Miraculum FanFiction: Pocałunek prawdziwej miłości - cz. 7

-

Marinette nagle poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Założyła, że musi to być Alya, która zawsze pocieszała ją po porażkach życiowych, szczególnie tych związanych z kompromitacją ogólnoklasową. Tymczasem tuż obok niej odezwał się głos Adriena:
- Nic się nie martw. Mamy tydzień. Spokojnie coś przygotujemy.
Podniosła głowę i spojrzała na niego nieprzytomnie.
- A, tak. Jasne. – odpowiedziała nieobecnym tonem.
- Coś się stało? – spytał.
- Co? Nie nic. Wszystko w porządku. – odpowiedziała spokojnie.
- Wyglądałaś… - zaczął i urwał zakłopotany.
- Nie przejmuj się. – westchnęła.
Przyglądał jej się nieprzekonany. Ale nie dopytywał. Widocznie musiał być jakiś powód tych wymijających odpowiedzi.
- To jak się umawiamy? – zapytał zamiast tego.
- Umawiamy? – spojrzała na niego z takim zdziwieniem, że aż się zarumienił.
- No… Na przygotowanie tego referatu. – doprecyzował.
- To zależy, kiedy masz czas. – odpowiedziała cicho. – Z nas dwojga ty chyba jesteś bardziej zajęty.
Adrien spojrzał na nią zdumiony, choć przecież miała rację. To jego grafik zawsze pękał w szwach – niby oczywiste. A mimo to zrobiło mu się miło na sercu, że Marinette pomyślała o nim w pierwszej kolejności. Wciąż jeszcze się przyzwyczajał do tego, że są ludzie, którzy nie myślą przede wszystkim o sobie.
- Wydaje mi się, że jutro po szkole mam czas. Masz jakieś plany na piątkowe popołudnie?
- Piątek brzmi dobrze. – zgodziła się od razu.
- To może w szkolnej bibliotece? – zaproponował.
- W porządku. – kiwnęła głową. – Chociaż… Ja mieszkam tuż obok. Możemy siąść do referatu u mnie. Przynajmniej będziemy mieć co jeść. – dodała z uśmiechem.
- Dobrze. – przystał na to z uśmiechem. Przypomniał sobie, że przecież rodzice Marinette prowadzili piekarnię, a to oznaczało, że może uda się spróbować trochę specjałów państwa Dupain-Cheng.
- No to jesteśmy umówieni. – podsumowała Marinette i zebrała swoje rzeczy.
Sama była zdumiona swobodą, z jaką udało jej się rozmawiać z Adrienem. Chyba po raz pierwszy od tego pamiętnego deszczowego popołudnia, kiedy pożyczył jej parasol, zachowywała się przy nim naturalnie. Zupełnie jakby magia pocałunków Czarnego Kota podziałała znieczulająco na urok Adriena. Dziwne… Konsekwencje wczorajszych szaleństw były bardzo daleko idące. Koniecznie musiała się nad tym zastanowić!

---
Pocałunek cz. 6  <-  Poprzednia część  |  Następna część  ->  Pocałunek cz. 8

Czytaj opowiadanie "Pocałunek prawdziwej miłości" od początku

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne:

Miraculum FanFiction: Luka - cz. 1

-
Pojawił się w szkole niespodziewanie. Z pewnym siebie uśmiechem przywitał zebrany już na dziedzińcu szkoły niezły tłumek uczniów – każdy w swoim gronie przyjaciół lub wielbicieli. O tak… To był jego żywioł. Był przyzwyczajony do wzbudzania powszechnego zainteresowania i zachwytu gdziekolwiek się pojawił. Nie inaczej było dzisiaj. Wszystkie rozmowy ucichły, wszystkie oczy wpatrzone były w niego. Tak, to lubił… Rozejrzał się uważnie. O, chwileczkę. Ktoś zignorował jego pojawienie się. Dwie dziewczyny gadały jak najęte w kącie, zupełnie nie zwracając na niego uwagi. Ani na to, jakie poruszenie wywołał. „Wyzwanie przyjęte” pomyślał i ruszył zdecydowanym krokiem w ich stronę. - Nie no, śmiech na sali! – zirytowała się Chloe, czym przyciągnęła uwagę znajdujących się nieopodal kolegów z klasy. – No co wy?! Przecież to… niedorzeczne! – dodała ze złością, widząc, że nowy przystojniak kieruje prosto do tej gamoniowatej Marinette Dupain-Cheng. Marinette była właśnie w trakcie opowiadania s
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.20

-
(20) – Nowy dzień Uporczywy dzwonek telefonu wdarł się do uszu śpiącego Adriena, wyrywając go z mocnego snu. Mruknął niezadowolony i zaspany sięgnął po smartfona. Dzwoniła mama. Dlaczego nie przyszła normalnie go obudzić? Zanim do końca sformułował to głupie pytanie, jego wzrok spoczął na Marinette śpiącej obok na brzuchu z twarzą wtuloną w poduszkę. Na ten widok natychmiast wróciły wszystkie wspomnienia minionej nocy, a na myśl o jej finale zrobiło mu się gorąco. Telefon znów zaczął dzwonić. – Jeszcze chwilkę… – wymamrotała niewyraźnie dziewczyna i nakryła się kołdrą. Adrien uśmiechnął się z rozczuleniem i wreszcie odebrał połączenie. – Halo? – szepnął. – Jeszcze śpicie? – zaśmiała się Emilie. – Powiedziałabym, że nie chciałam was budzić, ale to by było jawne kłamstwo. Najwyższy czas wstawać… – Która godzina…? – mruknął bardziej do siebie niż do mamy. – Zbliża się dziesiąta. Obawiam się, że możecie mieć dzisiaj dużo pracy, więc powinniście doprowadzić się do względnego porządku. A pot
Czytaj więcej

Ta Noc - cz.19

-
(19) – Świt – Już świta… – szepnęła z żalem Biedronka. Siedziała na szczycie wieży Eiffla z Czarnym Kotem przy boku i lustrowała Paryż, jakby na nowo witając się z miastem oddanym im pod opiekę. Na wschodzie pojawiła się już jaśniejsza linia wskazująca na zbliżający się poranek. To by było na tyle, jeśli chodzi o ich specjalną noc. – Tak… – przytaknął jej Czarny Kot i w jego głosie też pobrzmiewał żal. Objął dziewczynę, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Dopiero co skończyli swoje superbohaterskie obowiązki i poczuli, jak potwornie byli zmęczeni wydarzeniami, które miały miejsce tej nocy. Mistrz Fu został nakarmiony i odtransportowany do Marianne, która mimo późnej pory czekała na wieści o uratowaniu ukochanego. Wpuściła ich od razu i zajęła się Wangiem, zapewniając młodych, że poradzi sobie sama i mogą sobie iść. Przed odejściem Alya i Nino upewnili się jeszcze czy mogli zatrzymać swoje nowe Miracula, a kiedy Strażnik dał im swoje pozwolenie, czym prędzej wrócili do siebie, żegnaj
Czytaj więcej

Pan Gołąb po raz 72

-
Uwaga! Będą spoilery! Jeśli nie oglądałaś/eś odcinka "Mr Pigeon 72", to odradzam czytanie dzisiejszego postu! *** Wiele obiecywałam sobie po dzisiejszym odcinku "Mr Pigeon 72". Wszyscy czekaliśmy na to, żeby zobaczyć, co się stanie po tym, jak Marinette wyznała Alyi, że jest Biedronką. Zgodnie z moimi przypuszczeniami Alya zabrała się do wspierania przyjaciółki w ogarnięciu wszystkich aspektów bycia Strażnikiem Miraculów. I bardzo dobrze! Niech Marinette wreszcie nie robi wszystkiego sama, bo można się zajechać... Jestem zachwycona Kagami, tym że nadal przyjaźni się z Marinette i że wyczuwa jej emocje. Jej zachowanie wobec Adriena może się wydawać nieco zaskakujące - nagle po takim totalnym oddaniu Adrienowi, odpuściła go sobie całkowicie. Ale jeśli przypomnimy sobie odcinek, w którym debiutowała ("Riposta"), to wszystko staje się bardziej logiczne... Tam po przegraniu pojedynku w szkole całkowicie zrezygnowała z zajęć szermierki. Zero-jedynkowo. Albo na 1
Czytaj więcej

Szalik dla Dwojga - Cz. 16

-
- Ależ ta Iza głupia! – zdenerwowała się nagle Marinette. Czarny Kot zachichotał. Był wieczór, a oni jak zwykle grali w HOMM5. To znaczy Marinette grała przy asyście Czarnego Kota. - A niby to czemu? - No patrz, ma gościa na talerzu, to będzie leciała z tym chorym Nekromantą, żeby wskrzeszać swojego męża. - Tak technicznie rzecz ujmując, to ona chyba nie zdążyła wyjść za mąż – wtrącił Czarny Kot. Spojrzała na niego ironicznie. - Widzę, Kotku, że naprawdę się wciągnąłeś? – mrugnęła do niego, a on poczuł niepokojący dreszcz na plecach, słysząc, jak nazywa go „Kotkiem”. - Nic z tych rzeczy. – Wzruszył ramionami dla niepoznaki. – Widocznie tamtego kocha prawdziwą miłością. Nie będzie się nagle odkochiwać i zakochiwać w jakimś Mrocznym Elfie. - Ale patrz, ile on dla niej zrobił. Ile poświęcił! Przeszedł nawet ten cały Ryt Prawdziwej Natury. Swoją drogą, możesz mi Kocie pogratulować przenikliwości. Miałam rację, że Agrael nie był demonem. - Gratuluję. – Ukłonił jej się i
Czytaj więcej