Miraculum FanFiction: Luka - cz. 21

-
Po obfitującym w wydarzenia poniedziałku nastał równie intensywny wtorek. Zaraz po przebudzeniu Marinette stwierdziła, że po tak wyczerpujących czterech dniach przydałby się spokojniejszy dzień. Późniejsze wydarzenia wyraźnie wskazywały, że limit szczęścia został jednak wyczerpany. Widocznie wszystkie zapasy zostały zużyte na szczęśliwe zakończenie jej historii miłosnej. Po happy endzie zaczęło się życie. I to trudne życie superbohaterki.
Przeciągnęła się rozmarzona. Wczoraj udało się spędzić z Adrienem większość popołudnia, zanim Natalia porwała go na jakąś wieczorną sesję zdjęciową. Choć rozsądek podpowiadał, że powinni w tym czasie robić to, co obiecali Natalii i rodzicom Marinette, czyli odrabiać lekcje, nieco trudniej im było zapanować nad emocjami tłumionymi przez cały dzień w szkole. No i trzeba było jakoś odreagować stresującą rozmowę z Gabrielem Agrestem.
- Aaach… - westchnęła Marinette, rumieniąc się pod wpływem własnych wspomnień.
- Marinette, radziłabym się pospieszyć… - wtrąciła się Tikki. – Bo inaczej to ciebie rodzice zamkną w złotej klatce. Pamiętasz, że już kiedyś dali ci szlaban za nieobecności na lekcjach? Pomyśl, co będzie, jak się dowiedzą, że chodzenie z Adrienem ci szkodzi na obecność w szkole i odrobione lekcje.
- Oj, Tikki! – westchnęła Marinette. – Przecież ostatecznie odrobiliśmy te zadania wczoraj.
- Nooo… Nie do końca się zgodzę, że przyłożyliście się do nauki. – Tikki była nieprzejednana.
- Obiecuję się poprawić. Och, oby dzisiaj w szkole wszyscy już zachowywali się normalnie. Nie chciałabym siedzieć znów cały dzień na świeczniku jak jakaś atrakcja w zoo.
- Ja bym się bardziej martwiła Władcą Ciem. Wczoraj wam odpuścił, ale mam złe przeczucia, Marinette…
- Wypluj te słowa, Tikki! – Marinette momentalnie poderwało z łóżka.
W ciągu kilku minut przygotowała się do wyjścia. Jeszcze tylko szybkie śniadanie i mogła biec do szkoły. Czuła się, jakby leciała na różowej chmurce. Zaraz zobaczy się z Adrienem…
A jednak pierwszą osobą, na którą się natknęła, był… Luka. Niemal wpadła na niego w drzwiach szkoły. Stał w okularach przeciwsłonecznych, nonszalancko oparty o framugę, i uśmiechał się do niej szeroko.
- Cześć, ślicznotko! – przywitał się z nią, zdejmując okulary przeciwsłoneczne, które następnie wetknął sobie we włosy.
- Och, Luka… Cześć… - odpowiedziała zakłopotana.
- Jak ci minął wczorajszy dzień beze mnie? Tęskniłaś? – błysnął uśmiechem, a ona ledwo powstrzymała się od parsknięcia. To nie byłoby zbyt miłe. Ale nie mogła się zapanować nad porównaniem Luki do Czarnego Kota. Podobny tekst w wykonaniu Czarnego Kota wywołałby u niej teraz tylko czuły uśmiech.
- Wczorajszy dzień upłynął mi nad wyraz dobrze. – wykrztusiła wreszcie.
- O, naprawdę? – zdziwił się.
- Tak, to był bardzo ciekawy dzień. Dużo się działo.
- Słyszałem plotki, że podrywał cię ten znany model, Adrien Agreste. – powiedział kwaśno.
- Och, no wiesz… - zaśmiała się nerwowo.
- W każdej plotce tkwi ziarno prawdy. – usłyszała nagle tuż za sobą głos Adriena, a zaraz potem poczuła jego rękę obejmującą ją w pasie. – A w tej akurat jest jej cała fura. – uśmiechnął się szeroko.
- Ach, to ty… - zgrzytnął zębami Luka.
- Cześć, Marinette. – przywitał się poufale Adrien, całując ją w policzek. – Idziemy?
Dziewczyna nic nie odpowiedziała, żegnając Lukę przepraszającym uśmiechem. Odczekała moment, aż odeszli wystarczająco daleko od chłopaka i zapytała Adriena z wyrzutem:
- Co do było, do licha? Oznaczałeś terytorium, czy co?
- Słucham? – zdziwił się Adrien.
- Po co była ta demonstracja? – zapytała, mrużąc oczy.
- Jaka… demonstracja?
- Och, no nie udawaj. Musiałeś mu pokazać, że jestem twoja, prawda?
- Niom. – uśmiechnął się szeroko, a z niej uleciała cała złość na niego. Niedobrze, że miał w sobie tyle uroku.
- Ech, wy chłopcy… - westchnęła z rezygnacją. – Dobrze, że się o mnie jeszcze nie pobiliście.
- Broniłbym twojego honoru do utraty tchu! – zażartował w swoim kocim stylu, a ona roześmiała się.
- Jesteś nieznośny. – skomentowała, obrzucając go groźnym spojrzeniem. – Ale nie ujdzie ci to na sucho. Ja wymyślę odpowiednią karę… Tylko daj mi pomyśleć.
Adrien nic sobie z tego nie zrobił. Pocałował ją i to na oczach całej szkoły! A potem zaprowadził do klasy. Zostawili za sobą rozczarowanego Lukę, w którym buzowała coraz większa złość. Idealna pożywka dla akumy…

---
Luka cz. 20  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 22

Czytaj opowiadanie "Luka" od początku


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej