Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 8

-
Piątek w szkole zapowiadał się zupełnie zwyczajnie. Szybko jednak Marinette przekonała się, że nie będzie to taki zwykły dzień. Zaczęło się od tego, że Alya nie pojawiła się na pierwszej lekcji. Marinette była trochę zaniepokojona, bo przyjaciółka nigdy nie opuszczała lekcji. Nie bacząc na obecność nauczycielki w klasie, zapytała Nino, czy wie, co się stało. Kiedy usłyszała od niego, że Alya została zawieszona za włamanie do szafki Chloe, którą podejrzewała o bycie Biedronką, aż krzyknęła ze zdumienia. Pani Bustier nie zastanawiała się długo i wyrzuciła Marinette z lekcji. Potem wydarzenia potoczyły się lawinowo. Nie było czasu do namysłu – zamiast siedzieć na lekcji, trzeba było ratować Paryż przed Lady WiFi. Przed Alyą…
Już jako Biedronka pobiegła szybko w okolice Hotelu Grand Paris. Skoro Lady WiFi chciała poznać tożsamość superbohaterki, a podejrzewała, że może nią być Chloe Bourgeois, na pewno pojawi się w jej mieszkaniu. Zatrzymała się jak wryta, kiedy zobaczyła Czarnego Kota obserwującego Chloe biegającą po swoim pokoju w przebraniu Biedronki.
- Ładnie to tak podglądać koleżanki? – spytała sarkastycznie, zagłuszając w sobie te dziwne motyle w brzuchu na widok swojego partnera.
- Dzięki Bogu… - wyrwało się Czarnemu Kotu. – Już się bałem, że…
- Och, no przestań! – Biedronka machnęła ręką. – Przecież od razu widać, że to tylko fanka! Marna podróbka!
- Właśnie… - odpowiedział głębokim tonem Czarny Kot i zrobił krok w jej stronę.
Biedronka momentalnie się zaczerwieniła. Przecież on zaraz ją pocałuje! A ona jeszcze nie uporządkowała tych wszystkich uczuć i… I… za późno. Pocałował ją, a jej wyleciały z głowy jakiekolwiek myśli.
- Musisz przestać to robić, Kocie. – mruknęła, stwierdzając ze zdziwieniem, że znów zdążyła objąć go za szyję.
- Nie mogę. – odpowiedział z szerokim uśmiechem.
- Uch, potrafisz być irytujący. – westchnęła, ale niezbyt przekonująco, bo nie była w stanie zapanować nad uśmiechem. – Robota czeka. Trzeba ratować Chloe. – spojrzała znów w stronę okien pokoju koleżanki i dodała przewracając oczami: – Nie wierzę, że to powiedziałam.
Ruszyli do walki. Ale Lady WiFi była potężną przeciwniczką. Umiejętnie korzystała ze swojego smartfona, zatrzymując czas lub blokując wejścia. Nie pomógł nawet przebiegły plan Biedronki, która chciała ściągnąć przeciwniczkę do podziemi, gdzie nie było zasięgu. Alya była na to za sprytna. Trzeba było się z nią zmierzyć na górze.
A tam już czekała na nich zasadzka. Lady WiFi zablokowała wejście do kuchni, odcinając Czarnego Kota, zaś Biedronkę unieruchomiła i już miała zdjąć jej maskę, kiedy się okazało, że… nie da się jej zdjąć.
- Jest magiczna. – uśmiechnęła się Biedronka.
Frustracja Lady WiFi sięgnęła zenitu, gdy do kuchni wparował Czarny Kot. Nie wpuszczą cię drzwiami, to wejdź oknem. No, ewentualnie windą towarową.
- Proszę, proszę! Kiciuś przyszedł ratować swoją ukochaną! – zakpiła.
- Nie jestem jego ukochaną! – zaprzeczyła Biedronka, rumieniąc się pod maską.
- Wrócimy do tematu potem… - mrugnął do niej Czarny Kot i ruszył na przeciwniczkę.
Ale Lady WiFi była szybsza. Po krótkiej walce udało jej się uwięzić go w chłodni. Pierwszy raz udało się złoczyńcy wysłanemu przez Władcę Ciem tak sprytnie rozprawić z superbohaterami.
