Miraculum FanFiction: Troublemaker cz. 1

-
Ten ból był nie do zniesienia! Marinette nigdy nie sądziła, że psychika może boleć niemalże fizycznie. To upokorzenie! Teraz już wszyscy wiedzą… Najgorsze jest to, że Adrien wie. Nie, ona mu nigdy nie spojrzy w oczy. Nie spojrzy w oczy nikomu już nigdy więcej!
Mama Marinette próbowała już wielokrotnie przemówić córce do rozsądku, ale żadne słowa nie przynosiły rezultatu. Marinette zacięła się w swoim cierpieniu i spędzała całe dnie w swoim pokoju przykryta kocem po czubek głowy. Czasami Sabine słyszała, jak córka gada do siebie, wyrzucając sobie, że sama jest sobie winna, bo mogła nie wpuszczać słynnego muzyka do swojego pokoju. I to w dodatku z kamerą.
Alya codziennie po szkole przychodziła do piekarni rodziców Marinette, przynosząc notatki i zadania domowe. Próbowała też porozmawiać z przyjaciółką, ale codziennie odbijała się od zamkniętych drzwi. Komunikat wiecznie był ten sam: „Nigdy nie wrócę do szkoły!” Na nic było powtarzanie przez Alyę próśb i zapewnień, że niemal wszyscy zignorowali wnioski wysnute przez Jaggeda Stone’a. Najbliższe przyjaciółki, które znały sekret Marinette, dyskretnie dementowały krążące plotki. Pozostali po dwóch dniach znudzili się sensacją. Jedynie Chloe sprawiała wrażenie zachwyconej. To ona głównie rozpuszczała nowe plotki i nabijała się z Marinette, szczególnie przy Adrienie.
Ale tego Alya nie mówiła przyjaciółce. To nie było coś, co skłoniłoby ją do wyjścia. Chociaż… Na pewno pocieszyłaby ją informacja, że Adrien sprawiał wrażenie osoby, która nic sobie z tych plotek nie robi. Wręcz przeciwnie, torpedował je cierpliwie za każdym razem, gdy Chloe wymyśliła coś nowego. Do znudzenia powtarzał, że on jest modelem, a Marinette jest projektantką mody. Według niego nie było w tym nic dziwnego, że powiesiła na ścianie parę jego zdjęć.
Istniała nadzieja, że Chloe w końcu się znudzi. Ale nieobecność Marinette tylko ją zachęcała do aktywności. Bo przecież ukrywając się przed światem, Marinette tylko potwierdzała prawdziwość domysłów Jaggeda Stone’a.
Kilkudniowa nieobecność Marinette w szkole zaczęła martwić nie tylko Alyę. Adrien też chodził jak struty, choć oczywiście nie do końca wiedział, dlaczego. Pomysł Jaggeda Stone’a, że te zdjęcia oznaczają, że ktoś tu się kocha w znanym modelu, od początku wydał się Adrienowi śmieszny. Przecież się przyjaźnili z Marinette! To niemożliwe, żeby ona się w nim podkochiwała. Przecież by się domyślił!
- Akurat! – mruknął z przekąsem Plagg.
- Co masz na myśli?
- Że w tych sprawach jesteś akurat wyjątkowo ślepy.
- Chcesz… chcesz mi powiedzieć… że ona jest we mnie… zakochana?
- Niom. – przytaknął Plagg, wsuwając camemberta.
- Ale… Dlaczego?
- Sam się jej dziwię. – odezwał się Plagg z pełnym pyszczkiem.
- Plagg, to nie było miłe. – westchnął Adrien i lekko się zgarbił.
- Adrien, nie chciałem ci robić przykrości. – przeprosił od razu Plagg. – Wciąż zapominam, że jesteś wrażliwy na tym punkcie, mały.
- Daj już spokój. Mało mam problemów na głowie? Strasznie mi żal Marinette. Nie pojawia się w szkole prawie od tygodnia i nawet nie wpuściła do siebie Alyi! Ktoś musi jej powiedzieć, że przecież wszystko jest w porządku. Przecież… Przecież te zdjęcia na pewno mają jakieś racjonalne wytłumaczenie. To ten Jagged Stone coś pomieszał… Może pogadam z nią?
- Nie wpuściła Alyi, to ciebie nie wpuści tym bardziej.
- To co mam zrobić? – Adrien opadł z rezygnacją na łóżko i zamilkł na dobrą chwilę.
Plagg wyglądał tak, jakby miał na to gotową i oczywistą odpowiedź, ale czekał, aż dzieciak sam dojdzie do właściwych wniosków. Po chwili Adrien zerwał się z łóżka i oznajmił zdecydowanym głosem:
- Czarnego Kota wpuści. Już parę razy rozmawialiśmy ze sobą. Wydaje mi się, że może w tym wcieleniu mnie posłucha…
- I co jej powiesz?
- Jeszcze nie wiem… Ale ktoś musi jej powiedzieć, że wszystko jest w porządku. Żeby wróciła do szkoły.
- A co tobie tak zależy? – uśmiechnął się szeroko Plagg.
- Jest moją przyjaciółką. Wiesz przecież.
- Jakoś nie zauważyłem, żebyś o innych swoich przyjaciół aż tak się martwił.
- Żaden inny nie ma takich kłopotów. – uciął Adrien, ale rumieniec na jego twarzy nie mógł ujść uwadze kwami. – Plagg, wysuwaj pazury!

---
Następna część  ->  Troublemaker cz. 2

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej