Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 22

Przez kolejne trzy dni Marinette czuła się trochę jak we śnie. Nie była jednak do końca pewna, czy jej się ten sen podobał… Doskwierał jej brak Adriena w zasięgu wzroku. Zaszył się w swoim pokoju i żadne z przyjaciół nie widziało go na oczy przez całe dnie. W Marinette rosło poczucie winy przy jednoczesnym braku pomysłu na to, co mogłaby zrobić, żeby wyciągnąć go z jego kryjówki.

Raz czy dwa razy podchwyciła zaniepokojone spojrzenie Alyi, ale przyjaciółka tylko raz spytała, czy czasami Marinette nie pokłóciła się o coś z Adrienem. Usłyszawszy gorące zaprzeczenie, Alya wycofała się i nie drążyła tematu. Ożywione szepty między nią a Nino świadczyły jednak o tym, że nadal martwiła się sytuacją, która zaistniała w ich mieszkaniu.

Wyrzuty sumienia i tęsknota za Adrienem spowodowały, że Marinette szybko zapomniała o irytacji, którą odczuwała zaraz po odkryciu tożsamości Czarnego Kota. Teraz bardziej zajmowały ją domysły, dlaczego Adrien szukał kontaktu z nią w swoim superbohaterskim wcieleniu, skoro miał ją na wyciągnięcie ręki jako cywil.

- Bo najpierw znalazł mnie jako Czarny Kot… - odpowiedziała sobie półgłosem, a Tikki wymownie przewróciła oczami za plecami swojej właścicielki.

Maglowały to już trzeci dzień z rzędu!

- Marinette, najwyższy czas przejść do działania! – powtórzyło kwami już nieco zniecierpliwionym tonem. – Bo znów przegapisz swój moment. Tak jak kilka lat temu.

- Sama nie wiem, co się ze mną dzieje. Byłam już przecież całkiem normalna. Czy to możliwe, że Adrien tak po prostu na mnie działa?

- Ogłupiająco?

- Miałam raczej na myśli onieśmielająco… - poprawiła cierpkim tonem Marinette.

- Jak zwał, tak zwał…

- Muszę z nim porozmawiać, ale przecież nie mogę iść tak po prostu do niego i mu powiedzieć, że wiem, że on to on. Choć z drugiej strony, sam się przecież wygadał, prawda? O ile to nie był sen, ale na dziewięćdziesiąt dziewięć procent jestem pewna, że to stało się naprawdę. No i ten kubek z kotem jest jego, a przecież tak bardzo pasuje do Czarnego Kota…

- Marinette… - westchnęła Tikki. – Znów nawijasz… Przestań to analizować na dziesiątą stronę i bierz się do roboty. Jakim cudem z Luką nie było tylu problemów?

- Bo Luka nie zostawił mi zbyt wiele czasu do namysłu. Po prostu inicjatywa była po jego stronie. Ja naprawdę nie musiałam nic robić…

- Czyli Adrien to ciapa?

- Tego nie powiedziałam! – oburzyła się dziewczyna. – Skąd ci to przyszło do głowy?!

- Wysnułam ten wniosek z porównania…

- Nie to porównywałam! Adrien raczej daje mi przestrzeń i możliwość podjęcia decyzji…

- Chyba sam nie wie, czym to grozi… - skomentowała Tikki, na co jej właścicielka zgromiła ją wzrokiem.

- A ja właśnie tak wolę! – zaperzyła się Marinette. – Przynajmniej mam coś do powiedzenia! A nie tak, że tylko płynę z prądem, gdzie mnie zaniesie… Sama widziałaś, na jakim meandrze wysadził mnie Luka…

- Zaczynasz uciekać w metafory… - zauważyło kwami. – Na pewno czujesz się dobrze?

- Véronique miała rację. Nie ma sensu się szarpać. Ty też masz rację. Tak. Pogadam z nim jutro. Zostawię mu tę kartkę na parapecie. Jak tylko przeżyję jutrzejsze zajęcia z tym idiotą, Pierre’em. Nienawidzę piątków! W dodatku muszę jeszcze skończyć nowy projekt na te ćwiczenia. Prawie o tym zapomniałam! Ten projekt musi być perfekcyjny. Jeśli znów podrze moją pracę, to będę miała pogawędkę z Władcą Ciem…

- Nigdy sobie z tego nie żartuj, Marinette! – przestrzegła Tikki. – Wiesz, że nie możesz sprowokować akumy!

- Nie martw się. Nigdy na to nie pozwolę!

- To lepiej bierz się do roboty, bo północ za pasem…

Marinette kiwnęła głową i bez słowa siadła do biurka. Było już dobrze po drugiej w nocy, kiedy ledwo już widząc na oczy, wypiła ostatni łyk zimnej herbaty. Czas był już najwyższy, żeby położyć się spać, ale musiała wykończyć ten projekt, żeby nie sprowokować Pierra’a „de la idioty”. Czuła jednak, że bez zielonej herbaty się to nie uda. Przetarła powieki i wstała z cichym westchnieniem.

Nie zawracała sobie głowy zapalaniem światła w salonie. Na pamięć poszła prosto do aneksu kuchennego i dopiero tam stanęła jak wryta, z ulubionym kubkiem Adriena w dłoniach. Przy lodówce stał bowiem właściciel owego kubka we własnej osobie.

Zamurowało ich oboje, bo żadne z nich się nie spodziewało spotkać tego drugiego w środku nocy w kuchni.

- Już sobie idę… - mruknął Adrien, umykając wzrokiem.

Marinette natychmiast poczuła się winna. Musiała mu coś powiedzieć! On nie mógł się obwiniać o coś, czego nie zrobił! Nie mógł się zadręczać myślami, że ona go nie lubi! Bo wyglądał tak, jakby się tym właśnie zadręczał.

- Adrien? – zatrzymała go w połowie drogi do pokoju.

Odwrócił się i zerknął na nią niepewnie.

- Tak sobie myślałam… - zaczęła zakłopotana. – Właściwie to… chyba powinnam ci go oddać – powiedziała zupełnie nie to, co chciała. Wyciągnęła kubek przed siebie w jego stronę.

- Przecież podoba ci się – odparł, patrząc na nią z namysłem.

- Ale to twój ulubiony – szepnęła, spuszczając wzrok na kubek. Szkoda jej było go oddawać…

- Tym bardziej powinnaś go zatrzymać – powiedział Adrien, podchodząc do niej blisko. Objął swoimi dłońmi jej dłonie i przesunął kubek w jej stronę.

Spojrzała na niego zdumiona. Dzieliła ich tylko odległość jednego kubka i ich dłoni splecionych na nim. Właściwie, to gdyby stanęła na palcach, zetknęłyby się ich nosy… Czy on… Czy on chciał ją pocałować? I dlaczego nagle zapomniała jak się oddycha? „Oddychaj!” – powiedziała sobie.

- Dziękuję… - szepnęła, nie mogąc oderwać zafascynowanego wzroku od jego oczu.

- Proszę bardzo… - odszepnął z półuśmiechem.

Zaraz potem ją puścił i wycofał się do swojego pokoju. Ona zaś została na środku kuchni z czarnym kubkiem w dłoniach, a serce biło jej jak oszalałe.

---
Ciasno, że Kota nie wciśniesz – cz. 21  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Ciasno, że Kota nie wciśniesz – cz. 23

Czytaj opowiadanie od początku