowiesz się, dopóki nie zerwiesz plastra.
- Ale…
- Zrywanie plastra boli, Marinette. Wiem.
- Ja wiem, co jest pod plastrem. Po prostu wiem… - szepnęła Marinette i wtedy jej oczy zaszły łzami. – Wolę ten plaster zerwać w samotności. On nie musi wiedzieć.
- Jak uważasz, Marinette. Myślę, że… - zawahał się, a potem dokończył innym tonem: - Może masz rację. Może tak będzie lepiej. To z pewnością boli, kiedy łamie się serce najlepszemu przyjacielowi.
- Tak. To boli… - Westchnęła Marinette.
W tej odpowiedzi było dużo smutku i Luka mógł się tylko zastanawiać, kogo miała na myśli. Czuł jednak, że musiała mieć na myśli kogoś bardzo konkretnego. I wtedy poczuł, że jego nowa piosenka może mieć jednak smutny refren…

---
Następna część ->  Powiedziała TAK– cz. 2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej