Miraculum FanFiction: Luka - cz. 23

-
W chwilę później przez okno wpadła do klasy Biedronka.
- Ładnie to tak zawracać w głowach dziewczętom? – zapytała zaczepnie, patrząc na uwieszoną na Księciu Chloe.
- No właśnie, gdzie twój honor, arystokrato od siedmiu boleści? – włączył się Czarny Kot, który pojawił się w drzwiach. – Powinieneś wiedzieć, że jeśli oczarowałeś jakąś dziewczynę, to staje się damą twojego serca już na zawsze.
- Och tak, tak! – pokiwała głową Chloe z ogromnym entuzjazmem. – Na zawsze!
- Dzisiaj, ślicznotko interesują mnie tylko dwa serca. Zajmę się nimi odpowiednio. Jedno przebiję strzałą Amora, a drugie stalowym ostrzem mojego miecza. Żadne z nich nie należy do ciebie. – odpowiedział zimno Książę-z-Bajki. Zrzucił z siebie Chloe i wybiegł za Adrienem i Marinette.
- Kogo on szuka? – spytała Biedronka na tyle głośno, żeby odsunąć od siebie jakiekolwiek podejrzenia. Choć zdawała sobie sprawę z tego, że jeśli ofiara akumy uciekła, nie było szans, żeby usłyszał ją Władca Ciem. A może jednak usłyszał?
- Biedronko! – zawołała Alya. – On upatrzył sobie Marinette! Ratuj ją. I Adriena! To pewnie jego chce przebić mieczem.
- Nie wiesz, gdzie pobiegli?
- Kazałam im się ukryć, ale nie wiem, gdzie mogli pójść.
- Czarny Kocie? Jakieś pomysły? – Biedronka zwróciła się do partnera. Tak dobrze weszła w swoją rolę, że Czarny Kot potrzebował chwili, żeby otrząsnąć się ze zdumienia. Przed minutą przemieniali się w szatni! Ale Marinette przecież doskonale o tym wie. – Kocie? Może byś się przydał na coś?
- Yhm. Pewnie schowali się w domu jednego z nich.
- Czy ten cały Książę-z-Bajki wie, gdzie oni mieszkają? – zastanawiała się Biedronka. – I kto to w ogóle jest?
- Nie mam pojęcia. – Czarny Kot wzruszył ramionami.
- Sprawdźmy ich domy. Nie mamy czasu do stracenia!
Wyskoczyli oknem i już za moment byli w domu Marinette. Wpadli do piekarni akurat w momencie, kiedy Książę-z-Bajki próbował obsypać magicznym proszkiem Sabine Cheng.
- Po moim trupie… - szepnęła Biedronka.
- Uważaj! – ostrzegł ją Czarny Kot. Marinette była zbyt blisko zdemaskowania się.
- Hej, Książę! – wrzasnęła Biedronka. – Żadnej kobiecie nie przepuścisz?
- Odsuń się od mojej żony! – warknął groźnie Tom.
- Och, nie… - wyrwało się Marinette.
- Ależ nie zrobiłbym krzywdy rodzicom mojej ukochanej! – wykrzyknął Książę-z-Bajki.
- Adrien? – spytała cicho mama Marinette, na co dwójka superbohaterów prawie parsknęła śmiechem.
- Żaden Adrien! – wrzasnął Książę-z-Bajki. – Ten błazen zapłaci mi dzisiaj za to, że ukradł mi dziewczynę! Jak tylko go dorwę... Gdzie się ukryli?!
Biedronka bezgłośnie wypowiedziała „Luka” w stronę Czarnego Kota i wskazała na znajdujące się na głowie Księcia-z-Bajki okulary przeciwsłoneczne.
- Zapewne są w szkole. – odpowiedziała przestraszona Sabine.
- Uciekli stamtąd. – wycedził Książę-z-Bajki. – Gdzie ich ukrywacie?
- Szczęśliwy traf! – wykrzyknęła Biedronka. Nie było na co czekać. Po chwili w ręce wpadło jej wiaderko. Pomyślała szybko. Potrzebowała wody! Trzeba było grać na zwłokę. Rzuciła wiaderko Czarnemu Kotu.
- Ty nic nie rozumiesz! – wrzasnął w jej stronę Książę-z-Bajki. – Nie wiesz, co to znaczy mieć złamane serce. Ten Adrien ukradł mi dziewczynę!
- Adrien ma dziewczynę? – zapytała cicho Biedronka.
- Moją dziewczynę! – zawołał Książę-z-Bajki, po czym dodał z satysfakcją, widząc jej osłupiałą minę: - Ha! Boli, prawda? – dopiekł jej. – Ale może uleczę twoje złamane serce, Biedronko. – to mówiąc, sięgnął po swój magiczny proszek, żeby ją oczarować.
- Lepiej ustaw się w kolejce, gamoniu! – krzyknął Czarny Kot, rzucając wiaderko z wodą w stronę Biedronki. Złapała je pewnym ruchem i chlusnęła na Księcia-z-Bajki rzucającego już proszkiem w jej stronę. Odruchowo zamknął oczy i poślizgnął się na mokrej podłodze.
- Teraz, Kocie! – krzyknęła.
Czarny Kot wykorzystał chwilę nieuwagi Księcia-z-Bajki i zerwał mu z włosów jego okulary. Rzucił je Biedronce, a ona przełamała je na pół i uwolniła schowaną tam akumę. Szybko złapała ją swoim jo-jo i po chwili wypuściła białego motyla.
- Pa, pa, miły motylku… - szepnęła, jak zawsze. Po czym wyrzuciła w górę puste wiaderko i zakrzyknęła: - Niezwykła Biedronka!
Tradycyjnie przybili sobie żółwika z Czarnym Kotem i przyglądnęli się, jak Książę-z-Bajki zamienia się z powrotem w Lukę. Wszystko wróciło do normy.
- Co ja tu robię? – spytał zdziwiony.
- Musisz sobie znaleźć nową dziewczynę. – poradziła mu Biedronka.
- Tego kwiatu jest pół światu. – dodał Czarny Kot, a Biedronka przewróciła oczami. – Chociaż po głębszym namyśle stwierdzam, że takiej jak ty, Biedronsiu, to nie ma drugiej na świecie.
- Ty i głębszy namysł? – zakpiła Biedronka. – Taka większa fantastyka niż w bajkach!
- Och, Biedronko! Ranisz me uczucia! – Czarny Kot udał, że się zatacza trafiony w samo serce.
- Lepiej już zmykaj, Czarny Kocie. Zanim przemienisz się w trolla. – rzuciła przez ramię i wybiegła z piekarni.
- Ależ z niej cudowna dziewczyna! – westchnął Luka.
- Weź, człowieku! Znajdź sobie dziewczynę, która jest wolna! – mruknął do siebie z irytacją Czarny Kot. Następnie odwrócił się do osłupiałych rodziców Marinette, ukłonił szarmancko i powiedział: - Moje uszanowanie. Dziękujemy za współpracę! – po czym wybiegł za Biedronką.
Zamknięty gdzieś w oddali Władca Ciem głęboko się zamyślił…

---
Luka cz. 22  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Luka cz. 24

Czytaj opowiadanie "Luka" od początku


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej