Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 10

-
W sobotni poranek Marinette zerwała się z łóżka o świcie. Adrien mógł sobie mówić, co chciał, ale ona wolała być przygotowana na wypadek, gdyby jednak wpadł wcześniej niż o zapowiadanej dziesiątej. Zaczęła od gruntownego od-Adrien-owania swojego pokoju. Usunęła wszystkie jego zdjęcia ze ścian, zmieniła tapetę na monitorze, schowała pomiętą kartkę z wierszem, który napisał w walentynki – głęboko do szuflady. Z myślą, że tę pamiątkę jednak zachowa na zawsze.
Obrzuciła pokój uważnym spojrzeniem. No, teraz nadawał się do zaproszenia tu chłopaka, o którym marzyła nieprzerwanie od pół roku do środy… Do walentynek. Walentynki zmieniły wszystko. Jeszcze nie ogarniała tego tak do końca, ale czuła, że coś się zmieniło. Czuła to wczoraj wyraźnie podczas tego niewymuszonego spaceru – spaceru z Adrienem. Spaceru, za który jeszcze trzy dni temu dałaby się pociąć. Spaceru, który nie wywołał w niej spodziewanej euforii. Spaceru… który okazał się po prostu normalnym spacerem. Mimo całej romantycznej oprawy, jakim był paryski bezchmurny i ciepły – jak na luty – wieczór…
Zeszła na dół na śniadanie.
- Jak tam, skarbie? Wyspałaś się? – spytała ją mama.
- Pewnie. – Marinette uśmiechnęła się w odpowiedzi.
- Jak ci się udała randka?
- J-jaka r-randka? – zająknęła się Marinette, czerwieniąc przy okazji okropnie.
- Widziałam, że odprowadził cię jakiś chłopiec. Czy mnie się wydawało tylko, czy był to Adrien? – mama uśmiechnęła się znacząco.
Marinette wolałaby teraz cofnąć czas i nie nawijać tyle o Adrienie Agreste w domu. Jej rodzice byli święcie przekonani, że jest w nim zakochana po uszy. Co było poniekąd prawdą. Do trzy dni temu.
- Mamo… - jęknęła.
- Nie podglądałam was specjalnie. – wyjaśniła mama z uśmiechem, krzątając się po kuchni. – Ale długo cię nie było i od czasu do czasu wyglądałam przez okno. Wiesz, że wczoraj był atak akumy? Martwiłam się.
- Powinnam zadzwonić, wiem. – odpowiedziała skruszona Marinette.
- Następnym razem zadzwoń. – odpowiedziała mama, obrzucając ją wyrozumiałym spojrzeniem.
- Oczywiście, mamo…
- No, to co chcesz na śniadanie? Pewnie zgłodniałaś po tych porannych porządkach?
- Skąd wiesz…? – wyrwało się Marinette.
- Że sprzątałaś? – uśmiechnęła się Sabine. – Mamy wiedzą wszystko, kochanie.
- Och, no tak… - parsknęła Marinette.
- I nie są głuche. – dokończyła mama. – Co cię tak wcześnie wzięło na sprzątanie?
- Och… - Marinette ponownie zaczerwieniła się potwornie. – Bo… Wiesz mamo, przyjdzie dzisiaj Adrien…
- Umówiliście się znowu? – ucieszyła się mama.
- Mamy przygotować referat na następną lekcję chemii. – wyjaśniła Marinette.
- Ach… - mama westchnęła takim tonem, jakby wszystko rozumiała.
- Naprawdę, mamo.
- Oczywiście, kochanie. – Sabine uśmiechnęła się do córki. – To co z tym śniadaniem?
Marinette zerknęła szybko na zegar wiszący w kuchni. Miała jeszcze ponad godzinę do przyjścia Adriena. Wystarczająco dużo czasu, żeby przygotować śniadanie razem z mamą.
- Tak sobie pomyślałam, że może zrobiłybyśmy razem gofry? – zaproponowała z uśmiechem.
- Świetna myśl, skarbie! – roześmiała się mama. – Tylko nie zbliżaj się do mąki. – zażartowała.
Marinette parsknęła śmiechem i podeszła do mamy szybkim krokiem. Uwielbiała z nią gotować – chociaż czasami była wyjątkowo niezdarna. Ostatnio zauważyła jednak, że takie wpadki zdarzały jej się coraz rzadziej. Zupełnie jakby zwinność Biedronki wpłynęła na niezdarność Marinette.
Nagle ze zdumieniem uświadomiła sobie, że ta zwinność nie była cechą Biedronki, tylko jej własną cechą – jedynie głęboko gdzieś ukrytą. Szczególnie w sytuacjach, kiedy czuła się niepewnie. Nigdy nie zdarzyło jej się pokłuć igłą podczas szycia czy zaciąć papierem podczas projektowania. W tej dziedzinie była dobra i czuła się pewnie. Jedyne, co musiała teraz zrobić, to poczuć się pewnie w pozostałych dziedzinach jej życia. Nie będzie to łatwe. Ale przecież… Przecież była Biedronką, czyż nie?

---
Pocałunek cz. 9  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 11

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej