Przełamać niemoc twórczą...

-
EDIT (10 października 2018): Warto czytać własne posty. Dzisiaj odkryłam, że zamieściłam niewłaściwy link do Wattpada. Już naprawiłam swój błąd...

 Jesienna huśtawka pogodowa nie sprzyja mojemu pisaniu. Już miesiąc temu utknęłam na opowiadaniu o pewnym szaliku, czy może apaszce. Nagromadzenie innych obowiązków zupełnie nie pomaga w przełamaniu blokady pisarskiej. Ukojenie znajduję w publikowaniu starych fanfików na nowych platformach. Widuje się mnie na Wattpadzie i na AO3. No i tradycyjnie – na Tumblrze.

Każde z wymienionych rządzi się swoimi prawami i wymaga ode mnie trochę wysiłku. A to poprawki edytorskie, a to zabawa z okładkami, a to tłumaczenie… Każda z tych platform to inna odsłona mojej twórczości – choć można by powiedzieć, że przecież treści się nie zmieniają… Bawię się trochę formą ich przedstawienia.
Wattpad to moje najświeższe odkrycie. I jak dotąd jedyne miejsce, w którym dzielę się obiema wersjami językowymi moich opowiadań. I nieustająco zdumiewa mnie ciepły odbiór wytworów mojej wyobraźni…

Jeśli ktoś z Was chciałby mnie tam odwiedzić, serdecznie zapraszam:
- Tumblr.com: http://Arolla-pine.tumblr.com
- AO3: http://archiveofourown.org/users/Arolla
- Wattpad: https://www.wattpad.com/user/Arolla_Pine

Nieustająco też zapraszam do polubienia mojej strony na FB: www.facebook.com/LenaKlimka/

Coraz bardziej wychodzę z mojego cienia, w którym już tak się zadomowiłam, że trochę to wychodzenie mnie kosztuje stresów i niepewności.

Trzymajcie za mnie kciuki! Muszę wydziergać ten szalik… A tymczasem zabiera mi to kolejny miesiąc życia. Zupełnie jak „Pocałunek prawdziwej miłości”, który pisałam dwa miesiące… Oby to była dobra wróżba na przyszłość i wyjdzie mi z tych mąk równie dobre opowiadanie… :-)

Dobrego tygodnia!
L.K.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Długo i szczęśliwie - cz. 5

-
Adrien uśmiechnął się szeroko do żony i rozpoczął swoją wersję historii: - Dawno, dawno temu była sobie prześliczna dziewczyna o imieniu Marinette. Miała najpiękniejsze na świecie fiołkowe oczy i uroczy uśmiech, od którego chłopcom mieszało się w głowach. – Marinette zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Musiała dawać przykład dzieciom. – Marinette była cichym bohaterem lokalnej szkolnej społeczności. Zupełnie bezinteresownie pomagała wszystkim kolegom w klasie, nawet jeśli kogoś nie lubiła. - Niech zgadnę, ciocia Chloe… - mruknął Hugo, a Marinette posłała Adrienowi spojrzenie, w którym rozbawienie mieszało się z przerażeniem. Intuicja ich najstarszego syna była mocno niepokojąca. - Hugo, nie przerywamy. - Przepraszam tato… - szepnął synek i przytulił się mocniej do mamy. - Pewnego dnia nad Paryżem zawisło niebezpieczeństwo. – wrócił do opowieści Adrien. – Człowiek o niezwykłych mocach zaczął zastraszać mieszkańców miasta, zsyłając na nich superzłoczyńców. Nazywał
Czytaj więcej