- Lepiej się pospiesz, zanim z kotka zostanie sopelek... – zaśmiała się złośliwie Lady WiFi, zdejmując kłódki z rąk Biedronki i znikając w smartfonie.
Biedronka nie miała zbyt wiele czasu. Jej partner zamarzał, a ona nie wiedziała, jak go wydostać. Zazwyczaj oszczędzała swoje magiczne zaklęcie szczęśliwego trafu na ostatnią chwilę w walce z przeciwnikiem, ale tym razem chyba należało go przywołać wcześniej.
- Trzymaj się, Kocie! – zawołała przez drzwi.
- Spoko, mam czas! – odkrzyknął jej Czarny Kot.
Biedronka uniosła brwi. On tak na poważnie? Westchnęła i wzięła się do roboty. Mikrofale zablokowały sygnał wi-fi i drzwi chłodni otworzyły się. Czarny Kot wypadł z chłodni prosto w objęcia Biedronki.
- Nic ci nie jest? – spytała miękko Biedronka.
- W-w-w po-po-rządku… - wymamrotał Czarny Kot, obejmując ją mocno.
Biedronka przytuliła go. Wolała nie zastanawiać się nad emocjami rozszalałymi w jej sercu. Teraz był czas na to, żeby dopaść wreszcie Lady WiFi i zakończyć ten spektakl.
- Już dobrze? Możesz iść? – zapytała, rozluźniając uścisk.
- Hmmm… - wymruczał Czarny Kot, wciąż ją obejmując. Przewróciła oczami. Co za koleś!
- No chodź już, dachowcu. – westchnęła. – Najpierw robota…
- Potem przyjemności. – dokończył Czarny Kot z szerokim uśmiechem.
Jej kolczyki wydały ostrzegawczy sygnał.
- Użyłaś szczęśliwego trafu? – zdziwił się Czarny Kot.
- Byłam w potrzebie. – odpowiedziała wymijająco. – A teraz rozprawmy się z Lady WiFi. Byle szybko, bo zaraz jej oglądalność wzrośnie.
- Jak mamy to zrobić, skoro wciąż wyprzedza nas o pół kroku?
- Trzeba zagłuszyć sygnał wi-fi. – olśniło nagle Biedronkę.
- No to do dzieła, Moja Pani. – mrugnął do niej i pocałował szybko w policzek.
Przewróciła oczami. A jednak gdzieś na dnie duszy poczuła rozbawienie i musiała przyznać, że te jego żarty miały swój urok. Co się z nią działo, do licha?
Nie miała czasu na zastanawianie się. Po zniszczeniu anteny wi-fi rozbrojenie przeciwniczki było tylko formalnością. Już po chwili stała przed nimi Alya, która – mimo że nie pamiętała niczego z wydarzeń tego dnia – nie straciła umiejętności wykorzystania nadarzającej się okazji i natychmiast poprosiła superbohaterów o wywiad.
Ale Biedronka nawet nie siliła się na grzeczność. Kolczyki zapiszczały po raz ostatni. Zaraz się ujawni! Czym prędzej uciekła z dachu hotelu Grand Paris. Dopadła schowka na szczotki i już-już miała się tam zamknąć, gdy poczuła uścisk Czarnego Kota.
- Nikomu nie powiem. – szepnął.
- Nie. – pokręciła głową. – Nie mogę. Wiesz przecież…
- W porządku. – mruknął i spuścił głowę.
Pogładziła go po policzku. I pocałowała. Krótko i szybko. Nie miała już czasu, więc szybko odsunęła się i zamknęła za sobą drzwi. Po chwili w schowku stała jako Marinette, a Tikki krążyła wokół jej głowy, kręcąc główką z dezaprobatą. Ale nie powiedziała ani słowa.

---
Tytułem wyjaśnienia: w tej części – z wiadomych względów – musiałam skorzystać z kilku cytatów z odcinka pt. „Lady WiFi”. Kilka sparafrazowałam. A kilka dodałam od siebie... :-)

---
Pocałunek cz. 7  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 9

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej