Miraculum FanFiction: Troublemaker cz. 6

-
Dzwonek na lekcję przerwał ich pocałunek. Uczniowie zaczęli zmierzać w kierunku klas. Marinette spojrzała na Adriena lekko nieprzytomnie. Dotknęła dłonią ust i nagle spłynęło na nią olśnienie.
- Nie… - szepnęła przerażona.
- Co się stało? – natychmiast wrócił na ziemię ze swojej chmurki radosnego niebytu.
- To niemożliwe… - zaczęła uważnie studiować jego twarz. Kiedy jej wzrok zjechał na jego pierścień, Adrien już zrozumiał. O Boże… Rozpoznała go… Po pocałunku?
- Wszystko ci wyjaśnię, Marinette… - zaczął.
- O Boże… Muszę usiąść… - wyszeptała w lekkim szoku i osunęła się na podłogę.
Natychmiast usiadł obok niej. Tak jakby miała mu się wymknąć, jeśli tego nie zrobi. Chwycił ją za rękę.
- Marinette, ja ci to wszystko… - znów spróbował się wytłumaczyć, ale ona nagle zaczęła się śmiać. I to w głos. Czy tylko mu się wydawało, czy to był szczęśliwy śmiech? Spojrzał na nią nieśmiało.
- Och, to by wiele wyjaśniało! – wykrztusiła z trudem opanowując śmiech. – A już się martwiłam!
- Nie łapię. – westchnął i spojrzał na nią pytająco.
- Wiem. Sam powiedziałeś, że my dziewczyny jesteśmy strasznie skomplikowane. – przypomniała mu, a on tylko się upewnił, że już go rozpracowała. – Strasznie mnie wczoraj zaskoczyłeś! A jeszcze dodatkowo… Już zaczęłam się zastanawiać, czy ja czasem nie zaczynam czegoś czuć do Czarnego Kota… - szepnęła, rozglądając się przy okazji, czy ktoś nie podsłuchuje. – W dodatku trochę mi ulżyło, że te dwa pierwsze pocałunki to jednak miałam z tobą, a nie z nim. To znaczy z nim, ale przecież z tobą.
- Czekaj, czekaj. Jakie dwa pierwsze pocałunki? Kto jeszcze cię całował?
- No… Ty… - odpowiedziała i zarumieniła się.
- Nie przypominam sobie dwóch pocałunków…
- Och… - chwyciła się za usta. Wymknęło jej się o tych dwóch pocałunkach. A przecież pierwszy był… jak była Biedronką… Zaczerwieniła się po uszy.
- Marinette? – zaczął podejrzliwym tonem. – Chcesz mi coś powiedzieć?
- Och… - westchnęła, wciąż trzymając się za usta. Ale słowa już z nich wyfrunęły, a czasu jeszcze nikomu nie udało się cofnąć.
- Powiedz mu wreszcie, bo jak nie, to sama to zrobię! – pisnęła cicho torebka Marinette.
- A co z twoim „nikt nie może poznać waszych tożsamości”? – syknęła Marinette w stronę torebki, a Adrien właśnie dodawał dwa do dwóch i jego serce zatrzymało się dzisiaj po raz drugi.
- Nie… - wyszeptał zszokowany.
- Eee… Tak… - uśmiechnęła się zakłopotana.
- Poważnie? – jego twarz nagle rozjaśniła się w uśmiechu. – O rany! Nie mogę uwierzyć! To naprawdę super! Haha! Najlepsza wiadomość, jaką kiedykolwiek miałem nadzieję usłyszeć!
- Naprawdę? – zdziwiła się.
- Nawet nie wiesz, jak się cieszę! – wykrzyknął i zaczął całować.
- Marinette, lekcje! – pisnęła znów torebka.
- Daj im spokój, Tikki. – odpowiedziała torebce torba Adriena. – Lekcje to nudy! I tak pójdą na drugą.
Marinette zaczęła się śmiać.
- To jest totalnie nierealne. – wykrztusiła.
- Co oni się tak rozgadali? – zdziwił się Adrien.
- To ze szczęścia… - pisnęła Tikki.
- Raczej z ulgi… - dorzucił Plagg. – Odpadnie mi teraz pół etatu psychoterapeuty.
Adrien zaczął się śmiać, widząc minę Marinette. Rzeczywiście ostatnio dawał Plaggowi nieźle popalić tym wzdychaniem do Biedronki i nawijaniem o przyjaźni z Marinette. A tymczasem… Tymczasem to wszystko zapętliło się w całkiem logiczną całość. Całkiem idealną całość. Spojrzał na Marinette z uśmiechem. Tak. Teraz już było idealnie.

Koniec :-)

---
Troublemaker cz. 5  <-  Poprzednia część 

Czytaj opowiadanie „Troublemaker” od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej