Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 11

-
Adrien zerknął nerwowo na zegarek zanim wsiadł do samochodu. Było za dziesięć dziesiąta. Powinien zdążyć na czas. Powinien zdążyć idealnie na czas. Po tym wczorajszym żarcie Marinette miał ochotę zadzwonić do jej drzwi równo z wybiciem godziny dziesiątej.
Nie, żeby odebrał ten żart jako złośliwość. Albo żeby się nim jakoś bardzo przejął. Po prostu pomyślał, że będzie to żartobliwa odpowiedź na jej żart, która pomoże przełamać pierwsze lody. Bo w sumie nie znał jej zbyt dobrze, poza tym, że parę razy pomogli sobie nawzajem. Zawsze miał wrażenie, że Marinette nie jest swobodna w jego obecności, choć jednocześnie okazywała mu sympatię. To było dziwne. Czuł, że ona go raczej lubi, ale nie umiał do niej dotrzeć. Najlepiej rozmawiało im się, kiedy przebywali w grupie. Właściwie wczoraj wieczorem po raz pierwszy zamienili ze sobą parę zdań, będąc tylko we dwoje…
Westchnął. To będzie ciężka sobota.
Zajechali pod piekarnię w pięć minut. Adrien wysiadł z szerokim uśmiechem na twarzy. Miał czas, żeby spokojnie dojść do drzwi i zadzwonić do nich dokładniutko o dziesiątej. Mógłby nawet iść tyłem. Jednego nie przewidział. Nagle na jego ramieniu wylądowała czyjaś wielka dłoń i nie był to jego szofer, ale… tata Marinette?
- Dzień dobry, młody człowieku! – przywitał się serdecznie Tom Dupain.
- Dzień dobry, panie Dupain. – odpowiedział automatycznie Adrien, a uśmiech na jego twarzy nieco przygasł.
- Marinette wspominała, że przyjdziesz dzisiaj przygotowywać z nią referat z chemii. – Tom poprowadził Adriena w stronę schodów na piętro. Idealny plan zadzwonienia do drzwi dokładnie o dziesiątej rano właśnie wziął w łeb. – Nie będziesz miał nic przeciwko szybkiemu doładowaniu się energią zanim weźmiecie się do pracy? Moje dziewczyny trochę… tak jakby trochę je poniosło…
Adrien spojrzał zdumiony na tatę Marinette. Co też on miał na myśli, mówiąc „moje dziewczyny” i „trochę je poniosło”. Ale gdy Tom otworzył drzwi wejściowe do mieszkania, Adrien już nie miał żadnych pytań.
Kuchnia tonęła w mące, która walała się na wszystkich blatach, podłodze i wręcz unosiła się w powietrzu. W tym bałaganie uwijała się Marinette ze swoją mamą. Obie chichotały jak szalone, jednocześnie gotując i próbując sprzątnąć mąkę. Wyglądało to tak uroczo, że Adrien wręcz poczuł szarpnięcie zazdrości. I tęsknotę za swoją mamą. Mimo że był z mamą tak mocno związany, jakoś nie potrafił sobie wyobrazić podobnej zażyłości, jaka łączyła Marinette i jej mamę.
Cokolwiek zaś gotowały, pachniało nieziemsko. Od razu poczuł ogromną ochotę na zjedzenie czegoś słodkiego.
- Marinette, masz gościa! – zaanonsował go Tom, po czym zniknął w drzwiach.
Marinette zastygła w pół gestu. Patrzyła na Adriena zdumionym wzrokiem, zupełnie nieświadoma, że nawet na twarzy ma ślady zabawy z mamą. Zerknęła ukradkiem na zegar, co nie umknęło uwadze Adriena. Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Czy jemu się wydawało, że ona do niego mrugnęła?
Po raz kolejny zaskakiwała go swobodą i poczuciem humoru.
- Głodny? – uśmiechnęła się do niego.
- W sumie… - odwzajemnił uśmiech.
- To siadaj. – wskazała mu krzesło. – Musimy naładować akumulatory, bo czeka nas mnóstwo roboty.
- Włączając sprzątanie? – zażartował.
- N-no… Te gofry wymknęły nam się spod kontroli. – uśmiechnęła się przepraszająco.
- Ach, więc to gofry tak pachną.
- Najlepsze pod słońcem. – postawiła przed nim talerz z goframi.
Spojrzał na porcję. Natalia dostałaby zawału, gdyby zobaczyła, ile kalorii leżało na talerzu. Ale nie mógł się powstrzymać przed zjedzeniem wszystkiego. Nie tylko pachniało nieziemsko. Smakowało… bosko.
- Widzę, że ci smakują. – uśmiechnęła się do niego mama Marinette.
- Muszę chyba od pani wziąć przepis. – odpowiedział uprzejmie.
- Och, to nie mój przepis! – zaśmiała się Sabine. – Musisz dogadać się z Marinette. Może się nim z tobą podzieli.
- Mamo… - szepnęła przerażona Marinette.
- O, to Marinette robiła te gofry? – zdziwił się Adrien i zaraz skarcił się w myślach za to zdziwienie.
- Inaczej skąd byłby tu taki bałagan! – stwierdziła Sabine, zamiatając ostrożnie mąkę. – Ale cóż… Jak to się mówi: przez żołądek do serca…
- Mamo! – Marinette jęknęła i przewróciła oczami.
„Przepraszam za to.” Powiedziała bezgłośnie.
A on… Zaczerwienił się.

---
Pocałunek cz. 10  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 12 (we wtorek)

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj
Czytaj więcej

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 4

-
Marinette zaczerwieniła się gwałtownie i zamarła dosłownie na moment. Adrien w pierwszej chwili nawet nie zrozumiał, co Marinette właśnie powiedziała. Informacja docierała do niego powoli. I opornie. Nagle ogarnęła go ogromna radość. W tym samym momencie Marinette uczyniła ruch, jakby miała natychmiast uciec z balkonu. Zadziałał niezawodny instynkt Czarnego Kota i Adrien w ostatniej chwili złapał Marinette za nadgarstek. Musiał ją zatrzymać. Musiał dowiedzieć się więcej. - Puść. – wyszeptała. - Nie mogę. - Nie mów nikomu, proszę. – poprosiła cicho. – On nie może się dowiedzieć. - Dlaczego? - Nie. Nie przeżyję tej kompromitacji. - Czemu miałaby to być kompromitacja? – dopytywał się zaciekawiony. - Kocie… Puść, proszę. - Powiedz mi, Marinette. - Nie zaryzykuję tej przyjaźni. – odpowiedziała zdecydowanym tonem. - Trochę za późno na to. – odpowiedział jej z uśmiechem. - Naprawdę mu to powiesz? – zapytała, a w jej oczach pojawiło się rozczarowanie. - Nie muszę. On j
Czytaj więcej

Ciasno, że Kota nie wciśniesz? - cz. 13

-
Ciepła kąpiel nie pomogła. Podobnie jak gorąca herbata podana przez Adriena, kiedy tylko Marinette wyszła z łazienki. Zimny deszcz, przemęczenie i stres okazały się mieszanką wybuchową i ostatecznie pokonały dziewczynę i to w trybie ekspresowym. Nie zdążyła nawet dopić herbaty, kiedy poczuła, że zaczyna jej kapać z nosa. Zerwała się z krzesła, żeby pobiec po jakieś chusteczki. Nie zrobiła nawet kroku, bo pokój nagle zawirował i Marinette poczuła, że odpływa w nicość. Ocknęła się w środku nocy, czując nieznośne gorąco. Tak naprawdę obudziła ją czyjaś chłodna dłoń na jej czole. Chłodna i delikatna. Uchyliła powieki, ale wszystko nadal było rozmyte, w półmroku. Jedyna poświata dochodziła przez uchylone drzwi jej sypialni. - Śpij spokojnie, Księżniczko… - usłyszała szept tuż obok. Szept, który brzmiał niemal czule. Szept, któremu towarzyszyło delikatne pogłaskanie jej policzka. - Dziękuję, Kocie… - mruknęła, uśmiechając się na wpół świadomie. - Odpoczywaj… I znów odpłynęła. C
Czytaj więcej