Ta Noc - cz.12

(12) – Wybrańcy

Nie znaleźli źródła pożaru. Lila najwyraźniej znów kłamała – w końcu była w tym mistrzynią! Czuli narastającą frustrację, że dali się nabrać na ten blef i przez to stracili kolejną okazję do złapania przeciwniczki lub śledzenia jej, co by ułatwiło odnalezienie Mistrza Fu. Tymczasem znów tkwili w punkcie wyjścia, nie mając pojęcia, gdzie szukać porwanego Strażnika Miraculów.

Przynajmniej mieli Szkatułę.

Nie umieli z niej co prawda skorzystać, ale udało im się wypełnić misję wyznaczoną przez Mistrza Fu, a to dawało im satysfakcję. I zostawiało z nie lada kłopotem.

– Wayzz powiedział, że mamy kierować się pierwszym kręgiem… – przypomniała sobie Marinette, kiedy siedzieli w pokoju Adriena i próbowali się zdecydować, które Miracula powinni wybrać do wspólnej walki.

– Miały mieć najwięcej mocy… – wtrącił chłopak niepewnym tonem, kartkując grymuar.

– I jeszcze trzeba wybrać kogoś, kto dołączy do nas w walce…

– Na pewno nie moja mama. Wciąż ma traumę po Miraculum Pawia.

– Komu jeszcze ufamy na tyle, żeby powierzyć mu Miraculum? – zastanawiała się dziewczyna. – Tylko Alya i Nino przychodzą mi do głowy. Przez te wszystkie lata nigdy nas nie zawiedli.

– Chcesz ich teraz szukać po nocy?! – spytał zszokowany.

– To akurat będzie banalnie proste, bo na pewno są gdzieś razem. Zdaje się, że Alya mi wspominała, że umówili się u niej.

– A co jeśli… No wiesz… – urwał Adrien zakłopotany. – Wolałbym ich nie przyłapać… no wiesz… – nie potrafił się przemóc, żeby nazwać rzeczy po imieniu. Nie w odniesieniu do ich najbliższych przyjaciół!

– Miejmy nadzieję, że już smacznie śpią. I że mnie Alya nie zdzieli w głowę, jak ją obudzę. W ramach odruchów obronnych…

– No dobra. Załóżmy, że poprosimy właśnie ich. A które miracula według ciebie nadałyby się najlepiej?

Marinette pochyliła się nad grymuarem. Mgliście pamiętała parę informacji o właściwościach Miraculum Lisa, które dawało moc iluzji. Czuła, że teraz byłoby to właściwe Miraculum do ostatecznego starcia z dawną Lisicą, szczególnie że wiązało się też z kłamstwem Lili sprzed lat o posiadaniu tego Miraculum przez jej rodzinę.

W pierwszym kręgu znajdowały się jeszcze Miraculum Pszczoły, Motyla i Pawia. Jednak tych dwóch ostatnich bali się oboje – pamięć o przeszłości była zbyt świeża i nie umieli sobie wyobrazić, jak ktokolwiek miałby użyć akum czy amoków do czynienia dobra.

– Nie sądzę, żebyśmy mieli pożytek z Pszczoły w starciu z Lilą… – mruknęła Marinette. – Prędzej coś, co by nam pozwoliło na dezorientację. Albo zatrzymanie czasu…

– Pszczoła może ją użądlić i dzięki temu moglibyśmy ją unieruchomić!

– Ona jest nieprzewidywalna! I ma Tarczę Żółwia! Nie trafimy jej żądłem…

– Czekaj, czekaj… na którejś stronie coś chyba widziałem o czasie… – przerwał jej Adrien i przejął księgę z rąk dziewczyny. – Zaraz… Gdzie to było…? O! Tutaj! Patrz! Miraculum Węża. Daje moc Drugiej Szansy. Można się cofnąć o parę minut.

– To by się mogło przydać! – ucieszyła się Marinette. – Jeśli Lila znów z czymś wyskoczy, cofniemy się w czasie i spróbujemy raz jeszcze!

– No to teraz pozostaje obudzić naszych przyjaciół… – Westchnął Adrien bez entuzjazmu. – W drogę, Kropeczko! Plagg?

– No nie… A nie moglibyśmy poczekać do rana? – jęknęło czarne kwami.

– Jeśli poczekamy jeszcze trochę, to jutro może nie nadejść nigdy!

– Ależ ty, chłopaku, dramatyzujesz! – stwierdził kwaśno Plagg i na wszelki wypadek wrzucił do pyszczka dodatkową porcję sera. – Ciekawe, czy kiedyś ci to minie, czy jestem skazany wysłuchiwać tego twojego czarnowidztwa już do końca moich dni…

– Narzekaj sobie, narzekaj… – odciął się Adrien. – Ale jeśli nie chcesz trafić w łapy Lili Rossi, to radzę ci kończyć posiłek i brać się do roboty!

– Znów ten szantaż… – mruknął pod nosem mały kocurek. – Ktoś cię podmienił, czy co?

Marinette przysłuchiwała się tej wymianie zdań z lekkim uśmiechem. Relacja jej chłopaka ze swoim kwami była tak urocza, że miała ochotę wycałować ich obu. Dopiero teraz w pełni zrozumiała, jak bliski Adrienowi był Plagg i jak bolesna musiała być jego strata. Nie wytrzymała i podeszła szybko do chłopaka.

– No nie… – jęknął Plagg na widok całującej się pary. – Znów się będziecie migdalić?! To ja już jestem gotowy do akcji! Halo?! Ktoś mnie wezwie? No, przestańcie już!

Marinette roześmiała się i przerwała pocałunek. Adrien do niej mrugnął porozumiewawczo i szepnął:

– O wiele ciekawsza forma perswazji… Będę pamiętał następnym razem, czym skłonić kwami do współpracy… Plagg, wysuwaj pazury!

– O dziękuję ci, Losie… – westchnął czarny kocurek, lecąc do pierścienia.

– Tikki, kropkuj! – wypowiedziała swoje zaklęcie przemiany Marinette.

Znów wyskoczyli w ciemną noc, bez wahania kierując się w stronę domu Alyi Cesaire, ich najbliższej przyjaciółce. Wylądowali cicho na balkonie i zerknęli niepewnie przez okno. Zgodnie z przypuszczeniami, Alya nie spała sama – z tyłu do jej pleców przytulał się Nino. Zarówno Biedronka, jak i jej partner poczuli się nieswojo, jakby naruszali niewidzialną granicę prywatności swoich przyjaciół. Czas jednak naglił. Skoro podjęli decyzję o poproszeniu o pomoc właśnie tych dwoje, nie mogli się teraz wycofać.

– Zostań tutaj… – poleciła Czarnemu Kotu Biedronka, a sama cicho weszła do pokoju.

Podeszła ostrożnie do łóżka i przyklęknęła. Bała się, że przestraszy przyjaciółkę, jeśli obudzi ją jakimś gwałtownym ruchem. Dlatego też wolała to zrobić na tyle delikatnie, na ile to było możliwe.

– Alya… – szepnęła, dotykając lekko jej dłoni.

Przyjaciółka wzdrygnęła się nieco i otworzyła zaspane oko. Na widok superbohaterki w swoim pokoju uśmiechnęła się, jakby to był jeden z jej snów.

– Alya… – powtórzyła Biedronka. – Jestem tu naprawdę. I to nie jest sen. Obudź się, proszę!

– To nie sen? – spytała niewyraźnie dziewczyna. – Czekaj, czekaj… – Oprzytomniała natychmiast. – Przecież odeszliście trzy lata temu!

– Wróciliśmy dzisiaj. I jesteśmy w wielkiej potrzebie. Pomożesz nam?

– O rany! No jasne! O co chodzi?! – Alya rozbudziła się na dobre i usiadła na łóżku.

– Potrzebujemy ciebie i Nino. Obudź go, proszę. My poczekamy na zewnątrz.

– Jasne, jasne… – mruknęła gorączkowo dziewczyna, poprawiając zwichrzoną fryzurę. – Daj nam chwilkę…

Biedronka dyskretnie wycofała się na balkon. Odwrócili się z Czarnym Kotem, udając zainteresowanie widokiem na miasto i tym samym dać jak najwięcej prywatności swoim przyjaciołom.

Tymczasem Alya odwróciła się w stronę Nino i dotknęła jego ramienia. Mruknął coś niezrozumiale i objął ją mocniej przez sen.

– Głuptasie, obudź się! – zaśmiała się.

– Daj pospać, Al… – wymruczał.

– Oooobudź się… – szepnęła i pocałowała go.

Nino otworzył wreszcie oczy i już miał oddać pocałunek swojej dziewczynie, kiedy zauważył zarys dwóch postaci na balkonie. Przyciągnął Alyę do siebie i powiedział cicho:

– Ktoś jest na zewnątrz! Zostań tutaj, a ja sprawdzę…

– W porządku – uspokoiła go dziewczyna. – To Biedronka i Czarny Kot.

– Biedronka i Czarny Kot? – powtórzył Nino. – Co oni tu robią? Przecież odeszli trzy lata temu.

– Dziś wrócili… I potrzebują naszej pomocy.

– Dlaczego akurat naszej?

– Tego nie wiem, ale zaraz się dowiem. No, wstawaj, słodziaku! – cmoknęła go szybko i zerwała się z łóżka. – Idę po nich…

– Już wstaję, już wstaję… – wymamrotał chłopak.

Wygramolił się z łóżka, po czym zorientował się, że jest tylko w bokserach, więc czym prędzej sięgnął po spodnie. W tym momencie do pokoju weszła pozostała trójka i do superbohaterów dotarła nagle cała niestosowność tej sceny. Lekko zażenowana Biedronka odwróciła wzrok od ubierającego się Nino prosto na Alyę, która próbowała naciągnąć na uda stanowczo za krótki podkoszulek.

– Śpisz w jego T-shircie?! – wyrwało się Biedronce.

– Hmm… – mruknął z rozbawieniem Czarny Kot, na co jego partnerka tylko przewróciła oczami.

– Nie teraz, Kocie… – mruknęła. – Najpierw Lila…

– Lila? – zdziwił się Nino. – Lila Rossi?

– Dokładnie ta sama. Musimy ją pokonać i nie uda nam się to bez waszej pomocy.

– Upadliście na głowę? – zaśmiała się Alya. – Czym wam zagraża zwyczajna dziewczyna?

– Nie taka znów zwyczajna… – odparł półgłosem Czarny Kot.

– Porwała Strażnika Miraculów i chce przejąć wszystkie pozostałe Miracula – wyjaśniła niecierpliwie Biedronka. – Już jej się udało jedno zdobyć.

– Trudno w to uwierzyć… W szkole to była bardzo sympatyczna i lubiana osoba. Nie wiem, czy wiecie, że chodziła do tej samej klasy, co ja i Nino… – wyjaśniła Alya, a superbohaterowie tylko wymienili szybkie spojrzenia. – Krótko co prawda, bo wyjechała z rodzicami do innego kraju. Nie wiedziałam, że wróciła do Paryża. Naprawdę myślicie, że zrobiłaby coś takiego jak porwanie Strażnika Miraculów?

Biedronka stłumiła westchnienie pełne irytacji. Alya była jej najlepszą przyjaciółką i dociekliwą dziennikarką. Ale kompletnie nie potrafiła dostrzec prawdziwej natury Lili Rossi. Stwierdziła jednak, że próby przekonywania jej teraz było jak walka z wiatrakami. Ważniejsze było odnalezienie Mistrza Fu i uratowanie go z łap Lisicy.

– Nie musimy niczego się domyślać. Widzieliśmy się z Lilą. Nawet dwa razy. Za pierwszym razem jak przejęła podstępem Miraculum Żółwia, a za drugim, jak próbowała podpalić katedrę Notre-Dame.

– Nie! – wyrwało się zarówno Alyi jak i Nino.

– Chciałabym móc zaprzeczyć… – kontynuowała Biedronka. – Teraz nie mamy innego wyjścia jak namierzyć jej kryjówkę, odbić Mistrza i odzyskać Miraculum Żółwia.

– Ale co my możemy? – spytał Nino.

– Mam dwa Miracula. Dla was. I proszę was o pomoc.

– O wow! – Alya zapaliła się do pomysłu przeistoczenia się w superbohaterkę. – Jakie będziemy mieć supermoce?!

– Miraculum Lisa, daje moc iluzji.

– To tak jak miała Lila trzy lata temu, prawda? Jak była Lisicą…

– Tyle że ona miała te supermoce nadane przez akumę, a nie przez Miraculum… – mruknęła niechętnie Biedronka. – Drugim jest Miraculum Węża. Daje moc Drugiej Szansy. Będziemy jej potrzebować, bo Lila jest bardzo przebiegła. Dwa razy się z nią mierzyliśmy i za każdym razem nam się wymykała. Nie możemy pozwolić sobie na trzecią porażkę…

To mówiąc, sięgnęła po wisiorek z kitą lisa oraz bransoletkę w kształcie węża. Nadeszła pora, żeby opracować plan walki z porywaczką Mistrza Fu. Na szali była wolność Strażnika Miraculów i Wayzza oraz tożsamość Biedronki i Czarnego Kota…

---

Ta Noc – cz.11  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Ta Noc – cz.13

Czytaj opowiadanie od początku