Ta Noc - cz.13
(13) – Mniejsze zło
– Wyjaśnijcie to jeszcze raz, bo
ja się zgubiłam… – Alya potarła czoło, jakby próbowała zmusić swój mózg do przyswojenia
wieści przekazanych przez superbohaterów. Po pierwszych chwilach euforii
spowodowanej powrotem Biedronki i Czarnego Kota odezwał się w niej zdrowy
rozsądek. – Strażnik Miraculi został porwany przez Lilę Rossi, która zdążyła
też przejąć Miraculum Żółwia. Teraz zaś zorientowała się, że do zdobycia były
pozostałe Miracula, więc zagroziła spaleniem katedry Notre Dame, ale okazało
się, że blefowała?
– Tak w skrócie… – przyznała
Biedronka, wciąż z Miraculami Lisa i Węża w dłoniach.
– Bez obrazy, ale mnie się to
kupy nie trzyma… – oceniła Alya. – Znam Lilę. Ona nigdy by nie zrobiła czegoś
takiego!
– Już o tym mówiliśmy… –
westchnęła z irytacją superbohaterka. – Widzieliśmy się z Lilą, słyszeliśmy jej
pogróżki. Wiemy, że przejęła Miraculum Żółwia i zmusiła Wayzza do
posłuszeństwa. Świadek tego zdarzenia powiedział nam, że mówiła paskudne rzeczy
i Wayzz był przerażony.
– To tylko słowa… – skomentował
Nino. – Jest środek nocy, pojawiacie się znikąd i opowiadacie niestworzone
historie. Im dłużej was słucham, tym więcej mam wątpliwości. Alya ma rację. To
się kupy nie trzyma.
Biedronka spojrzała bezradnie na
Czarnego Kota. Stał w kącie z założonymi rękami i od niechcenia kopał w nogę
łóżka. Patrzył przy tym na przyjaciół spode łba, jakby analizował ich obiekcje.
– Tracimy cenny czas, Moja Pani –
mruknął wreszcie. Oderwał się od ściany i podszedł do Biedronki. – Musimy
poradzić sobie sami.
– Nie! – sprzeciwiła się jego
partnerka z rozpaczą. – To wszystko jest do wyjaśnienia!
– Nie bardzo mamy czas na
wyjaśnienia, kochanie… – szepnął i położył dłonie na jej ramionach.
– Kochanie?! – powtórzyła Alya i utkwiła
rozemocjonowany wzrok w superbohaterach. – Czyli to była prawda?!
– Zależy co masz na myśli, mówiąc
„to”… – mruknęła Biedronka, wciąż zła na przyjaciółkę za tę nagłą nieufność i
trzymanie się wersji o niewinnej Lili.
– Jesteście razem? Byliście razem
te trzy lata temu, jak odeszliście?!
– To naprawdę nie jest
odpowiednia pora na takie rozmowy… – Superbohaterka wymownie przewróciła oczami.
– Ale tak. Jesteśmy razem. Pogadamy o tym później, dobrze? Teraz musimy ratować
Mistrza Fu. Pomożecie nam, czy nie?
– N-naprawdę chciałabym wam pomóc…
– zawahała się Alya. – Nic o was nie wiemy. Nie mamy pojęcia, co was skłoniło
do powrotu. Gdzie byliście przez te trzy lata?! Jak się dowiedzieliście o
porwaniu Strażnika Miraculi, skoro was tu nie było? Strasznie dużo pytań bez
odpowiedzi i niewiadomych, żeby wam tak z marszu zaufać…
– Myślę, że na kilka pytań możemy
odpowiedzieć… – wtrącił Czarny Kot ugodowym tonem. Wiedział, że jeśli nie
rozwieją wątpliwości przyjaciół, to nic nie wyjdzie z proszenia ich o pomoc. –
Tylko takie naprawdę ważne, proszę. Nie mamy wiele czasu.
– No dobra. Dlaczego zniknęliście
bez słowa pożegnania? – zaczął Nino.
– Mistrz Fu odebrał nam Miracula,
jak tylko pokonaliśmy Władcę Ciem – wyjaśniła prostolinijnie Biedronka. – Nie
mieliśmy nawet okazji pożegnać się z naszymi kwami… – dodała i głos jej się
załamał.
– Można powiedzieć, że
dowiedzieliśmy się z prasy, jak brzmiała wersja oficjalna naszego odejścia… –
dodał Czarny Kot.
– I cały czas byliście w Paryżu?
– Alya zmrużyła podejrzliwie oczy.
– Prawie cały czas… Tak… –
przyznała Biedronka, biorąc pod uwagę wakacyjną nieobecność Adriena, kiedy
wyjechał z mamą do Szwajcarii.
– Tak po prostu zaczęliście wieść
normalne życie? – spytał z powątpiewaniem Nino. – Bez tych wszystkich bajerów,
supermocy i życia w blasku fleszy?
Biedronka nie wytrzymała i
wybuchnęła śmiechem – jakby tylko w ten sposób mogła dać upust narastającemu
napięciu i zdenerwowaniu. Jej przyjaciele zachowywali się tak, jakby
superbohaterowie nic innego nie robili, tylko chodzili po czerwonych dywanach i
pozowali na ściankach! Fakt, była to istotna część dawnego życia Adriena, ale w
jej przypadku bardziej znane i bliższe było życie całkowicie pozbawione sławy i
blichtru.
– Przez większość czasu jesteśmy
normalnymi ludźmi, wiecie… takimi, co mają swoje życie. Serio! – zaśmiał się
Czarny Kot, którego myśli pobiegły podobnym torem, jak u jego dziewczyny. – Co
jeszcze potrzebujecie wiedzieć, żeby nam zaufać?
– Jak wpadliście na trop Lili! –
rzuciła natychmiast Alya. – Skąd wiedzieliście, że to ona porwała Strażnika?
– Nie wiedzieliśmy, że to ona,
dopóki nie spotkaliśmy jej nad Sekwaną zaraz po tym, jak przejęła Miraculum
Żółwia. Wcześniej szukaliśmy naszych Miraculów…
– Jak to? – wykrzyknęli zgodnie
Alya i Nino.
– Chyba nie myśleliście, że Strażnik
nam wręczył Miracula pod jednym z paryskich mostów! – obruszyła się Biedronka.
– Mistrz Fu ukrył kolejne wskazówki po całym mieście, dachach, piwnicach… Nie
mam teraz czasu wam tego opowiadać. Lataliśmy jak wariaci po całym Paryżu!
Zajęło to trochę… I jak wreszcie mieliśmy przejąć Wayzza, okazało się, że się
spóźniliśmy o parę minut dosłownie!
– Skąd ten pośpiech?
– Od początku wiedzieliśmy, że
musimy się spieszyć. Choć najpierw zależało nam głównie na przeszkodzeniu
porywaczce w przejęciu Miraculum Żółwia. Dopiero potem… – Głos znów zawiódł
Biedronkę, jak tylko przypomniała sobie o konsekwencjach utraty Wayzza.
Alya wymieniła spojrzenia z Nino.
Zaskoczyło ją, że superbohaterka, którą pamiętali jako pewną siebie i
nieustraszoną, teraz tak emocjonalnie podchodziła do porażki. Tym bardziej, że
z ich perspektywy przejęcie Miraculum Żółwia nie było aż tak straszne, żeby z
tego powodu płakać… Wiadomo, trudniej pokonać przeciwnika, który ma supermoce,
niż takiego, który jest ich pozbawiony. Ale żeby płakać jak kot nad rozlanym
mlekiem, to już była lekka przesada w ich opinii.
– Jeśli Lila złamie Wayzza, dowie
się o naszych tożsamościach i dopadnie naszych bliskich… – wyjaśnił Czarny Kot,
głaszcząc uspokajająco ramiona swojej dziewczyny. – Was też może dopaść…
– A co ona ma do nas? – zdziwiła
się Alya.
– A co my mamy z wami wspólnego?
– spytał w tym samym czasie Nino.
Superbohaterowie wymienili spojrzenia.
Teraz albo nigdy… W ich głowach jednocześnie pojawiła się myśl, że tylko w ten
sposób przekonają swoich przyjaciół do zaufania im i dołączenia do ich walki z
Lilą. Biedronka nieznacznie skinęła głową.
Wzięli głęboki oddech. I
wyszeptali jednocześnie:
– Tikki, chowaj kropki…
– Plagg, chowaj pazury…
---
Ta Noc – cz.12
<- Poprzednia część |
Następna część -> Ta Noc – cz.14
Więc tak... Dziękuję za nowy rozdział (wciąż nie mogę uwierzyć, że mogłam go przeczytać! 🥳)
OdpowiedzUsuńCzytał się nad wyraz szybko i sprawnie (chociaż nie powiem, przez cały czas musiałam sobie przypominać, że takie odcinki jak m.in. Kameleon nie miały tu miejsca 😅)
Trochę uderzyła mnie absurdalność sytuacji, w jakiej znalazła się cała nasza czwórka. Od strony naszego OTP - zamiast spędzić romantyczny wieczór i wspólną noc jak planowali, muszą latać po całym Paryżu w poszukiwaniu swoich miraculów bo ich równolatka porwała starszego pana (Lila Rossi - postrach staruszków 😂 - mam nadzieję, że to się wyjaśni, jak do tego doszło 😉) Najgorsze jest to, że muszą zakłócić sen swoich przyjaciół bo nie znają NIKOGO INNEGO komu mogliby zaufać i powierzyć im ważne zadanie bez tłumaczenia wszystkiego od podstaw.
Ze strony naszego pobocznego shipa - Dwójka superbohaterów, których nie widziałaś od kilku lat wbija się do ciebie do sypialni w środku nocy. Opowiada Ci niezwykłą historyjkę o Twojej popularnej koleżanki z klasy która ponoć zeszła na ścieżkę zła (przypomnienie, że połowa czasu antenowego Lili nie miała tu miejsca). Bez zbędnych szczegółów prosi Cię i Twojego chłopaka o pomoc. Co robić w takiej sytuacji? 🤔🤭😅
Trochę mnie wkurzyło, że Alya i Nino nie chcieli uwierzyć na słowo dwójce superbohaterów. Wiem, że z ich perspektywy Lila nigdy nie była zła - zaś z naszej to małe zło wcielone. Nie zmienia to jednak faktu, że nie byli chyba na tyle blisko ze sobą, by ich wrażenie sprzed lat było ważniejsze niż aktualne raporty ludzi, który regularnie ratowali ich miasto? 🤔
No i cliffhanger przy ujawnieniu tożsamości...😯 To powinno być nielegalne 😋 Teraz cały czas będę myślała nad rozwojem wydarzeń, aż w końcu przeczytam o tym w następnym rozdziale 😅
Tak dużo pytań i dylematów, a tak mało czasu 😆 Jeszcze raz dziękuję za rozdział 😘 Z niecierpliwością czekam na dalszy rozwój wydarzeń 😊
Haha! Twój komentarz jest chyba dłuższy od rozdziału! 😆
UsuńZależało mi na tym, żeby pokazać trochę nieufności ze strony Alyi i Nino, do których znienacka "wbijają" (świetnie to ujęłaś!) superbohaterowie po trzyletniej nieobecności. Miałam wręcz pokusę, żeby jeszcze podkręcić tę nieufność, że to superbohaterowie są podejrzani... Ale stwierdziłam, że bez przegięć, bo i tak wystarczająco mi się oberwie za cliffhanger... 😂
Teraz trzymaj kciuki, żeby następny rozdział był w najbliższą sobotę, a nie np. za kolejne cztery miesiące... (żartuję! Zaraz siadam do pisania!)
Piszę dużo, by nie pominąć żadnego nurtującego mnie szczegółu 😋 Uważam, że jako autorka masz prawo "usłyszeć" pełną wersję odbioru Twojego opowiadania przez czytelników więc wprowadzam Cię w meandry mojego myślenia 😂
UsuńTak po namyśle zrozumiałam, że gdyby skrócić tą akcję do scenki typu *pojawiają się superbohaterowie* "Alya potrzebujemy Twojej pomocy! O, Nino, ty też się przydasz! Pakujcie się! Szczegóły dogadamy skacząc po dachach całego Paryża!" *Alya i Nino stają z łóżka, ubierają się w ekspresowym tempie* "Jesteśmy gotowi Biedronko i Czarny Kocie!" *🌈 Dream Team reactivation 🌈* ... Byłoby to nierealne i niesatysfakcjonujące. Przynajmniej nie po takim czasie od ostatniej akcji superbohaterów... Dobrze, że oboje zachowują chociaż odrobinę zdrowego rozsądku i pytają o chociaż minimum szczegółów w tej sytuacji 😅
Czyli zakończenie rozdziału w tym miejscu było planowane? 😱
Trzymam kciuki już od przeczytania tego rozdziału 😉 Pamiętaj jednak, że bardziej zależy Nam (fanom) na zdrowiu fizycznym i psychicznym Autorki, więc jeśli zajmie Ci to więcej czasu, to Ci wybaczę... Prawdopodobnie... Jeśli będziesz miała dobry powód 😋