Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 7

-

Marinette nagle poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Założyła, że musi to być Alya, która zawsze pocieszała ją po porażkach życiowych, szczególnie tych związanych z kompromitacją ogólnoklasową. Tymczasem tuż obok niej odezwał się głos Adriena:
- Nic się nie martw. Mamy tydzień. Spokojnie coś przygotujemy.
Podniosła głowę i spojrzała na niego nieprzytomnie.
- A, tak. Jasne. – odpowiedziała nieobecnym tonem.
- Coś się stało? – spytał.
- Co? Nie nic. Wszystko w porządku. – odpowiedziała spokojnie.
- Wyglądałaś… - zaczął i urwał zakłopotany.
- Nie przejmuj się. – westchnęła.
Przyglądał jej się nieprzekonany. Ale nie dopytywał. Widocznie musiał być jakiś powód tych wymijających odpowiedzi.
- To jak się umawiamy? – zapytał zamiast tego.
- Umawiamy? – spojrzała na niego z takim zdziwieniem, że aż się zarumienił.
- No… Na przygotowanie tego referatu. – doprecyzował.
- To zależy, kiedy masz czas. – odpowiedziała cicho. – Z nas dwojga ty chyba jesteś bardziej zajęty.
Adrien spojrzał na nią zdumiony, choć przecież miała rację. To jego grafik zawsze pękał w szwach – niby oczywiste. A mimo to zrobiło mu się miło na sercu, że Marinette pomyślała o nim w pierwszej kolejności. Wciąż jeszcze się przyzwyczajał do tego, że są ludzie, którzy nie myślą przede wszystkim o sobie.
- Wydaje mi się, że jutro po szkole mam czas. Masz jakieś plany na piątkowe popołudnie?
- Piątek brzmi dobrze. – zgodziła się od razu.
- To może w szkolnej bibliotece? – zaproponował.
- W porządku. – kiwnęła głową. – Chociaż… Ja mieszkam tuż obok. Możemy siąść do referatu u mnie. Przynajmniej będziemy mieć co jeść. – dodała z uśmiechem.
- Dobrze. – przystał na to z uśmiechem. Przypomniał sobie, że przecież rodzice Marinette prowadzili piekarnię, a to oznaczało, że może uda się spróbować trochę specjałów państwa Dupain-Cheng.
- No to jesteśmy umówieni. – podsumowała Marinette i zebrała swoje rzeczy.
Sama była zdumiona swobodą, z jaką udało jej się rozmawiać z Adrienem. Chyba po raz pierwszy od tego pamiętnego deszczowego popołudnia, kiedy pożyczył jej parasol, zachowywała się przy nim naturalnie. Zupełnie jakby magia pocałunków Czarnego Kota podziałała znieczulająco na urok Adriena. Dziwne… Konsekwencje wczorajszych szaleństw były bardzo daleko idące. Koniecznie musiała się nad tym zastanowić!

---
Pocałunek cz. 6  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 8

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Rozdział 1 - "Na południe"

-
Obraz
Nie lubię lata. Jedyną jego zaletą jest to, że są wtedy wakacje. Ale te straszliwe upały tak dają mi się we znaki, że zdecydowanie nie jest to moja ulubiona pora roku.  Siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie mojej mamy z nosem przyklejonym do szyby, cieszyłam się z dwóch rzeczy – że kiedyś ktoś mądry wymyślił klimatyzację samochodową i że moja mama wpadła na genialny pomysł kupienia autka wyposażonego w taki wynalazek.
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.18

-
(18) – Mistrz Miraculów Wezwani w środku nocy policjanci nie kryli zdumienia na widok superbohaterów, o których odejściu było przecież głośno trzy lata temu. Lila zimnym tonem odmówiła współpracy, dodając z wściekłością, żeby wszyscy poszli w diabły. Wyśmiała zarzuty Biedronki i Czarnego Kota, a następnie zamilkła na dobre. Policja zebrała zeznania pozostałych uczestników walki, spisała także doniesienie o porwaniu, a następnie odjechała w stronę aresztu wraz z przestępczynią. – I co teraz? – spytała Alya, wciąż we wcieleniu Lisicy. – Czas przepytać Wayzza… – westchnęła Biedronka. – Musimy znaleźć Mistrza Fu! Nie wiadomo, gdzie ta sadystka go trzymała… Nino? – zwróciła się do przyjaciela, który w kapturze ukrył kwami, zanim pojawili się policjanci. – Możesz już wyjść, mały żółwiu… – Chłopak uśmiechnął się do stworzonka schowanego tuż przy jego policzku. – Strasznie jest roztrzęsiony… Może byśmy coś mu dali do zjedzenia, czy co… – Zejdźmy z widoku – zaproponował Czarny Kot. – Będziemy s...
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.17

-
(17) – Ironia losu – Mów, gdzie on jest! – zażądała iluzja Biedronki. – Naprawdę myślisz, że wam powiem, gdzie on jest? – Zaśmiała się Lila. Nino ukryty w cieniu jednej z nóg wieży Eiffla przewrócił oczami. Słuchał tej przemowy już piąty raz i mógł spokojnie recytować za przeciwniczką. Ale tego nie zrobił. To nie była pora na żarty. Przebiegł szybko do stojącej niedaleko Alyi. – Co tu robisz? – syknęła dziewczyna, odrywając wzrok od Lili. – Muszę pilnować iluzji… – Już widziałem, jak jej pilnujesz… – mruknął i gestem powstrzymał od komentarzy zbliżającą się Biedronkę. – Musimy zmienić plan. – O czym ty mówisz? – zdziwił się Czarny Kot. – Potem wam wytłumaczę – uciął Nino. – Ta wariatka zaraz skończy swój wywód. Nie wdawaj się z nią w pogawędkę – zwrócił się do swojej dziewczyny. – Iluzja musi udać walkę, bo za parę sekund będzie po wszystkim. – To jak będzie? – Dobiegło ich z góry syknięcie Lili. – Coście tak zaniemówili? Chyba nie sądziliście, że nie pomyślałam o wszys...
Czytaj więcej