Miraculum FanFiction: Luka - cz. 2

Adrien zamknął się w swoim pokoju zaraz po powrocie do domu. Natalia nie zawracała mu głowy, bo oficjalnie poszedł odrabiać lekcje.

- No, wyrzuć to z siebie! – mruknął Plagg, rzucając się przy okazji na kawałek camemberta. Temu to chyba nic nie zepsuje apetytu.

- Co mam wyrzucić z siebie? – Adrien udawał, że nie wie, o co chodzi.

- Stary, mnie nie oszukasz. Kwami wyczuwają emocje jak najlepsze radary. I ciesz się, że tłumimy ich wyczuwanie przez Władcę Ciem. Bo byłbyś dzisiaj dla niego śmiesznie łatwym celem.

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Jasne… O Marinette. Nie udawaj.

- Nie rozumiem, co się dzisiaj stało. – wykrztusił wreszcie Adrien. – Powinienem się przecież cieszyć, no nie?

- Czemu miałbyś się cieszyć? – zdziwił się Plagg.

- No, jak się z kimś przyjaźnisz, to chcesz dla niego wszystkiego co najlepsze.

- No, raczej… - mruknął Plagg, sięgając po kolejny kawałek sera. – I…?

- No to dlaczego ja się nie cieszę, że ten, jak mu tam…

- Luka, Adrien. – uśmiechnął się z przekąsem Plagg. – Dobrze wiesz…

- Yghr… - zgrzytnął zębami Adrien, a jego kwami wyszczerzył się w uśmiechu. – Luka…

- Moim skromnym, a raczej nieskromnym zdaniem wynika to z tego, że uważasz, że co innego byłoby dla niej najlepsze.

- Co masz na myśli?

- Och, ale z ciebie osioł. – mruknął z irytacją Plagg. – Naprawdę się nie domyślasz? Jak tego nie powiesz na głos... Jak tego nie nazwiesz wreszcie po imieniu, to… udławię się następnym kęsem camemberta. Tak. Popełnię harakiri!

- Harakiri chyba się popełnia samurajskim mieczem…  - parsknął Adrien.

- Nie zmieniaj tematu. – nie dał się Plagg. – Wyartykułuj to.

- Co?

- Ja czekam. – Plagg trzymał wyczekująco kawałek sera i rozdziawił pyszczek.

- O rany… Ja nie wiem, Plagg. Chcesz mi powiedzieć, że jestem zazdrosny? – wyrzucił z irytacją to, co mu najbardziej nie dawało spokoju. Ser w dalszym ciągu znajdował się w strefie oczekiwania. – Eee… Że uważam, że to ja powinienem odprowadzać Marinette do domu? – Plagg wciąż czekał. – Eee… Że myślę, że to ja jestem dla niej odpowiednim chłopakiem?

- A nie myślisz tak? – odpowiedział pytaniem Plagg, wrzucając do pyszczka kawałek sera, rezygnując tym samym z popełnienia harakiri.

- Przecież to Marinette. Zapomniałeś, że to w Biedronce jestem zakochany?

- Przypomnij mi, proszę. Czemu jesteś zakochany w Biedronce?

- Och, ona jest taka nadzwyczajna!

- Serio? To powiedz mi, co takiego ma Biedronka, czego nie ma Marinette? – zapytał Plagg z pełnym pyszczkiem.

Adrien spojrzał na kwami osłupiały. Hmmm… Dobre pytanie. Co ma Biedronka, czego nie ma Marinette?

- Widzę, że zaczynasz myśleć. – uśmiechnął się przebiegle Plagg. – To od razu zrób sobie też listę tego, co ma Marinette, a czego nie ma Biedronka. Powinna być dłuższa… - zadowolony z siebie sięgnął po kolejny kawałek sera.

- Nie jedz tyle, bo się pochorujesz… - mruknął Adrien.

- Nic się nie martw, mały. Jestem przyzwyczajony do poczucia szczęścia płynącego prosto z mojego wypełnionego camembertem żołądka.

- No dobra, mam coś. – powiedział Adrien po chwili zastanowienia. – Biedronka jest odważna i przebojowa. A Marinette…

- Taa? Kombinuj, mały… Bo ja osobiście mogę ci wymienić co najmniej dziesięć sytuacji, w których Marinette wykazała się ogromną odwagą. No i jak trzeba to potrafi być przebojowa. Przypomnij sobie wybory na przewodniczącą klasy. Albo jak zawsze stara się pogodzić wszystkich przyjaciół. Albo jak często zapomina o sobie, żeby ktoś inny mógł się wykazać. Przypomnij sobie, ile razy była dla ciebie wsparciem.

- Bo jest moją przyjaciółką. – odpowiedział Adrien.

- No, zgoda. Ale nie mów mi, że ona czegoś nie ma tylko dlatego, że tego nie widzisz. – Plagg sprawiał wrażenie znudzonego tłumaczeniem spraw oczywistych.

- Muszę z nią pogadać. Jako Czarny Kot.

- To nie jest dobry pomysł.

- Muszę się dowiedzieć, co ona myśli o tym Nowym. Adrienowi tego nie powie, ale może powie Czarnemu Kotu.

- Adrien, to głupi pomysł. – powtórzył Plagg bardziej dosadnie.

- Umrę od tych domysłów.

- Nie uniesiesz ciężaru konsekwencji. – mruknął Plagg.

- Co? – zdziwił się Adrien, zastygając w geście do przemiany. – Co masz na myśli?

- Powiedziałem ci, że my, kwami, wyczuwamy emocje. I mówię ci, że nie poradzisz sobie z prawdą.

- Czy ty coś wiesz?

- Nie mogę ci powiedzieć. Nie mogę zawieść czyjegoś zaufania.

- Plagg.

- Nie. Są rzeczy, do których musisz dojrzeć. A moim zdaniem jeszcze nie dojrzałeś. Chyba że się mylę i się zdziwię.
- Dość. Wysuwaj pazury!

---
Luka cz. 1  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 3