Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 9

-
Adrien zatrzymał się na ulicy i wciąż nie mógł uwierzyć w to, co się dzisiaj wydarzyło. Prawie poznał tożsamość Biedronki! Gdyby tylko otworzył tamte drzwi, dowiedziałby się, kim jest ta dziewczyna, za którą szalał od pół roku. Ale musiał uszanować jej decyzję. Czuł, że tak będzie lepiej.
Spojrzał na zegarek. Zrobiło się późno. A przecież umówili się dzisiaj z Marinette na wspólne przygotowanie referatu!
- Oż, choroba! – mruknął, przyspieszając kroku.
- Co tam? – spytał Plagg, zapychając pyszczek kawałkiem camemberta.
- Na śmierć zapomniałem, że umówiłem się dzisiaj z Marinette! Musimy się pospieszyć.
- Nie nadążam za tymi twoimi dziewczynami… - mruknął Plagg.
- Marinette nie jest moją dziewczyną. – odpowiedział Adrien. – Mamy razem zrobić referat z chemii, pamiętasz?
- Nie wymagaj ode mnie pamiętania czegokolwiek z tego strasznego miejsca, jakim jest twoja szkoła.
- Ech… Trochę wiedzy by cię nie zabiło.
- Mnie tam dobrze z tym stanem wiedzy, jaki mam. Nie rozumiem, na co ma ci się przydać znajomość zasad czy kwasów.
- A jednak coś słyszałeś… - uśmiechnął się pod nosem Adrien.
- Niestety, nie umiem jeszcze być głuchy na zawołanie. – mruknął Plagg i schował się do kieszeni Adriena.
Chłopak wzruszył ramionami i pobiegł przed siebie. Będzie musiał wymyślić jakąś wymówkę, dlaczego się spóźnił. Zanim jeszcze pozbierał myśli, tuż za rogiem wpadł na… Marinette.
Spojrzeli na siebie zdumieni.
- Ma… Marinette? – spytał głupio Adrien.
- Aaa… Adrien… - wymamrotała Marinette.
- C-co tu robisz? – zagadnął, na co ona natychmiast się zaczerwieniła.
- Eee… Alya… Martwiłam się o Alyę. – odpowiedziała nieskładnie.
- Chy… chyba wszystko w porządku? – zakłopotany wsunął ręce do kieszeni, starając się ze wszystkich sił nie popatrzeć na dach hotelu Grand Paris.
- Tak mi się zdaje. – westchnęła, nie patrząc na niego. – Zro… zrobiło się trochę późno… - zmieniła temat.
- No, trochę. – przyznał. – Przepraszam, że nie dotarłem popołudniu do ciebie.
- Ach, to wszystko przez to zamieszanie z akumą. – ruszyła przed siebie w stronę domu.
- I co teraz? – spytał, podążając za nią, wciąż z rękami w kieszeniach. Zupełnie nie umiał zapanować nad tym nagłym zakłopotaniem, które go ogarnęło. Cały czas bał się, że ona w końcu zapyta go, co tutaj robił.
- Trochę już za późno za branie się za referat. – odpowiedziała.
- Masz czas jutro?
- Już ci mówiłam, że z nas dwojga ja mam mniej napięty grafik. – przypomniała mu z uśmiechem.
- Mimo wszystko nie mogę zakładać, że nie masz żadnych planów na sobotę. – odpowiedział, a ona spojrzała na niego szybko. Wydało mu się, że w jej oczach błysnęło zaskoczenie, ale nie zastanawiał się nad tym zbyt długo.
- Eh, nie mam planów na sobotę. – mruknęła.
- Mogę do ciebie wpaść jutro rano?
- Zdefiniuj „rano”. – uśmiechnęła się pod nosem. – Wiesz, żebym nie czekała od świtu, skoro przyjdziesz około południa.
- No wiesz? – wykrzyknął zdumiony i aż się zatrzymał.
- Przepraszam. – szepnęła. – Żartowałam tylko.
- Nie, w porządku. – odpowiedział natychmiast, zastanawiając się mimowolnie od kiedy to Marinette żartuje. – Pasuje ci dziesiąta?
- Może być. – kiwnęła głową.
Szli dalej w milczeniu. On wciąż z rękami w kieszeniach. Próbował zrozumieć tę dziwną zmianę w zachowaniu Marinette. Chyba pierwszy raz, odkąd się poznali, zachowywała się swobodniej od niego. I nawet zażartowała sobie z niego. To było do niej niepodobne. Skąd w niej taka zmiana? Nie umiał tego rozgryźć. I nie mógł zrozumieć, dlaczego go to w ogóle obchodzi…

---
Pocałunek cz. 8  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 10

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej