Powiedziała TAK - cz. 1

-
UWAGA! Ostrzeżenie przed spoilerami! "Mrożyciel"...
---

Dlaczego on zawsze musi być taki szlachetny?!
Luka westchnął mimowolnie, jakby chciał sam nad sobą pokiwać z politowaniem głową. Że też zachciało mu się nagle zgrywać rycerza! Trzeba było po prostu wziąć Marinette za rękę i bez zbędnych ceregieli odprowadzić do domu. Ale nie! On musiał jej poradzić, żeby leciała za Adrienem.
Swoją drogą, osioł z tego chłopaka. Jak można nie zauważyć, że taka super dziewczyna świata poza nim nie widzi?
Westchnął ponownie. Może i jazda pustym wagonem metra nie należała do najprzyjemniejszych, ale w sumie było mu to dzisiaj na rękę. Przynajmniej nikt go nie zaczepia. Mógł skupić się na tej melodii, która grała w jego sercu. Dzisiaj na lodowisku prawie wygadał się Marinette, że… Ech… Że zainspirowała go do napisania nowej piosenki. A potem wszystko stało się jasne i mógł sobie pogratulować, że jej tego nie powiedział. Nie mógł nie zauważyć ukradkowych spojrzeń, jakie Marinette rzucała w stronę Adriena. Nie mógł nie zauważyć, jaki ból sprawiało jej obserwowanie tych zaborczych zabiegów drapieżnej Kagami wokół tego chłopaka. Zastanawiał się tylko, dlaczego Marinette zgodziła się uczestniczyć w tym wydarzeniu. I dlaczego zaprosiła właśnie jego, żeby jej towarzyszył.
I choć był taki jeden moment, który dał mu nadzieję, że miałby jakieś szanse na zdobycie jej wzajemności, ich pożegnanie rozwiało wszelkie wątpliwości. Nie miał szans.
Mimo to uśmiechnął się do siebie – nikt nie zabierze mu już wspomnienia tej chwili, kiedy jednak nie potrafiła się zdecydować, czyją dłoń przyjąć. Może Marinette wydawało się, że trwało to tylko ułamek sekundy. Dla niego była to chwila bezcenna i zamierzał zachować ją w pamięci na zawsze.
- Mogę się przysiąść? – usłyszał nagle tuż nad sobą.
Wagon był pusty, a ktoś chciał usiąść obok niego?
Podniósł wzrok.
Marinette.
Ale… jak?
- Jasne! – opanował się szybko i uśmiechnął do niej ciepło.
- Dzięki… - szepnęła i przysiadła nieśmiało obok niego.
- Myślałem, że pojechałaś z Adrienem – wyrwało mu się.
Marinette zaczerwieniła się i spuściła wzrok.
- To by się nigdy nie udało – szepnęła.
- Dlaczego?
- Stchórzyłam – odpowiedziała krótko.
- Chcesz o tym opowiedzieć? – spytał, choć domyślał, się co Marinette odpowie. Czasami ta jego intuicja była jednak irytująca. Po co zadawać pytanie, kiedy zna się już odpowiedź? A jednak zaskoczyła go, mówiąc:
- Przepraszam, Luka…
- Ale… Za co? – spytał zdumiony.
- Za to, że cię nie posłuchałam. Zabrakło mi odwagi. Chyba. Nie wiem. To znaczy… Wiem, że miałeś rację. Wiem, że powinnam była z nim porozmawiać. Ale kiedy już go dogoniłam, uświadomiłam sobie, że nie ma sensu zadawać pytań, kiedy się zna odpowiedź.
Luka zaśmiał się cicho. Ileż razy jemu zdawało się tak myśleć, a jednak zadawał pytania i słuchał uważnie odpowiedzi. Marinette rzuciła mu spojrzenie, a on już wiedział, że zranił ją swoją reakcją. Poczuł się w obowiązku usprawiedliwić ten wybuch wesołości.
- Nie mogę się z tobą zgodzić, Marinette – powiedział, poważniejąc. – Ja lubię pytać, nawet jeśli znam odpowiedź. To buduje więzi z ludźmi. A poza tym czasami udaje im się mnie zaskoczyć i choćbym nie wiem, jak był pewien ich odpowiedzi, usłyszę coś, czego zupełnie się nie spodziewałem. A czego ty byłaś tak bardzo pewna, że nawet nie spróbowałaś zapytać Adriena?
- Że mnie odrzuci – wyznała szczerze, rumieniąc się.
- A odrzucił?
- N-no nie… Bo nie spytałam.
- Więc nadal będziesz się zastanawiać – odparł Luka. – To trochę jak z plastrem. Trzeba go zerwać, żeby zobaczyć, czy rana już się zagoiła. A może pod tym plastrem wdało się zakażenie? A może masz już tam strupa i wszystko idzie ku dobremu? Nie dowiesz się, dopóki nie zerwiesz plastra.
- Ale…
- Zrywanie plastra boli, Marinette. Wiem.
- Ja wiem, co jest pod plastrem. Po prostu wiem… - szepnęła Marinette i wtedy jej oczy zaszły łzami. – Wolę ten plaster zerwać w samotności. On nie musi wiedzieć.
- Jak uważasz, Marinette. Myślę, że… - zawahał się, a potem dokończył innym tonem: - Może masz rację. Może tak będzie lepiej. To z pewnością boli, kiedy łamie się serce najlepszemu przyjacielowi.
- Tak. To boli… - Westchnęła Marinette.
W tej odpowiedzi było dużo smutku i Luka mógł się tylko zastanawiać, kogo miała na myśli. Czuł jednak, że musiała mieć na myśli kogoś bardzo konkretnego. I wtedy poczuł, że jego nowa piosenka może mieć jednak smutny refren…

---
Następna część ->  Powiedziała TAK– cz. 2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 5

-
Adrien uśmiechnął się szeroko do żony i rozpoczął swoją wersję historii: - Dawno, dawno temu była sobie prześliczna dziewczyna o imieniu Marinette. Miała najpiękniejsze na świecie fiołkowe oczy i uroczy uśmiech, od którego chłopcom mieszało się w głowach. – Marinette zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Musiała dawać przykład dzieciom. – Marinette była cichym bohaterem lokalnej szkolnej społeczności. Zupełnie bezinteresownie pomagała wszystkim kolegom w klasie, nawet jeśli kogoś nie lubiła. - Niech zgadnę, ciocia Chloe… - mruknął Hugo, a Marinette posłała Adrienowi spojrzenie, w którym rozbawienie mieszało się z przerażeniem. Intuicja ich najstarszego syna była mocno niepokojąca. - Hugo, nie przerywamy. - Przepraszam tato… - szepnął synek i przytulił się mocniej do mamy. - Pewnego dnia nad Paryżem zawisło niebezpieczeństwo. – wrócił do opowieści Adrien. – Człowiek o niezwykłych mocach zaczął zastraszać mieszkańców miasta, zsyłając na nich superzłoczyńców. Nazywał
Czytaj więcej