Miraculum FanFiction: Zagadka – Adrienette Cz. 9

-
Adrien uśmiechnął się do siebie, bo DJ właśnie puścił rockową balladę. Objął Marinette w pasie, nie bawiąc się, jak ostatnim razem, w jakieś kurtuazyjne ramy z tańca towarzyskiego. Zarumieniła się. Nieco opornie, ale objęła go wreszcie za szyję. I ukryła twarz, wtulając się w jego koszulę. Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
Zaczęli kołysać się w takt melodii.
Wreszcie był z Marinette bez nieodłącznej Alyi. Ostatnio odnosił wrażenie, że Alya wręcz występuje w pakiecie z Marinette! Aż dziwne, że znajdowała jakoś czas na spotykanie się z Nino. Tak rozbawiła go ta myśl, że aż zachichotał. Marinette podniosła głowę i spojrzała na niego zdziwiona. Od razu spoważniał i zapatrzył się w jej fiołkowe oczy. Trwało to parę sekund, a może lat – niepoliczalną, magiczną chwilę.
Uśmiechnął się do niej, a ona odwzajemniła uśmiech. I z powrotem przytuliła się do niego. A on pochylił się i przytulił swój policzek do jej czoła. Marinette też musiała stracić poczucie rzeczywistości, bo nagle poczuł, jak przesuwa końcówki jego włosów między palcami. Zakręciło mu się w głowie od jej dotyku. Przymknął oczy i objął ją jeszcze mocniej. I kołysali się dalej.
Uprzejmość DJa nie trwała długo. Nino ustawił kilka ballad pod rząd i pobiegł do Alyi, żeby wykorzystać okazję do potańczenia ze swoją dziewczyną. Ale wkrótce repertuar zmienił się na muzykę taneczną i Adrien z żalem rozluźnił uścisk. Spojrzeli na siebie z Marinette, nagle oboje zakłopotani.
- Chodźmy się czegoś napić. – zaproponował.
- Ja… - zająknęła się Marinette, znów spuszczając wzrok. – Ja chyba poszukam Alyi.
- Bawi się z Nino. – odpowiedział szybko. Co jeszcze mógł zrobić, żeby ją zatrzymać?
- Ale… Ja… Lepiej już pójdę!
- Marinette… - szepnął, chwytając ją za nadgarstek. – Proszę, nie odchodź.
Pokręciła głową. Ale nie wyrwała ręki. Stała wpatrzona w jego dłoń zaciśniętą na swojej ręce. Wciąż unikała jego wzroku. Nie rozumiał tego. Przecież przed chwilą tańczyli i było cudownie. A teraz znów wracają do punktu wyjścia. Co miał zrobić, żeby naprawić swój błąd? Jak miał ją przekonać, że jego uczucia zmieniły się dokładnie o 180 stopni?
- Musimy porozmawiać. – powiedział zdeterminowany.
- Nie. – odpowiedziała szybko. – Nie musimy.
- Marinette. Tak nie może być!
- Może. Musi.
- Nie. Ja muszę z tobą porozmawiać, Marinette.
- Nie mamy o czym. – ucięła.
- Proszę. – szepnął, a wyszło mu to jakoś tak żałośnie, że podniosła na niego wzrok.
I znów zapatrzyli się w siebie na chwilę, która mogła trwać latami, a trwała zaledwie kilka sekund. Napięcie w jej ręce zelżało i Adrien pewniej chwycił jej dłoń, splatając palce ich dłoni. Zarumieniła się.
- Chodź. – uśmiechnął się i poprowadził ją w stronę tarasu.

---
Zagadka Adrienette cz. 8  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Zagadka Adrienette cz. 10


Czytaj opowiadanie "Zagadka – Adrienette" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Wybieram okładkę opowiadań!

-
Obraz
Przede mną nowe wyzwanie i nowy projekt! Planuję opublikować kilka opowiadań z uniwersum "Przeczuć". Chciałam opowiedzieć Wam o Elce, zanim przyjechała do Zielonego. Może opowiem też trochę o Elce w czasie, kiedy skończyła się akcja książki, a nie zaczęła się jeszcze akcja kontynuacji... Chciałabym, żeby zbiór opowiadań miał swoją własną okładkę. W tym celu przygotowałam sobie projekt, jak to zazwyczaj robię w przypadku fanfików. Problem w tym, że tak się rozszalałam z pomysłami, że okładek powstało aż sześć! Po wstępnej selekcji zostały cztery. Jeśli mielibyście chęć wesprzeć mnie w wyborze, poniżej zamieszczam zdjęcie z propozycjami. Możecie też wybierać i komentować na: Instagramie ( https://www.instagram.com/p/B-QFfdklG51/ ) lub Twitterze ( https://twitter.com/LenaKlimka ), lub na fanpage'u ( https://www.facebook.com/LenaKlimka/ ) Pozdrawiam ciepło, Lena
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej