Miraculum Fanfiction: Róża - cz. 6

-
- Czyli idziemy na podwójną randkę? – dopytywał się Plagg, latając Adrienowi dookoła głowy, co doprowadzało chłopaka do szału.
- To żadna randka! – powtórzył po raz dziesiąty Adrien. – Marinette…
- Tak, tak… Jest tylko przyjaciółką. – powtórzył znudzonym tonem Plagg.
- No właśnie! I to jest idealny sposób, żeby podnieść ją na duchu!
- Zabierając ją do kina? Na randkę? Oszalałeś?
- Na żadną randkę, Plagg! – zirytował się Adrien. – Idziemy tam z Alyą i Nino.
- No to przecież mówię, że podwójna randka.
- Plagg… - Adrien zawiesił głos ostrzegawczo, ale kwami spojrzało na niego z miną niewiniątka. – Już ci to tłumaczyłem. Trzeba podnieść Marinette na duchu. Musi zapomnieć o tamtym chłopaku przynajmniej na chwilę.
- I zacząć myśleć o tobie?
- Yghr… - zgrzytnął zębami Adrien. – Co ty mi próbujesz wmówić?
- Ja nic. Ale nie boisz się, że ona… hmm… zacznie myśleć o tobie?
- Na pewno nie. Jesteśmy dla siebie przyjaciółmi. Ona by… ehm… nigdy nie myślała o mnie w ten sposób. Tak samo, jak ja nigdy bym tak o niej nie myślał. W sensie, że uczuciowym…
- Taaak… Jaaaasne… - potwierdził Plagg przeciągając samogłoski w powątpiewaniu.
Adrien postanowił zignorować swoje kwami i jego jawne insynuacje. Był bardzo zadowolony z tego, że Marinette wyglądała dzisiaj w szkole na całkowicie swobodną i wesołą. Tak, jakby przeszła już jej ta nostalgia, czy może połatała już swoje złamane serce. Tamten chłopak nie był jej wart.
Ucieszył się, kiedy Alya zaproponowała wspólne wyjście do kina. To mogło podnieść na duchu Marinette i pomóc utrzymać jej dobry nastrój. Poza tym będzie miał okazję poobserwować z bliska, czy już wszystko w porządku z jego przyjaciółką. I może choć w taki sposób odwdzięczyć się jej za wsparcie, jakiego mu udzieliła, choć był wtedy przecież Czarnym Kotem.
Umówili się pod kinem. Kiedy tam dotarł, Alya i Nino już stali przed wejściem i bardzo starali się nie obściskiwać w miejscu publicznym. Marinette stała obok i przyglądała im się z lekkim uśmiechem.
- Przepraszam za spóźnienie. – przywitał się Adrien.
- Jesteś na czas, stary. Bez napinki! – roześmiał się Nino.
- Idziemy? – zaproponowała Alya i weszła do środka w objęciach swojego chłopaka.
Adrien spojrzał niepewnie na Marinette. Ale ona zachowała się zupełnie swobodnie i ruszyła za nimi. A on po prostu dołączył do niej. Tak. Po prostu.
Usiedli obok siebie. Przypadek. Alya i Nino zajęli dwa pierwsze miejsca, więc pozostałe dwa przypadły Adrienowi i Marinette.
- Wszystko w porządku? – zapytał jeszcze zanim zgasły światła.
- W doskonałym. – odpowiedziała mu z uśmiechem i utkwiła wzrok w ekranie.
Poszedł za jej przykładem. Ale od czasu do czasu zerkał na nią. Oczywiście po to, żeby się upewnić, że rzeczywiście już z nią wszystko dobrze. A poza tym bawiło go obserwowanie, jak emocjonalnie przeżywała film. Przecież „Kopciuszek” to nie jakaś trzymająca w napięciu opowieść i wszyscy znają zakończenie.
- Nie! – wykrzyknęła nagle razem z Kopciuszkiem, kiedy macocha rozbiła szklany pantofelek.
Nie wytrzymał i szepnął jej do ucha:
- Przecież to bajka. Wszystko dobrze się skończy.
Spojrzała na niego. Ich twarze dzieliły tylko centymetry. I oboje nagle wstrzymali oddech.
- Tak, wiem. – odpowiedziała wreszcie szeptem.
Nie umiał jej odpowiedzieć. Szybko odwrócili wzrok od siebie. Adrien zastanawiał się przez chwilę, co by się stało, gdyby posłuchał nagłego impulsu, żeby wziąć ją za rękę. I zaraz się opamiętał. Co za myśli mu przychodzą do głowy! Przecież to Marinette!
A potem zaczął się drugi film. Nagle Adrien odkrył w nim ciekawy wątek i tak się wciągnął, że przestał już zwracać uwagę na samopoczucie Marinette. Kiedy Bella odwiedziła mieszkanie swoich rodziców w Paryżu i dowiedziała się od Bestii, co tam się wydarzyło, poczuł podejrzane pieczenie pod powiekami. Pomyślał o swojej mamie i strasznie za nią zatęsknił. I wtedy poczuł drobną dłoń na swojej zaciśniętej na oparciu fotela dłoni. Dłoń, od której biło ciepło i siła. Uśmiechnął się, nie patrząc nawet na Marinette. Ona też nie odrywała wzroku od ekranu.
Kiedy zapłonęły światła, spojrzeli zdumieni na swoje dłonie, za które wciąż się trzymali aż do napisów końcowych. Marinette miała zapłakane oczy. A on mimochodem stwierdził, że z tymi łzami w oczach wyglądała uroczo. I zaraz zawstydził się tych myśli, jakby były… niestosowne.
- Przepraszam. – szepnęła skrępowana i wyswobodziła dłoń z uścisku. – Zawsze ryczę na takich wzruszających filmach.
Wyjęła z torebki chusteczkę i zaczęła doprowadzać się do porządku. A on myślał tylko o tym, jak miły był jej dotyk na jego dłoni.

---
Róża cz. 5  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Róża cz. 7


Czytaj opowiadanie "Róża" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej