Miraculum FanFiction: Luka - cz. 22

-
Lekcja literatury rozkręcała się na dobre. Marinette wyśmienicie się bawiła przy omawianiu „Śpiącej królewny” Charlesa Perraulta, bo nasunęło jej się skojarzenie z Adrienem przez lata zamkniętym w niedostępnym dla innych domu. Otoczonym co prawda nie gęstymi krzewami, lecz wysokim murem i mnóstwem kamer monitoringu. Z trudem zachowywała powagę, aż Adrien musiał ją przywołać do porządku lekkim trąceniem w łokieć.
- Przepraszam… - szepnęła, ale od tłumionego śmiechu już prawie poleciały jej łzy.
- Skup się.
- Ale to bajka o tobie, nie widzisz?
- MARINETTE! – zawołała z przyganą pani Bustier. – Możesz podzielić się z nami swoimi przemyśleniami?
- Przepraszam… - mruknęła.
- Ja czekam! – nie ustępowała nauczycielka.
- Chodzi mi o to, że tytułowa królewna była trochę niezdarna. – wymyśliła na poczekaniu Marinette. Adrien sam musiał się teraz powstrzymywać od śmiechu.
- Zupełnie, jak ty, Marinette Gapa-Cheng. – wysyczała z pierwszej ławki Chloe.
- Chloe! – upomniała ją nauczycielka.
- Ale w sumie to zrozumiałe, że nie umiała tkać. W końcu była królewną, to nie musiała posiadać takich umiejętności. – kontynuowała Marinette zakłopotana komentarzem Chloe.
- Tobie do królewny na tyle daleko, że musisz się parać rękodziełem. – skomentowała znów złośliwie Chloe.
- Ale z niej krowa. – szepnęła Alya do Nino.
- Chloe! Bo zaraz cię wyślę do dyrektora! – wystosowała ultimatum nauczycielka, a Marinette pomyślała, że każdy inny uczeń już by tam leciał z wpisaną naganą. Sądząc po minach pozostałych uczniów, większość koleżanek i kolegów podzielała jej zdanie.
Nagle drzwi do klasy otworzyły się z hukiem i do środka wpadł dziwny człowiek. Miał na sobie nietypowe ubranie, jakby żywcem wyjęte z kart opowieści o… Śpiącej Królewnie! Otaczała go jakaś dziwna poświata. Adrien i Marinette na pierwszy rzut oka rozpoznali kolejną ofiarę akumy. Spojrzeli na siebie w panice. Nie ustalili wczoraj żadnego konstruktywnego scenariusza na wypadek takiej sytuacji. Jak mają teraz wybiec oboje, skoro każdy ich ruch jest obserwowany przez wszystkich kolegów w szkole?
- Serdecznie witam wszystkie piękne panie! – przywitał się dziwak. – Jestem Książę-z-Bajki.
- Nie, no! Poważnie? – wrzasnęła z irytacją Chloe, przewracając oczami. Tym samym zwróciła na siebie uwagę super-złoczyńcy.
- Och, moja piękna! – zwrócił się do niej Książę-z-Bajki i czymś jej dmuchnął w twarz. – Zapewniam cię, że gdyby moje serce nie było już zajęte, byłabyś moją Księżniczką!
- Och, Książę-z-Bajki… - westchnęła Chloe, patrząc na Księcia rozmarzonym wzrokiem.
- Musimy wiać… - szepnął Adrien.
- Tu jesteś, moja Księżniczko! – wrzasnął Książę, odwracając się gwałtownie w stronę Marinette. – Pozwól, że pokonam tego błazna, który ci się narzuca. I będziemy razem na zawsze!
- Musicie się ukryć! – wtrąciła się Alya. – I to migiem!
- Walcz, psie! – wrzasnął Książę-z-Bajki, sięgając po swój miecz.
Ale zanim udało mu się wyjąć broń z pochwy, Adrien porwał za rękę Marinette i w pełnym biegu opuścił klasę. Książę-z-Bajki trochę się zaplątał w swojej roli. Tak zaskoczyła go ucieczka jego ukochanej i jej adoratora, że zastygnął w geście wyciągania miecza. Alya nawet nie ukrywała dzikiej uciechy z jego lekko otumanionej miny i wszystko nagrywała swoim smartfonem. Moment zaskoczenia wykorzystała także Chloe, która oczarowana tajemnym proszkiem uwiesiła się na Księciu-z-Bajki, błagając o chociaż jeden pocałunek. Alya miała minę, jakby niebo się nad nią otworzyło. Już nic więcej nie chciała od życia. Reszta koleżanek i kolegów także przyglądała się temu spektaklowi z ogromną uciechą.

---
Luka cz. 21  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 23

Czytaj opowiadanie "Luka" od początku


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej